Kurzvorschau - E Hampfele Wiehnachtsgschichte

Wiehnachtsgschichte E Hampfele

Martin Leuenberger

Eva Leuenberger

E Hampfele Wiehnachtsgschichte

weberverlag.ch

Wiehnachtsgschichte E Hampfele

Martin Leuenberger

Eva Leuenberger

Inhaltsvürzeichnis

Nume e Mönsch

Es het no Liecht gha im Chucheli vo der Sophie� Denn, a däm Vorwiehnachtsabe am zähni�

E feine Güeziduft het sech i der Wohnig u im Stägehuus breitgmacht� Ar Tür zum gschmackvoll ygrichtete Zwöizimmerlogis isch es sälbergmachts Arrangement ghanget� Das het em eitönige Stägehuus u der grau aagstrichene Tür e wohltuendi persönlechi Note gäh�

Wär me es Vögeli gsy u hät sech uf e Sinze vom Chuchipfäischter gsetzt, hät me dinne e jungi Frou gseh Teig uströöle, mit eme Förmli viu chlyni Güezi usstäche u uf enes Bläch tische�

Wär me es Vögeli gsy, hät me uf e Balkon chönne hüpfe, wo scho zwöi, drü Güezibläch sy a der Chüeli gsy� Dert hät me sech dervo chönne überzüge, dass wyt ume chuum öpper so fein u sorgfältig güezelet wi d Sophie� (So sorgfältig u exakt, wi si ihri Arbeit ir Lohnadministration erlediget, u wo me se derwäge sehr schetzt�)

Vilich hätt me, we me guet glost hätt, ghört, wi di Frou i der Chuchi zwüschedüre ganz töif schnuufet� «D Wiehnachte mues hüür ume mal vürdienet sy», isch es ere vo töif ungerueche über d Lippe cho� Wo si ume eis vo ihrne Bläch i Ofe gstosse het, het si nümme möge: «I mues e chly abhocke», seit si sech, geit i d Stube u setzt sech uf ne Sässel� Vorhär het si no gschwing eis vo ihrne Duftcherzli aazündet – der Güezigschmack isch ere afe vürleidet�

Eigetlech chönnt ig i dere guete Halbstung no es paar vo myne Wiehnachtscharte schrybe, schiesst’s ere düre Chopf� «Wäm hani jitz no wölle schrybe?»

… «Wie die da unger ume grampoole! Dass die ihrer Goofe nie bi Zyte ungerebringe! Aber bi nere settige

Chaotefamilie cha me das o nid erwarte� Si schaffet schynt’s nümme, aber het se glych nid im Griff� U de dä Söistall, wo si hüt ume hei aagrichtet im Stägehuus�

Chrüz u quer sy d Winterstifeli desumegläge�

Hüür vürzichte i druf, däne Walders o no es Güezipäckli vor d Türe z stelle …»

«Wäm hani jitz nöime no wölle schrybe? – Ah ba, i ma jitz nümme� I bi gschafft: Der ganz Tag dä Chrampf im Büro, all di Lohnabrächnige, das ganze Gschtürm überall� So churz vor Wiehnachte spinne sowieso alli�

När deheime no di Bacherei … Jitz längt’s für ne

Momänt!»

U si het d Stereoaalag aaglah u sech zu ruehiger Musig e chly zrügg glähnet� U gly druuf sy re d Ouge zuegheit�

Wahrschynlech isch es der byssend Gstank gsy, wo d Sophie gweckt het� Nei, so öppis! Das isch ihre i all dene Jahr no nie passiert� «Jitz isch es doch nümme guet mit mir», schüttlet si der Chopf� Träne sy re i de Ouge gstange, wo si alli Pfäischter wyt ufgrisse het, u di vürunglückte Güezi het müesse i Ghüdersack gheie�

Irgendeinisch isch si i sälbere Nacht du scho no i ds Bett gange� Aber der Schlaaf het si nümme rächt

gfunge� Zviu isch ere im Chopf umetrolet: d Güezi, d Arbeit, d Wiehnachte, ires Läbe …

Am Morge früech isch si ume zum Huus uus, um di glychlegi Zyt wi geng, gepflegt wi geng� Wär se kennt het, het aber dütlech gmerkt, dass es ere nid guet geit� Müed u abkämpft isch si gsy, d Sophie – si, wo albe so vili Komplimänt het übercho für ihri früschi

