Column over kansen

Door je veel te grote bril kijk je me aan. De verbazing valt van je gezicht af te lezen: “waarom ben je zo aardig tegen me?”

“Waarom zou ik dat niet zijn?”, vraag ik nu verbaasd. Je gezicht zit vol met littekens die aangeven dat het leven niet mild voor je is geweest. Je begint te vertellen over je leven en over de kansen die je niet hebt gekregen. Ik hoor vooral dat je veel kansen hebt aangegrepen om uit de misère te komen. Dat geef ik terug en je bent weer verbaasd. Zo had je er nog nooit naar gekeken.

Je probeert de deken wat hogerop te trekken, maar hij blijft steken door alle slangen die aan je verbonden zijn. De piepjes op de achtergrond zijn voor mij niet storend maar voor jou een onoverkoombare irritatie. Je kijkt steeds achterom naar de monitor en zucht. Gisteren was je leven nog overzichtelijk en nu lig je hier op de intensive care en weet je niet hoe het verder gaat. Een stom ongeluk en in één seconde is alles anders. Als arbeidsmigrant is het leven niet makkelijk. Je deelt je kamer met een andere man. Wanneer jij aan het werk bent, is hij op de kamer en andersom. Het geld dat je verdient gaat vooral naar je gezin in je geboorteland en jij houdt net genoeg over om te eten. Je maakt lange dagen. En je drinkt veel, want wat moet je anders met je schaarse vrije tijd.

En nu is er de angst en onwetendheid over je toekomst. Je kent de verhalen van collega`s die ziek werden en daardoor hun werk, zorgverzekering en huis verloren. Je kent de verhalen dat je niet mee mag doen in de maatschappij en met de nek wordt aangekeken. En toch ben jij naar Nederland gekomen om te werken, geld te verdienen in de hoop wat te kunnen sparen maar in ieder geval om je gezin te kunnen onderhouden. Je zegt klem te zitten. Terug kan niet, zeker niet met de zorg die je nu nodig hebt. Maar aan het werk kan voorlopig ook niet. Je zou heel graag gaan studeren maar hoe dan? Geld hiervoor heb je niet en sparen ervoor lukt niet. Je ziet geen uitweg meer uit deze impasse. Je bent dubbele diensten gaan draaien maar nu slaap je nauwelijks nog en de bedrijfsarts heeft je slaapmedicatie voorgeschreven. Vertellen waar je mee zit heb je niet gedaan. Uit schaamte, uit trots, uit gewoonte.

Ik zeg even niets en laat de woorden hangen in de lucht. Je schouders beginnen te schokken. Je ziet zo bleek dat je bijna verdwijnt in het ziekenhuisbed. Ik nodig je uit om verder te vertellen terwijl we samen een kop thee drinken. Behoedzaam blaas je in de hete thee en ga je wat meer rechtop in bed zitten. Door de hete lucht komt er weer wat kleur op je wangen. Na enige tijd staan je schouders weer recht en je vechtlust komt beetje bij beetje terug. Je werkgever komt op bezoek en wil graag met je meedenken over een aantal van je problemen. De verzekering dat je baan en kamer niet verdwijnen luchten enorm op. Je bent klaar om de volgende kansen aan te grijpen.