Nicolas Mathieu
Leurs enfants après eux by Nicolas Mathieu
© ACTES SUD, 2018
Published by arrangement with Lester Literary Agency & Associates
“Funded by the European Union. Views and opinions expressed are however those of the author(s) only and do not necessarily reflect those of the European Union or the European Education and Culture Executive Agency (EACEA). Neither the European Union nor EACEA can be held responsible for them.”
на пазарот во Калви.
овозможуваше да влезе
Барови, клубови, девојки.
да одат на нудистичката плажа што така беше
наречена со многу оптимизам, бидејќи таму немаше што да се види друго освен девојки голи од половината нагоре, дури ни тоа. Сепак, Антони беше потполно опседнат.
„Ајде да одиме.“
„Не“, ’ржеше братучедот.
„Ајде, бе. Те молам!“
„Не сега. Оди пливај.“
„Да, бе...“
Антони зјапаше со својот необично
врз водата. Некаква мрзливост
очен капак, му го искривуваше лицето, така
десниот
ше, ова масивно, здрвено тело, огромните стапала
Антони плукна од меѓу секачите. Пред една година се удави
тука за да присуствуваат на традиционалната тепачка без намера и самите да учествуваат. Но, ги вовлекле во неа. Понатамошниот тек беше нејасен. Повеќе сведоци виделе момче што им се чинело повредено. Кажуваа дека виделе маица
потопена во крв и рана на вратот како длабок, сочен, темен кратер. Во турканицата изгледа никој не стигнал да му помогне. Следното утро
празен. Следните
се исчешлаат соседните
водата се слушаше надалеку,
во гробна тишина.
улица
Ко-
лен повторно се врати на работа без да предизвика големо внимание. Жена му не се обеси или нешто слично. Само голташе таблети.
Во секој случај, Антони навистина не сакаше да се
капе во топлата вода. Цигарата цивна кога ја допре водната површина. Антони погледна кон небото и ги притисна
очите. Во еден момент, очните капаци му се изедначија.
Сонцето стоеше високо, би требало да е три часот. Цигарата му остави
мето застанало. Сепак
на летниот распуст.
„Какво срање...“
Братучед му се исправи.
„Замараш.“
„Стварно е досадно. Секој ден едно те исто.“
„Океј, ајде...“
Братучедот ја стави крпата на рамената
нарскиот точак.
„Ајде, тргнувај. Одиме.“
„Каде?“
„Тргнувај кога ти реков.“
Антони ја напика својата
„шевињон“, го
се
-
мажот, сите припаѓаа на еден свет. За да се разбере сето
тоа, требаше само да се погледне како се одвиваа свадбите, погребите, божиќните прослави. Мажите малку зборуваа
и рано умираа. Жените си ги боеја косите и постепено го
губеа оптимизмот. Во поодминати години го држеа будно сеќавањето на нивните мажи што умреле, на работното место, во кафеаните или од белодробна болест, сеќавањето на синовите што се убиле во сообраќајка, и на сите што си заминале. Ирен, мајката на братучедот, спаѓаше во категоријата на напуштените сопруги. Така, братучедот порано порасна. На шеснаесет
без возачка дозвола, се
тот. Наспроти тоа,
сип. Хангарот за бродови беше ширум отворен. Немаше жив човек. Антони го остави велосипедот и му се придру-
жи.
„Нема никој“, рече братучедот. „Ќе земеме кану и одиме.“
„Сигурен си?“
„Сигурно нема да пливаме дотаму.“
Братучедот се втурна по насипот низ грмушки и трње. Антони го следеше. Страв му беше, но чувството беше из-
вонредно.
Кога влегоа во хангарот, им беа потребни неколку се-
кунди за очите да им се навикнат на темнината. На мета-
лен сталак имаше оревови лушпи, еден 420 и кануа закачени на него. Силен мирис на мувла избиваше од елеците за спасување
Со синхронизиран потег
накратко пред да го напуштат
даска за едрење исцртуваше бела бразда по водната површина. Никој не ги забележа. Антони ја почувствува онаа опојна вртоглавица од забра-
нетото. Исто така се чувствуваше кога крадеше или изве-
дуваше ризични маневри на „веспата“.
