2020 Week 9 woensdag 26 februari
25
JAAR
OPENING VASTWEL GOED BEZOCHT
OOSTERHOUT START EIGEN ’SOCCER ACADEMY’
CARNAVAL IN DE REGIO VERHALEN, OPTOCHTEN EN ANDERE GEIN
GRATIS ADVIESAFSPRAAK
11 16-24 3 Prins Poperinge met gevolg ‘verkocht’ aan Kaaiendonk
BELISOL BREDA Neerloopweg 20 4814 RS Breda T 076-522 47 67 breda@belisol.nl
www.belisol.nl
Heel de Poperingse carnavalselite was afgelopen weekend ook in Kaaiendonk en ze hebben genoten. Lees maar. Vol verwachting vertrok ik vrijdag samen met mijn hofmaarschalk richting kaaiendonk/Oosterhout. We werden opgewacht door Ad Jespers van d’Azkruizen om gezellig te lunchen. Het volledige programma werd besproken en we waren er klaar voor. Oosterhout is een charmante stad vol met leuke cafeetjes, die allemaal prachtig versierd waren. Rood groene vlaggetjes wapperden aan vele gevels van de huizen. Verder in het weekend mocht ik Prins Mienus en zijn Nar opnieuw ontmoeten. Wat een charmante prins met een pracht van een lijfspreuk: Ne mooie lach, doet glimme. De carnavalsviering in de basiliek, de sleuteloverdracht in het stadhuis, de prinsen receptie , .... 1 voor 1 genoot ik met volle teugen mee als prins van Poperinge. Ik voelde me welkom, geaccepteerd en kon er vele mensen ontmoeten. Jullie Kaaiendonkers kunnen trouwens zeer goed feesten. Twee maal
Zuiderhout 19 • Oosterhout • 0162-455306
trokken we de nacht in. Overladen cafeetjes, overvloedig veel pintjes en Schrobbelèr, verklede mensen , ambiance ... ik kreeg er maar geen genoeg van. Op zaterdag mocht ik de Smulnar ontvangen uit handen van Prins Mienus en de hofnar. Deze erkenning zal ik koesteren en nooit vergeten. Jammer genoeg ging de optocht niet door omwille van het slechte weer. Teleurgesteld? Nee hoor, want dan kijk ik volgend jaar wel. Ik ben verkocht aan deze prachtige stad! Volgend jaar zien jullie mij zeker terug, met de nieuwe prins er hopelijk bij. Bedankt Kaaiendonk! Ik heb genoten, geproefd, gezongen, gedanst... maar vooral: mijn mooie lach laten glimme. Prins Sandro 1 van Poperinge.
Pure klasse Storm, geen optocht. En dat voor het eerst in de hele Kaaiendonkse geschiedenis. Vallen er normaal gesproken altijd ín die optocht wel gaten, nu viel er een heel gat in het programma van de OCS. Een soort van groepsapp zorgde ervoor dat er desondanks toch een soort van optocht kwam. Geen schooiwagen, geen reclame, wel hele lollige (en aan de storm aangepaste motto’s) clubkes en, oh ja, ook een heleboel regen. Hier ziet u het voltallige Groot Gevolg schuilen in het tochtgat dat zich busstation noemt. Busje kwam niet zo. De Dansmariekes hebben poncho’s aan, Mienus, (jeugd-) Hofkapel en al die anderen houden gewoon hun jas en mantel dicht. Pure klasse dat ze toch allemaal meededen. Verderop in dit weekblad natuurlijk heel veel meer carnaval. evr (foto Wim Vermeeren)
Oud-priorin van Catharinadal overleden Wat een fantastische vrouw was dat. Iemand zei ooit: ‘Als zij de wereld in was gegaan zou ze het heel ver hebben geschopt.’ Zuster Elisabeth Janssens overleed vorige week woensdag op 96-jarige leeftijd. Al enkele jaren verscheen zij niet meer in het openbaar De oud-priorin leidde de Norbertinessengemeenschap 30 jaar, waarna ze werd opgevolgd door Maria Magdalena. Van de grote veranderingen die er de laatste jaren plaatsvonden kreeg ze niet veel meer mee. Ze was uitermate diplomatiek, maar, zoals Churchill het ooit ongeveer zei: Ze kon je met een uitermate vileine grap compleet in de hoek zetten. Elisabeth stond in elk geval aan de basis van een open verstandhouding met Oosterhout. De deuren van Cathari-
nadal gingen onder haar hoede letterlijk open. “Ja”, zei ze ooit, “ik ben met de belastingaangifte bezig. En dat is er niet één hè, dat zijn er 23. Maar je mag hier niet vloeken, da’s soms wel eens jammer.” Interview uit 2009 Hier een passage uit een interview dat we met haar hielden in 2009. Vader en moeder runden enkele textielbedrijven, waaronder een winkel en een atelier. Ze deed HBS-b en wou verder studeren, maar de oorlog verhinderde dat. Ze ging in het ziekenhuis werken, eerst op de kinderafdeling en tenslotte als secretaresse voor de specialisten. Met haar vrienden en vriendinnen vierde ze gewoon carnaval en kermis. “Nou, de beest uithangen, zoiets kenden we toen niet echt. We hadden gewoon volop pret met elkaar.” Ze
kreeg vanuit haar club wel enkele aanzoeken, maar pas de vijfde was raak: God. “Ik ging al vaak naar de kerk, vaker dan veel van mijn vrienden. Ik ging er dan een rozenhoedje bidden of naar het Lof. Ik vond dat meditatieve heel prettig, merkte ik. Op mijn 24-ste
werd ik postulante, daarna novice en toen ik 26 was trad ik officieel in.” In officiële termen heet dat: ‘deed ze haar plechtige professie’. “Toen pas legde mijn vader zich erbij neer; tot die tijd had hij zich er steeds tegen verzet. Ik was de jongste dochter en het was een
uiterst teer moment toen hij zich overgaf.” Ze heeft nooit enige twijfel bij haar keuze gehad, wel eens getwijfeld natuurlijk. “Dat is heel menselijk, dacht ik zo. Weet je, iedereen maakt wel eens een keuze waarbij het voorkomt dat je tegen je natuur in handelt. Gehuwde mensen komen ook wel eens in de verleiding en op je werk komt het ook wel voor dat je iets moet doen wat tegen je natuur indruist. Maar je maakt afspraken met elkaar en hebt elkaar dingen beloofd. Zo ging het bij mij ook. Altijd stond mijn gelofte centraal.” Het allerleukst nog aan zuster Elisabeth is, dat ze nooit vergat en vergeet om gewoon mens te zijn. Met plezier zingt ze ook enkele regels uit een Roermonds carnavalslied. Ze staat boven de stof, zogezegd. “Nee, ik kon niet altijd de knop omzetten als er een
dienst begon. Soms zat ik gewoon mijn boodschappenlijst te maken.” Hiermee sloot ik het interview af: ’Op tal van plaatsen en tot in Rome toe bepleitte zuster Elisabeth de belangen van ‘haar’ Norbertinessen. Ereburger is ze dus al. Tja wat nu? Wij stellen voor om haar de eerste vrouwelijke kardinaal te maken, die de paus direct van advies mag voorzien, gevraagd en ongevraagd. Gewoon, om ook het normale wereldbeeld en de gewone menselijke verhoudingen binnen het Vaticaan te introduceren. Tegelijk moeten we dat natuurlijk niet doen, want dan zouden wij haar moeten missen.’ Aan dat missen is nu geen ontkomen meer aan… evr (foto Wim Vermeeren)