Tot 1940 woonde er één landbouwer, die ook daadwerkelijk in de Martelarenlaan zijn bedrijf uitbaatte. Rond 1975 had meer dan een derde een baan als bediende of kaderlid en was – een vroeg gevolg van de vergrijzing – een kwart gepensioneerd of rentenier. Velen van hen woonden toen al lange tijd in de straat, zoals Victor Vanhoutvinck, Michel Vergucht en Camille Fortje. De jongste jaren vestigen zich weer meer jongere gezinnen, nog steeds aangetrokken door de uitstekende ligging van de Martelarenlaan. Enkele bewoners bereikten de ouderdom van 100 jaar. Zo werden de ouders van Annie Van Dijck beiden 100 jaar (respectievelijk in 1988 en 1991). Haar vader, Denis van Dijck, was jarenlang landbouwconsulent voor de Belgische Boerenbond en werd gevierd tijdens een groot feest te zijner ere in 1988. Spijtig genoeg overleed hij drie dagen later. Een andere met hoge leeftijd gezegende bewoner was landmeter en financieel expert Georges de Bruycker. Hij woonde sedert 1932 in nummer 303 en had een wagen met chauffeur en een inwonende meid. Tot op hoge leeftijd ging hij regelmatig pintjes drinken in de stad. Opmerkelijk is ook dat tot laat in de jaren 1950 in vele huizen meerdere gezinnen woonden, en dat de eigenaars daarnaast vaak kamers verhuurden aan alleenstaanden.
Handel en diensten Hoewel de Martelarenlaan nooit een winkelstraat was zoals bijvoorbeeld de Diestsesteenweg, waren er in de loop der jaren toch verschillende handelszaken actief. De Bank van Sint-Mariaburg (later NV Antverpia genaamd) was een spaar- en verzekeringsmaatschappij uit het Antwerpse, gespecialiseerd in het verstrekken van levensverzekeringen aan de “gewone man”. Een filiaal van deze instelling had al vóór de Eerste Wereldoorlog een kantoor in twee gebouwen in de IJzerenwegstraat. Die woningen zijn in augustus 1914 afgebrand. De NV Antverpia liet ze herbouwen in de Martelarenlaan (nummer 63 en 65), en bleef er nog tot minstens 1970 de eigenaar van. In het ene huis was het kantoor gevestigd, in het andere woonde de filiaalhouder. Ook Henri Vrancken en later zijn zoon Louis hadden tot in 1964 een verzekeringskantoor, in het allereerste huis van de straat met nummer één. In 1933 verkreeg de zeepfabriek “Floréal Savonnerie” een bouwvergunning voor een opslagplaats of atelier op een perceel links van Het Bad. Het gebouw is tijdens of na de Tweede Wereldoorlog afgebroken. Later zijn op deze kavel een aantal garages gebouwd. De merknaam bestaat momenteel nog steeds in Frankrijk. Ook Leon Theunis had een atelier naast het Bad. Hij herstelde er linotypes. Dat zijn zetmachines, ontwikkeld eind 19e eeuw, die vooral gebruikt worden voor het zetten van tekst voor kranten en tijdschriften.
37