„Одиме“, рече братучедот.
И тргнаа со кануто на рамената, веслото в рака.
Повеќето деца што беа донесени во
се
сопна по него и почувствува како нешто му ја кине кожата
на раката, иверка или шајка што стрчеше во внатрешнос-
та. Клечејќи ја погледна својата дланка. Крвареше. Брату-
чедот повторно стоеше на нозе.
„Ајде, побрзај.“
„Чекај малку. Се повредив.“
Со усните ја допре раната. Вкусот
ни устата.
„Побрзај!“
Се приближуваа гласови. Братучедите продолжија
трчаат носејќи го чамецот
ксирани на стапалата.
не им стигнуваше до половината.
гарите, на вокменот
„Брзо.“
„Еј!“, викна некој зад нив.
Јасен,
„Еј,
За среќа, чамецот на братучедите се лизгаше по водата
рамената, а под нозете го имаа опојното чувство на брзина. Антони виде дека
веслото.
„Сѐ е океј?“, праша братучедот.
„Ништо страшно.“
„Сигурен си?“
„Да.“
Меѓу неговите нозе се формира ликот на Мики Маус од крв. На дланката му зјаеше една мала исеченица. Ја добли-
жи до устата.
„Веслај!“, нареди братучедот.
Нивните прогонители беа двајца или тројца по чамец, имаше и возрасни меѓу нив. Не беа далеку зад нив, па Ан-
тони повторно завесла со сета сила. Сонцето гореше на цр-
ната вода од езерото и го попрскуваше со илјадници бели исеченици. Антони чувствуваше
по слепоочниците. Маицата
Страв му беше. Можеби тие
„Што ќе правиме сега?“
„Нема да нѐ фатат.“
„Сигурно?“
„Веслај, да ти ебам!“
По некое време, братучедот го промени правецот и се
држеше блиску до брегот. Се надеваше дека така побрзо ќе стигнат до Пунт, танкиот земјен појас што го сечеше
рече братучедот. На околу сто метри оддалеченост од нив, остатоците од една пропадната колиба што порано ѝ припаѓала на упра-
вата за вода го маркираа почетокот на Поинтот. Погледнаа
наназад за да ја проценат предноста во однос на своите прогонители. Тие застанаа, а инструкторите жестоко дискутираа меѓусебно, колку
од далечината можеше да се претпостави дека се лути и неодлучни.
до забавниот центар. Братучедите
Антони им го
свртеле грбот.
„И, што ќе правиме сега?“
„Како мислиш?“
„Сигурно ќе викнат полиција.“
„Па, што? Ајде, веслај.“
Веслаа понатаму долж брегот, низ трски. Помина четири часот и сонцето не беше толку силно. Цвркот и крекање доаѓаа од преплетените лисја и гранки. Антони сакаше да
види жаби и не ја пушташе водната површина од видното поле.
„Океј ти е раката?“
„Да. Речиси сме таму?“
„Десет минути.“
„Ебате,
тркалаа по
подот и се пцуеја. Некои момци фаќаа женски. А Антони еднаш се бакнуваше со една, одзади во автобусот. Ама не
го пушти да ја фати за цицка. Затоа ѝ раскина. Се каеше
за тоа. Се викаше Сандра, имаше сини очи и добар газ во
нејзините тесни фармерки. Звуци на мотори од зад крајбрежните трски го извлекоа
од мислите. Тој и братучед му чекаа без да се поместат. Звуците се приближуваа. Антони веднаш
плажа и ориентиринг.
„Одат по патот.“
„Нас нѐ бараат, биди сигурен во тоа.“
„Тука нема да нѐ најдат.“
Сепак, братучедите не се правеа паметни. Скриени во
кануто, наслушнуваа дури силно им чукаа срцата.
„Соблечи ја маицата.“
„Како?“
„Маицата. Од километар може да те видат.“
Антони го соблече дресот од „Чикаго булс“ и го турна
под задникот. Тропотот на моторот
над нив како да е птица грабливка. Молчеа, нетрпеливи, скаменети. Слаткиот мирис
Конечно, моторите се оддалечија, остана само едно тивко брмчење. Кришум продолжија со пловидбата, го заобиколија Поинтот, кој го отвори погледот кон другата половина на езерото. Конечно во видокругот им се појави прочуената нудистичка плажа. Сива беше, стрмна, непристапна по копно и речиси пуста. Моторен чамец се нишаше
на триесетина метри од брегот. Потполна пустелија.
