ΠΑΙΔΙΚΟΙ ΚΑΗΜΟΙ ΚΑΙ ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ ΧΑΡΑ Αθανάσιος Παπαχαρίσης ----------------------------------------------------------ΕΣ στα πολλά τα βάσανα της φτώχειας.μας, να και τούτο: Τρυπήσανε τα τσαρούχια μου. Της μάνας μου δεν της είπα τίποτε. Της έφταναν οι άλλες έγνοιες που' χε, χήρα κι απροστάτευστη γυναίκα, να ξενοδουλεύει και να βγάζει το ψωμί των παιδιών της. Εξήλωσα από το αναγνωστικό μου της περασμένης χρονιάς —της β' Δημοτικού— τα χοντρά χαρτόνια —πετσιά τα λέμε στον τόπο μου— που ήταν δεμένο το βιβλίο, τα 'κοψα με το σουγιά μου στο σχήμα των τσαρουχιών μου, και τα 'βαλα από μέσα πάτους, για να προφυλάγω τα πόδια μου από τα στουρνάρια, τα χιόνια και τα νερά. Και τι καλά που είχαν έρθει! Ούτε ο τσαρουχάς ο καλύτερος δε θα τα 'φκιανε έτσι, σκέφτηκα. Θα περάσω τώρα όλο το χειμώνα, κι η μάνα μου δε θα στενοχωρεθεί. Το κατόρθωμα αυτό σκέφτηκα να το πω και της μάνας.μου το βράδυ, σαν θα γύριζε από το χωράφι. Και με το νου μου έπλαθα τις παίνιες που θα μου 'κανε, και τα φιλιά της και τα χάδια της.
«Προκομμένο κι έξυπνο παιδί μου, να μου ζήσεις. Από σένα καρτερώ στη φτώχεια μου ανασασμό. Πότε να μου μεγαλώσεις!» Και με το νου μου πάλι έβανα τη χαρά της, γιατί βρέθηκε τρόπος να πετσώνουμε τα τσαρούχια μας με τα «πετσιά» των παλιών βιβλίων μας ή των βιβλίων των παιδιών της γειτονιάς. Εγώ θα ξεγελούσα τα παιδιά να μου τα δίνουν. Μα δε θα τους έλεγα τι τα θέλω. Και θα 'κανα τη δουλειά μου. Ας χιόνιζε όσο ήθελε, τα τσαρούχια θα τα 'χαμε γερά, κι εγώ, κι η μάνα, κι η Λένη, κι ο Κωστούλας. Ούτε και της Λένης, της μεγαλύτερης μου αδελφής, της είπα τίποτε. Ήθελα να το πω εγώ πρώτος της μάνας μου, κι εγώ πρώτος τις παίνιες της να πάρω. Μα ούτε και του Κωστούλα, του μικρότερου μου αδελφού, πάλι, είπα τίποτε. Ε, αυτός ήταν μικρός κι από τέτοια δεν καταλάβαινε. Κι είχε γούστο να 'λεγε ύστερα, πως αυτός τη βρήκε αυτή τη μηχανή. «Μηχανή» έλεγα την εφεύρεση μου. «Κάνε τη δουλειά σου, είπα, Θάνο μου, κι άσ' τον αυτόν, που δεν καταλαβαίνει. Εγώ είμαι ο έξυπνος κι ο προκομμένος. Απόψε θα μου το ξαναπεί η μάνα.» Απάνω σ' αυτές τις συλλογές, με χαρά μου άκουσα την καμπάνα του σχολείου να σημαίνει για τ' απογεματινό το μάθημα. Κι ήταν να μη χαρώ; Ας είχε έξω όσες λάσπες ήθελε. Εγώ τα τσαρούχια μου τα 'χα διορθώσει με τη «μηχανή» μου. Μα εξόν απ' αυτό, καθώς έχω παρατηρήσει, όλοι οι άνθρωποι ανυπομονούν να χρησιμοποιήσουν κάτι που έφκιασαν. Βάλτε τώρα με το νου σας πόση θα είναι η ανυπομονησία, όταν το έργο αυτό είναι γέννημα του μυαλού τους. Γρήγορα γρήγορα άρπαξα τη σάκα μου με τα βιβλία, βγήκα στο διάδρομο όπου είχα κρυμμένα τα τσαρούχια μου, για να μην τα δουν η Λένη κι ο Κωστούλας, τα φόρεσα με χαρά στην καρδιά, κι ενώ τα κοίταζα και τα καμάρωνα, κατέβηκα τη σκάλα. Όταν έφτασα στη θύρα, κοίταξα με περιφρόνηση τις λάσπες, που σαν αδιάβατος βούρκος απλώνονταν πέρα πέρα στο δρόμο, και με