Lunchen bij Fred en Joke Swaab

Next Article

De zaak van het zelfbouwschip

Lunchen bij Fred en Joke Swaab, oud commodore KNMC

Na de leuke ontmoetingen met Leo van der Plas en Rémon Vollebregt en hun beider ega’s, zijn we dit keer op weg naar Fred en Joke Swaab in Reek. En voor diegenen die niet weten waar dit ligt (wij hebben het ook moeten opzoeken), Reek ligt op de rand van de Peel op de grens van Limburg en Brabant. Dit keer ga ik met Aart mee. In zijn missie om de historie van de KNMC nader te onderzoeken is deze afspraak gemaakt. De verwachting is dat Fred nadere inkleuring kan geven met betrekking tot (het ontstaan van en relatie met) de VNM, NMR en UIM.

Als we vertrekken valt de regen nog met bakken uit de lucht, maar gaandeweg klaart het op en hoe dichter wij bij Reek komen, hoe mooier het wordt. En dat betreft niet alleen het weer. Ook de omgeving is prachtig! Door alle regen van de laatste weken lijkt de natuur wel te zijn geëxplodeerd in alle kleuren groen, wit en geel.

Iets buiten het dorp ligt het stulpje van Fred en Joke waar ze inmiddels 42 jaar wonen. Hun huis kun je het beste omschrijven als ‘cottage’, want alles ademt een Engelse sfeer. Naast het huis en de stallen staat een jeep en om de boerenomgeving eer aan te doen staan in de wei Bertha 1 en Bertha 2. Twee koeien waar ze verder geen aandacht aan hoeven te besteden, want het zijn beelden die hun wei sieren.

Als we het huis ingaan worden we enthousiast en uitgebreid begroet door hun hondje Sam, een dartele Jack Russell van 3 jaar oud, die zo uit het schilderij kan zijn gesprongen dat boven de Chesterfield bank hangt. Dit schilderij laat een jachttafereel zien met veel paarden en nog meer jachthonden. Naar later blijkt is Fred zelf één van de ruiters te paard. Hij vertelt dat hij, nadat in 1987 zijn bedrijf was verkocht, in de paarden verder is gegaan. Deze hobby is uitgegroeid tot een bedrijf met meerdere paarden en zo’n 70 jachthonden die ze veelal zelf fokten en die moesten worden getraind t.b.v. de slipjacht (foxhunt). Om alles goed te kunnen runnen hadden ze o.a. een jockey in dienst. Tijdens het jachtseizoen, dat loopt van oktober tot het moment dat de vogels broeden, werden toch wel wekelijks 1 tot 3 slipjachten georganiseerd. En de deelnemers konden niet maar zo meedoen aan de jacht, er ging wel een aantal trainingen aan vooraf. Ook deze trainingen werden door Fred verzorgd.

Eén van de jaarlijkse hoogtepunten was de jacht op uitnodiging van prins Bernhard, waaraan meerdere leden van het Koninklijk huis deelnamen.

Niet alleen Fred, maar ook Joke en hun beide kinderen (een zoon en een dochter) waren bedreven in de slipjacht. Inmiddels zijn alle paarden verkocht en zijn de stallen leeg. Een prachtig paardenhoofd op één van de staldeuren herinnert nog een deze mooie tijd.

En, zoals bij veel KNMC'ers, loopt ook de watersport als rode draad door hún leven. Bijna alle vormen van watersport heeft Fred wel beoefend zoals zwemmen, roeien, wedstrijd catamaran zeilen (de catamaran had hij zelf op zolder gebouwd met behulp van tekeningen uit Australië), windsurfen en ‘gewoon’ varen met hun motorjachten (een Ferretti en twee keer een President). Vorig jaar is hun schip verkocht maar Joke laat Aart weten dat het wel kriebelt. Onlangs hebben ze op het punt gestaan om weer een President te kopen, maar helaas was een andere koper hen voor. Wellicht dat we Fred en Joke toch nog eens op een eigen schip tegenkomen op het water. En ze blijven beiden lid van de KNMC, dus bij consul- en feestavonden zullen we hen zeker ontmoeten.

Natuurlijk gaat het gesprek ook over de KNMC. Fred heeft vijf jaar zitting gehad in het bestuur. Twee jaar is hij vicevoorzitter geweest in het bestuur van Harm Smidt, met als hoofdtaak verbondszaken (activiteiten van het latere VNM) en vervolgens heeft hij zelf drie jaar de voorzittershamer gehanteerd. Joke is officieel partnerlid geworden toen Fred een bestuursfunctie kreeg.

Fred is van mening dat de meeste KNMC’ers lid zijn geworden en blijven vanwege de rijke traditie. Ze zijn trots op de vlag met kroon, de blazer met embleem en de protocollen op en rond het water. Om dezelfde reden is het ook weer moeilijk om nieuwe leden te werven en te behouden, omdat zij dit allemaal niet meer vinden passen in deze tijd en als oubollig ervaren. Een dilemma en uitdaging hoe daar mee om te gaan, want je wilt de tradities graag in ere houden, maar ook minimaal het huidige ledenaantal handhaven.

In de loop van de tijd hebben ze aan veel toertochten deelgenomen. Gezien het aantal pk’s waarover hun boot beschikte, was het niet altijd prettig om in konvooi in laag tempo achter elkaar aan te varen. Fred pleit dan ook voor iets meer avontuur en vrijheid en ook tochten te organiseren waarbij begin en eindpunt vast staan, maar er ook gelegenheid is om op eigen snelheid naar de bestemming te varen.

Ook heeft hij gemerkt dat nogal wat leden het spannend vinden om het IJsselmeer of de Wadden te bevaren en er dus maar niet aan beginnen. Deze kapiteins en hun bemanning zou je kunnen faciliteren middels workshops en het organiseren van toertochten, waarbij praktijk wordt aangevuld met praktische tips. Eén van de tips zou bijvoorbeeld zijn om de Wadden op te gaan bij laag water. Immers, op dat moment zijn de ondiepten minder diep, waardoor de golfslag ook minder zal zijn. Ook zou je een tocht op een Tjalk of anderszins kunnen organiseren, waarbij wat ervaring kan worden opgedaan. En zo zijn er natuurlijk meer adviezen te bedenken die het varen op onbekend vaarwater minder spannend, en daardoor aantrekkelijker, maken.

In het verleden was een weerkerende activiteit van de ledenservice het organiseren van een cursus reanimeren. Zijn kennis op dit gebied heeft al eens een goede dienst bewezen toen een aantal KNMC’ers tijdens een feestavond in Düsseldorf, werd geconfronteerd met een feestganger die, tijdens het zingen van het lied ‘I did it my way’, werd getroffen door een hartinfarct. Fred kon direct hartmassage toepassen in afwachting van een AED of ambulance, want met alleen hartmassage is een patiënt vaak niet te redden. (Opfris) cursussen reanimeren vindt Fred dus heel zinvol, evenals het bezit van een AED. Hoe de AED werkt, wijst zich vanzelf bij gebruik.

Na de heerlijke punt Limburgse vlaai en rijk belegde broodjes worden we ook nog verwend met een glaasje wijn. En na een toost te hebben uitgebracht op de KNMC en de glazen zijn geleegd, nemen we afscheid. Het was wederom een reuze gezellige en leerzame ochtend. Hartelijk dank daarvoor Fred en Joke!

Marjo Haitjema