THOR MAGNUS TANGERÅS
Thor Magnus Tangerås
Ø. Dikt. Samlaget 2022
Landskap med vindturbinar. Dikt. Samlaget 2024
Thor Magnus Tangerås
Dikt
removing a stone to alter the melody of a mountain burn I listen then place it back again
Thomas A. Clark, that which appears (2024)
0
Yet there must be some sort of system, some orderly scheme for using sounds to enhance meaning with such glorious effectiveness …
The present experiments on the affective value of word sounds represent an attempt to investigate this grammar of the poetic language … Kate Hevner, An experimental study of the affective value of sounds in poetry. The American Journal of Psychology 49.3(1937)
(elvetur-ouverture)
a e i o u y
æ ø å lang ven fin kort mjuk lys hæv høg låg
gullvokal og sjølvlydsylv i elvestemme å-mål og fosserøyst
a e i o u y
æ ø å tan renn sig os sus rys flæs søg ål
stor og liten ters kel i vatnets tonetrapp elvedur og å-moll elvas erosjonar ordas emosjonar ablasjon og age
lik straumen som møter hindringar på vegen frå utspring til munning
men likevel kjem fram vert òg luftstraumen frå lunger til munn snevra inn
mellom tungerygg og munntak når lydbølgjer forlèt leppene til
eit menneske og ålar seg gjennom eit annas to øyremuslingar
ordas abrasjonar
elvas allusjonar denudasjon og sorg
til sniglehuset der nerveimpulsar vert flytande å-tale
i medvitsstraumen av runde vokalar og runde elvesteinar
undring og klage i åas uendelege klunder og aging 0
å legga av garde
i den rå vårlufta
årle om morgonen
å vassa i vått gras
over jorda nordaust
på Orust, å lyda
åa frå a til å
frå ås til os om skog-
holt og langsmed eng i
Skala Å si eiga
stemnelei, ei smal og
sakteflytande å
(meir bekk enn elv) som med serpentinsk meander skil staden i to og
samstundes bind han som ein sutur i naturog kulturlandskapet
denne vesle elva er som ei sylvtrosse som tjorar fjorden fast
til fjellet der ho i skara mellom berga kvervlar i fullt tan ned
frå den høge åsen forbi lauvskoglundar og gjennom dalane
ho er ein bekatråd som nestar strandkanten til åkersolen der
ho i strypet mellom
moane strøymer, sig og slynger seg heile
strekket ned til kilen ho er som rosegangrenningar i åkledet
av blomar og åkrar i dei partia der bekkane i søkka
langs engene sildrar og søg frå kjeldene nedover til hølen
å g å og anda inn oksyg en, anda ut vokalar i den rå
å gå og anda inn oksygen, anda ut vokalar i den rå
og disige lufta i morgontimane å timja im av yr
å sløkka dei siste nattrestane, glørne frå morgongrua i
eit ulmande mørker
å kjenna ei spire av dagslyst på kvisten
å smyga seg mellom strengane i gjerdet som ikkje lenger er
straumførande, skreva over steingarden ved jarnalderhaugen og
trå ut i det opne og uavgrensa det infinitivsmerkte
for å følgja dei vide vendingane heile vegen ned til vågen
å ensa avbrigde og nyansar i lys, bølgjer og geislespel
ikkje for at tanken skal få tilsig frå åa men flyta saman
med henne i åmot det som i Odysseen vert kalla synesis:
to medvit som tonar seg inn på kvarandre to tilløp vert éin Y
for Platon var synesis ei ordlaus innsikt ein ikkje kunne få
åleine, og Paulus
nemner henne som éi av ni nådegåver
det er hol i støv’len det kjenner eg nå, det vart så kaldt om foten
eg tråkka i ein dam –nett som eg (svupp) grundar på vatnet sig det inn
som ein diakroni eller termisk taksis ein synkronisitet
å vandra av g arde rådlaus og fortvila just denne morg onen
å vandra av garde rådlaus og fortvila just denne morgonen
slik ei låvebru må gå vidare etter at låven er riven
i dag er den fyrste av rogasjonsdagane dei tre dagane før
Kristi himmelfartsdag då ein gjekk på marka og bad for avlinga
eg vil ikkje gå i prosesjon med fane og kors slik dei gjorde
i mellomalderen men eg vil følgja i åa sitt far og be
om at naturen vert velsigna og verna mot oss, at både dyr
vansmektande larvar og ormektande blom forlèt oss vår skuld
(sirkumambulasjon:
å svinga utanom det ein ikkje kjem over)