An en Wim stellen hun huis en hart open voor een pleegkind

Elf jaar geleden stapten Wim Hendriks en An Mannaerts in het pleegzorgavontuur. Vandaag is hun pleegzoon niet meer weg te denken uit het gezin. Een verhaal over een warm nest en onvoorwaardelijke liefde.

We noemen de pleegzoon van An en Wim in dit artikel Lars. Omdat hij door een jeugdrechter werd geplaatst, kunnen we zijn echte naam niet vermelden en tonen we hem niet herkenbaar in beeld.

Wat heeft jullie ertoe aangezet om pleegouder te worden?

An: “Op een natuurlijke manier zwanger worden ging moeilijk, en zo kwamen we bij pleegzorg terecht. Vrienden van ons waren al pleegouders en hun verhalen raakten ons. Na veel wikken en wegen en een uitgebreide informatieronde schreven we ons in bij Pleegzorg voor een voorbereidend traject.”

Hoe zag die voorbereiding eruit?

Wim: “Het begon met een uitgebreide vragenlijst. Tijdens een reis naar Portugal hebben we die op ons gemak en goed doordacht ingevuld.”

An: “Al die vragen waren soms confronterend, maar ook verrijkend. Je leert jezelf beter kennen. We zeiden toen: eigenlijk zou iedereen die mama of papa wil worden dit eens moeten doen. (lacht)”

Wim: “Daarna startte het eigenlijke voorbereidingstraject, met groepssessies samen met andere kandidaatpleegouders en individuele gesprekken. Je ontdekt wat er allemaal op je pad kan komen en of pleegouderschap ook écht bij je past. Dat was bij ons het geval, dus vanaf dan was het wachten op een match.”

Hoe kregen jullie het verlossende nieuws te horen?

An: “Na een telefoontje kwamen de begeleiders van Pleegzorg onze match thuis voorstellen. Lars was er zelf nog niet bij, we mochten zelfs geen naam of foto zien. Maar we kregen wel alle informatie over hem en de moeilijke situatie waarin hij was opgegroeid. Dat moesten we even laten bezinken, maar al snel beslisten we om ervoor te gaan. En we staan nog altijd volledig achter die keuze.”

Hoe verliepen de eerste ontmoetingen?

Wim: “We zagen hem voor het eerst in het crisispleeggezin waar hij toen verbleef. Ik zie hem daar nog zitten bij z’n ontbijtgranen – een schattig, blond manneke van bijna anderhalf. In die tijd had ik ook nog blonde haren en hoewel dat er niet toe doet, dacht ik meteen: dit klopt gewoon, hij past helemaal bij ons.”

An: “Eerst bleef het bij korte bezoekjes, later mocht hij ook halve en hele dagen bij ons thuis komen. Alles stap voor stap, rekening houdend met wat hij al had meegemaakt.”

En toen kwam de dag dat Lars bij jullie mocht blijven.

Wim: “Dat was best spannend, maar ook geweldig. Opeens heb je een kind in huis. Veel pleegouders hebben al kinderen, wij niet. Al vanaf het begin voelde het vertrouwd, daar stond ik zelf van te kijken.”

An: “Hij vond zijn plek bij ons, en wij bij hem. Dat kwam vanzelf. En intussen is Lars dertien en woont hij al elf jaar bij ons.”

Hoe kijken jullie terug op al die jaren?

An: “We hebben nog geen moment spijt gehad. Lars zit in ons hart en gaat er nooit meer uit. Natuurlijk zijn er ups en downs, maar is dat niet bij elk gezin? Bij ons zijn de pieken en de dalen misschien nog wat intenser.”

Wim: “Pleegzorg is niet altijd makkelijk. Deze kinderen dragen een flinke rugzak, maar dat wisten we op voorhand en daar hebben we bewust voor gekozen.”

An: “Lars kreeg en krijgt nog steeds veel begeleiding en daar zijn we Pleegzorg enorm dankbaar voor. Ook wij worden goed ondersteund. Je staat er nooit alleen voor.”

Heeft Lars contact met zijn biologische ouders?

An: “Hij kent de situatie van zijn biologische mama. We zijn daar altijd open en eerlijk over geweest. Tijdens de schoolvakanties videobelt hij met haar. Hij vindt dat fijn en wij vinden dat contact belangrijk.”

Bij pleegzorg hoort soms ook loslaten. Hoe gaan jullie daarmee om?

Wim: “Dat hoort er nu eenmaal bij. Je gaat het engagement aan om zo goed mogelijk voor een kind te zorgen. Op voorhand weet je nooit of het ooit terug naar de biologische ouders gaat. In ons geval lijkt die kans klein, maar dat is niet de essentie.”

Hoe ziet de toekomst eruit voor jullie gezin?

An: “Drie jaar geleden kwam Teun erbij, onze jongste. Ik bleek dan toch zwanger te kunnen worden (lacht). Nu zijn we met vier en voelt het compleet. Voor Lars willen we vooral dat hij gelukkig blijft, al de rest is bijzaak.”

Wim: “Die jongen heeft al zoveel meegemaakt. Laat hem maar rustig doen en gelukkig zijn. We weten niet wat de toekomst brengt. Maar wat we hem in ons warm nest al kunnen meegeven, pakt niemand hem nog af.”

Meer weten over pleegzorg?

Heb jij plaats in je huis en in je hart? Misschien is pleegzorg wel iets voor jou!

Contacteer Pleegzorg Limburg vrijblijvend voor meer info via www.pleegzorg.be, info@pleegzorglimburg.be of 089 84 07 60.