Usstrahlig�

Müehsam het si sech dür e Tag düregschleipft, u sech am Abe äbeso müehsam dür ds Fyrabegstungg dürekämpft� Ar Sophie ihri Nase isch fyn gnue gsy, dass si scho bi der Hustür unger di vürschmürzelete Güezi vo nächti gschmöckt het�

Wo si äntlech bi ihrer Wohnigstür im dritte Stock aacho isch, steit dert es chlyses Seckli mit eme Chriseschtli, u dernäbe es Briefli�

«Wir wünschen Ihnen frohe Weihnachten», isch dert gstange� U drunger: «Familie Walder»� Unvürzüglech het si das Gschänk müesse uspacke: sälbergmachti

Wiehnachtsgüezi� So wi’s usgseht, hei d Ching wacker mitgschaffet, isch doch hie u dert e Stärnezagge abbroche u d Glasur vürschlaargget gsy�

«Das isch de d Überraschig� Jitz mues i gwüss hinech no ache ne ga danke säge!» Si zieht d Wohnigstür hinger sech zue� Vorhär het si no hurti eis vo de Meiländerli­Härzli i ds Muu gstosse� Nid minger gross isch d Überraschig bi Walders im zwöite Stock gsy, wo’s plötzlech glütet het u d Nachbarin so spontan z Visite isch cho�

«Chömet yche, syt so guet! D Lara u der Matthias sy halt scho im Pyjama� Si müesse hüt chly früecher i ds Bett, dass si de morn lenger dörfe ufblybe�»

Nenei, si störi nid, het d Frou Walder vürsicheret, u der Bsuech no einisch ychegheisse� D Ching hei natürlech scho ume Egge glüsslet� Mit sichtlechem Stolz hei si der Dank u d Komplimänt für ihri Güezi entgägegno� «Gäu, jitz bisch nümme truurig, wüll der dyni Güezi vürbrönnt sy,» meint d Lara� U der Matthias, wo es Jahr elter isch, schlaht vor: «Nächschts Jahr chöme mer de cho hälfe, dass das nümme passiert�»

No es Zytli het d Sophie mit däne zwöine plouderet� Si hei vom Samichlous vürzellt, u wi si hoffe, dass si wider sone grosse Wiehnachtsboum heigi�

U nächär isch halt Zyt gsy für ds Guetnachtliedli�

Gmüetlech isch es gsy bi Walders� Wo d Ching im Bett sy gsy, sy di Erwachsene no lang zämegsässe bi Chäs u Brot� Mi het brichtet über dises u eis� Über e Bruef, über d Useforderig, Arbeit, Hushalt u Familie unger ei Huet z bringe, u drüber, wi weni me sech i däm Huus doch eigetlech kenni� Si kenni zum Byschpil niemer, seit d Frou Walder, wo si einisch e Namittag lang chönnti d Ching zum Goume gäh� Wi gärn gieng si i der Adväntszyt ume mal ganz alleini i d Stadt� Si sygi scho gärn um Ching um� U dank Homeoffice chönn si o im Bruef no chly dranne blybe� Aber si bruuchti o einisch e chly Zyt für sich� Für Entspannig u Erholig�

Si nimmt e töife Schnuuf u füegt lysli by: «I bi halt o nume e Mönsch�»

Komisch, wo d Sophie du spät am Abe d Stäge uf isch, isch ere dä churz Satz plötzlech z Sinn cho: «I bi halt o nume e Mönsch�»

Si isch nümme lang uf blybe� Güezi hin, Wiehnachtsposcht här� U wo si so dagläge isch, churz vor em Yschlaafe, gseht si uf einisch näbe sech e Familie mit Ching, u derzue no d Kollege vom Büro, u irer eigete Eltere, ganz e Huufe Lüt� U alli stöh um nes Chrippli ume� U das, wo i däm Chrippli ligt, das isch o e Mönsch� Wiehnachte, ja Wiehnachte: Gott wird Mönsch� «O nume e Mönsch�»

Am nächste Tag het me d Sophie gseh, wi si im Vürbygang es guldigs Couvert i Briefchaste vo der Familie Walder steckt�

D Idee isch ere plötzlech uf em Wäg zur Arbeit cho: I däm Couvert het’s nämlech e schöni Charte gha, wo druffe gstange isch: «Gutschein für einen Guezli­Nachmittag bei mir� Einzulösen im nächsten Advent�» «U i wirde mer dä Namittag frei näh», het si gseit, im Loufe furt, wo re d Idee isch cho� U der rächt Fuess het si derby energisch uf e Bode gsetzt� «Ghoue oder gstoche� Schliesslech bi ni e Mönsch!»

