Samenleving Kranten en tijdschriften
Superdiverse wereld in een kleurige Gazette
Zijn kranten en tijdschriften old style media? Ik weet dat niet zo zeker. De huidige vormen van media zijn hip en flashy, dat klopt. Maar in een oldfashion gazette kan je toch ook heel wat kleur samenbrengen, niet? Wel, dat waren in ieder geval opzet en intentie van deze Giesbaergske Koleuren Gazette. Een van de bedenkers vertelt hoe dat allemaal zo gekomen is.
We spreken van de jaren 2010 en volgende. In onze kleine provinciestad helemaal in het zuiden van Vlaanderen, aanschurkend tegen de grens met Wallonië, ontbrak elke werking rond superdiversiteit. Terwijl het straatbeeld wel al een andere wereld toonde: Geraardsbergen telde toen al rond de negentig nationaliteiten (in Brussel waren het er 190, Gent telde er ongeveer 120).
boeddhisme, hadden we bij leraar Frank Roshi een plek gevonden. We leerden er opnieuw de warmte kennen van een gemeenschap, van een groepje mensen die hun verschillen deelden in een collectief. Het gaf een gedragen gevoel, zonder strikte binding. Het had ook iets van wat we vroeger gekend hadden, als kind in onze respectievelijke katholieke families. Enfin, in onze kinderjaren hadden we zoiets wel kunnen ervaren, een soort collectivisme in het christelijke Vlaanderen van toen. Intussen was dat alle verwaterd -door een opgedrongen neoliberalisering en dientengevolge toenemende competitie, individualisme en ongelijkheid, zoals in de rest van de wereld. Een gedragen gemeenschapsgevoel ontglipte ons vanaf het moment dat Thatcher en Reagan op het toneel kwamen. Uiteraard zien we nu pas in wat er ons toen gebeurde. Zo gaat dat, helaas.
Vlaamse Ardennen, Vlaams Brabant en Henegouwen. Door de ligging is de stad sinds oudsher een strijdpunt geweest tussen heersende machten -dat was ook zo met de Koning van Oranje (maar dat is een ander verhaal). Met nieuwe boeken in onze tas, vanuit de kennismaking met Zen, keken we om ons heen. Er ontbrak iets in de straten van onze leefstad: een angst sluimerde tussen de mensen in, een ongenoegen ontkleurde de gevels. Dit mag een beetje highbrow prozaïsch klinken, maar dat waren de feiten: het was geen thuis meer.
En toen lazen we dat boek van Bernie: Aanwijzingen voor de kok. Dat kwam binnen. Het leek zo eenvoudig, net als koken dat is, met wat je voor je hebt. Een beetje later dachten Nele en ik: wat kunnen we doen, hier in onze keuken (lees: in de straat). Hoe kunnen wij als kleine garnalen dat helpen veranderen? Waarom lopen de mensen zo nukkig in Mijn echtgenote Nele de Winde en ik Aanwijzingen voor de kok de straat? Enerzijds de autochtonen, waren toen pas betrokken bij de Zen Terug naar Geraardsbergen, een stadje met angst voor verandering, en anderSangha. Na enkele jaren shoppen in in het drielandenpunt Denderstreek/ zijds de mensen uit de wereld, wier 32 ‘We Cycle this City’ is een fietscampagne van Giesbaergske Koleuren Gazette
