Veronika Erstad
Saga og Storm
blir IKKJE kjærastar
Roman
Illustrert av Ella Okstad
Samlaget
Oslo 2025
© Det Norske Samlaget 2025
www.samlaget.no
Omslag: Ella Okstad
Førtrykk: Type-it AS, Trondheim
Skrift: Sabon 16/22 pkt.
Papir: 100 g Munken Premium Cream
Trykkeri: Balto Print
Printed in Lithuania
ISBN 978-82-340-1443-7
Denne boka er trykt på miljøvennleg papir.
Materialet i denne utgjevinga er verna etter åndsverklova. Det er derfor ikkje tillate å kopiere, avfotografere eller på andre måtar gje att eller overføre heile eller delar av innhaldet i utgjevinga utan at det er heimla i lov eller følgjer av avtale med Kopinor.
Det er forbode å bruke heile eller delar av utgjevinga som inndata eller treningskorpus i generative modellar som kan skape tekst, bilete, film, lyd eller andre typar innhald og uttrykk, utan særskild avtale med rettshavarane.
Bruk av materiale frå utgjevinga i strid med lov eller avtale kan føre til inndraging, erstatningsansvar og straff i form av bøter eller fengsel.
Bonus har blitt pappa
Når det er for bråkete heime hos oss, når tvillingane på to år skrik og Leon kastar ball inne, går eg heim til Storm. Storm er min beste venn. Det har han vore så lenge eg kan hugse. Storm er verdas snillaste venn. Vi går i same klasse.
Det har vore ferie, og vi har berre vore heime og spelt yatzy og gjort ingenting frå morgon til kveld. Storm har vore på Langedrag Naturpark og køyrt med hundespann. Då han kom heim, hadde han kjøpt ei T-skjorte til meg med ein ulv
på. Det er den finaste gåva eg har fått. Eg går med T-skjorta kvar dag. Sjølv når ho er gøymd under ein tjukk genser og ingen kan sjå ho, er det ei god kjensle å ha T-skjorta på.
– No byrjar alvoret igjen, seier pappa då vi et frukost. Det seier han alltid når ferien er slutt, men vi går i 4. klasse, så det blir vel sånn passe alvorleg.
Bonus, finaste dalmatinaren i verda, kjem bort medan eg et skiva med leverpostei. Han legg hovudet i fanget mitt. Når han ser på meg med det blikket, er det vanskeleg å ikkje miste noko på golvet. Ein liten bit av skiva.
– Saga, seier pappa strengt. – Ikkje gje hunden mat ved bordet. Pappa sukkar. Det betyr at dette har han ikkje tid til.
– Han er svolten, seier eg.
– Han skal få etterpå, seier pappa. – No må eg få dykk av garde.
Pappa tar på tvillingane sko og jakke.
Leon brukar lang tid på å få igjen glidelåsen, men viss pappa vil hjelpe han, skrik han. Leon er fem år og skal klare alt sjølv. Eg er klar og sit i gangen og kosar med Bonus. Eg tenker på kvalpane til Jippi, og at det blir kjekt å besøke dei igjen, saman med Storm.
For ei stund sidan mista vi Bonus i skogen. Det enda med at Jippi, hunden til Heidi, fekk kvalpar. Storm og eg
har hjelpt Heidi med kvalpane fleire gongar i veka etter skulen. Heidi synest det er mykje arbeid. No er kvalpane leveringsklare om nokre veker, og eg håpar at Heidi ikkje klarar å finne ein heim til alle kvalpane. Då må vi sikkert ta
ein, sidan det er Bonus si skuld at det blei kvalpar. Storm får ikkje lov til å få kvalp.
Det er eit klart nei.
Bonus ser inn på kjøkenet, på leverposteien som står att på bordet.
– Du er pappa til tre kvalpar, seier eg til Bonus. – No må du vere vaksen.
Det er fleire gøye ting som skal skje. Vi
skal få ei ny jente i klassen. No blir vi like mange jenter og gutar. Det likar eg. Eg
likar partal betre enn oddetal.
Nokre har mange venner, men eg har berre Storm. Han er eigentleg alt eg treng.
Storm
Då eg kjem til skulen, står Storm og ventar på meg ved inngangen.
– Hei, eg har på meg T-skjorta, seier eg og trekker genseren opp slik at Storm kan sjå T-skjorta frå Langedrag. Storm opnar jakka og viser fram genseren med ulv på.
– Mamma har sagt at neste gong kan du vere med, seier Storm. Han står og hoppar medan han snakkar. Storm er ein skikkeleg frosenpinne.
– Yes, seier eg. – Når er neste gong? Eg ser spent på Storm.
– I sommarferien, seier Storm og hoppar frå eine foten til den andre. Det kjem ei jente bak Storm. Ho ser på oss.
– Hei, seier eg, men då snur ho seg bort.
– Er det ho som skal byrje i klassen vår? spør Storm.
– Sikkert, seier eg.
Storm ular som ein ulv.
– Kva sa eg no? spør han og ser på meg. Eg ular tilbake.
– Akkurat ja, seier Storm. – Vi skulle hatt eit skikkeleg kjøtmåltid.
– Kva då? spør eg.
– Ein elg, seier Storm og sleiker seg rundt munnen.
Eg rynkar på nasen.
– Ein elg til frukost? spør eg. – Eg får vondt i magen.
– Men så får du ikkje mat resten av veka, seier Storm.
– Kva er det med dei?
høyrer eg den nye
jenta spørje
Silje og Katrine. Silje og Katrine ler.
– Sånn er Storm og Saga, seier Silje.
– Alltid, seier Katrine. – Barnsleg, seier den nye jenta.