E Hölzige

(E Gschicht ir Form vo re Legände)

Eigentlech het er Samuel gheisse� Aber me het ihm nume der Hölzig gseit� Das heisst: Aagredt het me ne natürlech nid so� Mi het ne sowieso chuum aagredt� Ja, mi isch froh gsy, müglechscht nüt mit däm Chnuppesager z tüe z ha�

Höchschtens, we’s um ds Boue gange isch, de isch me halt uf ne aagwise gsy – uf e Samuel, uf e Zimmermaa vo Bethlehem� Zimmermaa isch er gsy� Zimmermaa u Schryner� E Holzfachma äbe� Der Übername het natürlech o mit em Bruef z tüe gha� U der Samuel isch – näbeby gseit – stolz gsy uf sys Handwärch� E Hölzige z sy – das het är ällwäg sogar als Komplimänt ufgfasset� Das Material u ds Hantiere dermit isch ihm nämlech – wi me so seit – i d Wiege gleit gsy� Scho der Urgrossvatter het ir glyche Wärchstatt gschaffet, u natürlech o der Grossvatter u der Vatter� So gschickt är mit syne Finger u sym Wärchzüg gsy isch, so schwärfällig isch sys Muuwärch gsy� Ds Rede isch überhoupt nid sy Sterchi gsy� Scho als Bueb isch är derwäge ständig ghelkt worde� Das het weh tah� Wär vürwungeret’s, dass är meh u meh als vürschlossene Bueb het golte�

O wär är doch mit em Muul so schlagfertig gsy wi mit em Hammer! Tischrundine, wo si ds grosse Wort füehre, sy ihm zwider gsy� Är het se gmide�

Wi mängisch het me ihn übere Tisch zoge, het ihm d Ohre voll gredt u gsüüslet – u nim weis nid was vürsproche – bis dass es isch a ds Zahle gange …

Enttüüscht vor Gsellschaft, het sech der Samuel geng meh zrüggzoge, i sy Budigg, hinger sy Hobelbank� Einisch, irgendeinisch …, wird vürzellt, syg öppis im Tue gsy mit eme Meitschi� Aber meh het me nid gwüsst� U es syg scho mängs Jahr här … Är isch ömel du elleini blibe� Elleini u zrüggzoge� O i der Wärchstatt het er nie e Ghilfme gha� Je weniger der Samuel unger d Lüt isch, deschto misstrouischer isch er worde� U deschto spröder u mürrischer syner glägentleche Uftritte� Het er einisch öppis gseit oder müesse säge, isch das vürah kantig u unghoblet derhär cho�

Drum äbe: We me z Bethlehem vom Hölzige gredt het, het me d Doppelbödigkeit vo däm Usdruck scho vürstange�

Di eltere Lüt im Stedtli hei di ruuchi Art wölle zrüggfüehre bis uf e Grossvatter� Denn heig’s einisch zünftig gchrisaschtet i däre Familie� D Zyte sy uf ds Mal herter worde, u d Büez isch zrügggange� Da het’s nümme rächt möge grecke für zwe� Der Grossvatter u sy Brüetsch sy ime wüeschte Krach usenang� Der anger heig du süsch ame Ort e Zimmerei uftah� Schynts irgendwo im abglägene Galiläa� Aber niemer weis meh gnauers�

We der Samuel am Abe no lang ir Wärchstatt grüblet het, isch ihm dises u eis z Sinn cho, u nid sälte di Familiegschicht, won är o nume no vom Ghöresäge kennt het�

Är sälber het der Grossvatter eigetlech vo re fyne Syte glehrt kenne� Mi het ne äbe müesse kenne, de het me dür di ruuchi Schale düregseh� Settigs het der Samuel o a däm Winterabe brüetet, im Schyn vor Latärne�

Da polteret’s plötzlech a d Tür vor Wärchstatt� Vor Chlupf rütscht ihm der Stächbütel uus� Nid viel het gfählt, u ner hät är e gruusige Hick im Bei gha� Mir tüe jitz nid all di Usdrück widergäh, wo der Samuel i däm

