BIJ DE NEUS Jonas Boets
1
5
10
15
Naast mij zat een monster. Ik zag hem voor het eerst toen ik net wakker werd. Het was in een flits, ik ging rechtop zitten en keek om me heen. Zijn gezicht en zijn hoofd stonden vol sneden, zijn neus zat er half op en er zaten brandwonden op zijn armen. Ik durfde niet te blijven kijken, dat zou onbeleefd zijn. Er waren dus meerdere kamers in het ziekenhuis, ik herinnerde me nauwelijks hoe ik was binnengekomen, mijn hoofd tolde en er kwamen zwarte vlekken voor mijn ogen. Maar ik wist nog wel waarom ik er naartoe was gekomen. ‘Ik ben een monster’, zei ik tegen mama. Mama keek op van haar telefoon, keurde me nauwelijks een blik waardig. ‘Niet overdrijven. Je vader was een monster, jij hebt hoogstens een scheve neus. En misschien flaporen.’ Dat antwoord kreeg ik elke keer. Mijn papa was aan de drank of de drugs, afhankelijk van de gemoedstoestand van mama. Maar eigenlijk was hij gewoon aan een andere vrouw. En heel soms, wanneer ik mijn mama zo zag zitten, in haar kamerjas, haar haren te lang ongewassen, met als enige interesse sociale media, waar anderen het steevast beter dan haar deden, kon ik hem geen ongelijk geven. ‘Ik wil mijn neus laten rechtzetten’, zei ik. ‘Vraag je vader dan maar om geld. Dan kan ik ineens ook mijn borsten laten pimpen.’ Ik wilde van het bed komen, mijn lichaam voelde verstijfd aan. Ik moest bewegen, maar dat ging niet, ik zat vast. Ik keek omlaag naar de banden die rond mijn benen gegespt zaten en ontdekte daarna dezelfde banden rond mijn armen. Waarom hadden ze me vastgebonden? En vooral: waarom hadden ze me niet losgemaakt?
20
25
30
Op mijn zestiende kreeg ik er genoeg van. Mama zat nu hele dagen thuis met iets wat ze zelf een burn-out noemde, maar wat ik eerder vermoeid door het leven zou noemen. Alhoewel, ze had nooit enige moeite gedaan om er iets van te maken, dus hoe kon ze dan vermoeid zijn? Het leven werd eerder moe van naar haar te kijken. Ik had tijdens het weekend een baantje bij een ijssalon en zette mijn zuurverdiende centen opzij. Ik kocht geen dure telefoon, hoefde geen dure abonnementen of kleren en ging nooit iets drinken met vrienden. Dat laatste was niet moeilijk, want die vrienden had ik toch niet. Dat heb je met de neus van Pinokkio en de oren van Dumbo. Ik overdreef niet. Maar de redding was nabij. Het monster naast mij was in paniek. Ik vermoedde dat zijn operatie zo zou gaan beginnen, want hij wilde zich losmaken, prutste wanhopig aan zijn boeien. Ik was zelf heel rustig geweest toen ik binnenging. Omdat ik wist waarom ik het deed, om mijn leven te veranderen. Maar ik begreep zijn paniek wel. Waar waren de dokters trouwens? En misschien nog belangrijker: waar waren mijn dokters? ‘Gewoon een beetje pimpen?’ Ik verafschuwde het woord dat de dokter voor me gebruikte, maar toch knikte ik gedwee.
woord
de gemoedstoestand: humeur, stemming steevast: altijd, volgens vaste gewoonte de burn-out: gevoel opgebrand te zijn, geen energie of motivatie meer vinden voor de bezigheden op het werk verafschuwen: een hekel hebben aan, niet kunnen uitstaan gedwee: volgzaam, gewillig
216
TRAJECT Nederlands 2 DEEL 5 PIMPEN