Momänt i sy Bart brummlet het�

«Öppe scho ume so Lumpepack», cholderet er, wo ner zur Tür trappet� Het’s doch a sälbem Abe scho mal gchlopfet gha� Es wildfrömds Paar het Ungerschlupf gsuecht� Är het’s du i Stall übere gschickt – i ds Strou�

Dä, wo jitz vor der Tür gstange isch, isch wenigstens ke

Unbekannte gsy, es isch eine vo de Schafhirte gsy� Aber was isch de o mit däm los? Er suechi es nöigebornigs

Ching� «Da bisch bi mir wäger lätz», meint der Samuel, wo sech über di überraschendi Visite scho nümme so schynt ufzrege�

«Es ligi ire Chrüpfe», fahrt der Hirt wyter�

«Hm, de gang doch mal da hingere ga luege�» Der Samuel dütet uf e Stall� «Also adie�» «Guet Nacht�»

Der Zimmermaa isch zrügg a sy Hobelbank, für wyter z’wärche� Aber är isch nümme rächt byr Sach gsy: Es het ihm eifach ke Rueh meh glah, was dä Hirt da vürzellt het� Gly druf het er d Latärne gno u isch i d Nacht use, em Stall zue�

Wo ner sys Liecht dert ame Nagel ufghäicht het, het er syne Ouge nümm trout� Ligt doch tatsächlech es

Chlyses i däm Chrüpfli� Das frömde Paar hocket dernäbe im Strou� Är brichtet mit em Hirt u syne Kollege�

Der Samuel hautet sech im Hingergrund� Är lost lieber zue� Vo Nazareth chöme si, vürnimmt er, vom galiläische Bärgland� U är syg Zimmermaa� «Zimmermaa» –das Stichwort isch natürlech bym Samuel ygschlage�

Zersch isch er fasch e chly erchlüpft, wüll me im Schyn vor Latärne gseh het, wi schief u schitter sy Stall afe isch� U wi d Dachbalke fule�

We d Lüt z Bethlehem afe der Chopf hei gschüttlet drüber, wi när als Holzboufachmaa sy Ligeschaft löi lah vürlottere, isch ihm das glych gsy� Aber jitze het er sech fasch e chly gschämt� U das alte, waggelige Chrippli – wi lang isch es äch här, dass er das gmacht het?

Aber vilich luege di Lüt gar nid uf e Zustang vom Stall, u scho gar nid uf di ruuchi Schale vom Chrippli, sondern uf e fyn Inhalt: uf das, wo drinne ligt: uf das Chingli�

O syner Blicke blybe da hange, bi däm chlyne, uschuldige Gschöpfli� Im Schädel vom alte Samuel faht’s afah wärche� Plötzlech reckt er mit syr rächte Hang a sys struppige Chünni, u haltet der Schnuuf aa: «Am Änd …», chunnt’s halblut us ihm use, «am Änd sy mir no – usem glyche Holz …»

Jitz chunnt är ersch rächt nümme vo däm Ching los, er luegt uf das Chöpfli, när uf d Hängli, mit de chlyne Fingerli� Sy die nid bsungers chreftig u bsungers beweglech für nes Nöigebornigs!? Das git sicher o mal e

Hölzige, isch der Samuel überzügt� Bym Nachedäiche über di Fingerli isch ihm öppis i Sinn cho, öppis, won är scho fasch vürgässe het gha� Är luegt uf syner eigete

Häng u Finger� Si sy diräkt chlobig dergäge� Aber ungschickt sy si nid – das het er gwüsst� Der Samuel geit use, übere i sys Huus, u chunnt nach eme Zytli ume�

Was nimmt er jitze us sym Chutteli? Es hölzigs Flötli� Irgendeinisch, vor vilne Jahr, het är das sälber gschnitzt

– aber weis niemer wi lang nümme bruucht …

Süferli taschtet är mit syne Finger d Löcher ab u füehrt das Instrumäntli zum Muu�

Wi vo sälber sy d Finger vom Samuel uf där Flöte umetanzet u hei der ganz Stall mit wunderbare Tön gfüllt�

Der Samuel het gspilt – u wytergspilt – u sech sälber nümme kennt