„Да ти ебам, нема никој“, рече Антони.
Всушност, сепак, две девојки, но носеа бикини, дури
и горниот дел. Од далечината не можеше да се препознае дали се убави или не се убави.
„Што ќе правиме сега?“
„Па кога сме веќе тука...“
Девојчињата се исплашија кога овие двајца се приближија. Сега, кога можеа
дека се многу млади, вознемирени, пред сѐ исплашени. Пониската се исправи
чамец.
вода, многу гласно, но неуспешно. Потоа
„Тебе не ти е?“
надвор и седнаа. Бидејќи не знаеја што да прават, запалија цигара. Избегнуваа да остварат каков било поглед со
-
гите две посетителки на плажата. Но, нивното присуство
„Која?“
„Малата, во белото бикини.“
„А другата?“
Неа не ја познаваше братучедот. А човек не можеше да
не ја забележи. Од глава до петици телото ѝ градеше една
линија, маркантна, полна, а нејзината високо фатена коса
паѓаше со таква впечатлива и прекрасна тежина. Танки
врвки ѝ ги држеа бикините на нејзините колкови. Сигурно се гледаше бел траг кога ќе се одврзеа. Пред сѐ задникот ѝ
беше неверојатен. „Не е лоша...“, потврди братучедот. Повторно му ги
прочита мислите на Антони.
Оние во чамецот сепак кончено изреагираа. Стануваше
збор за еден пар, еден тип што делуваше спортски и една речиси непријатно избланширана жена. Набрзина нафрлија облека на себе, спортистот
чамецот веднаш
гледаше дека
се соочи со него. Антони повтори по него.
„Што сакате?“
„Ништо.“
„Што барате
„Ми паднаа во вода.“
„Имате нешто за пушење?“, се зачуди спортистот. Братучедот извлече едно
чантата и тропкаше со хашишот
се наоѓаше во него. Сите веднаш се опуштија, пред сѐ спортистот. Без да забележат, сега седеа заедно. Спортистот имаше ризли. Сега целиот беше возбуден.
„Од каде ти е ова? Моментално никаде ништо не може да се најде.“
„Имам и трева“, рече братучедот. „Да не сте заинтересирани?“
Очигледно, да. Пред две недели, момците од цивилната полиција се судриле со младите од квартовите со панелните станбени блокови и во контранапад упаднале со рација во Дега, една од главните кули. По
понатаму. Имаше веќе слушнато за малата Дириј. Татко ѝ беше доктор, а за неа имаше гласини дека е авантуристички настроена. Се зборуваше дека една саботна вечер ја смачкала „бе-ем-ве тројката“ на татко ѝ, што беше доста невообичаено за девојка што не смееше да седне зад воланот, дури ни со придружба. Покрај тоа, веќе го правеше она. На Антони му се активираше фантазијата веднаш штом ќе ја погледнеше.
За разлика од неа, другата како да паднала од небо. А
покрај тоа, таа седеше до него. Така, тој ѝ ги забележа пе-
гите, влакненцата на бутовите и капката пот што се лизгаше од папокот до работ на бикинито.
Братучедот веднаш свитка уште
а Алекс си купи грас откај него за 200 франкови. Во меѓувреме, сите беа опуштени, со лепливи усни и насмеани. Девојчињата имаа шише вода „вител“ при себе и ја подаваа во кругот.
„Всушност, ние дојдовме тука за да видиме топлес девојки.“
„Глупости. Тука никој никогаш не е гол.“
„Можеби порано.“
„Сакате да се соблечеме?“
Антони ја погледна својата сосетка. Таа го постави прашањето. Беше необична. На прв поглед изгледаше пасивно, со некоја животинска рамнодушност, а кога ќе ја
Од далеку се слушаше завивањето на педесеткубиниот мотор, со високи акценти и длабоко тропотење, исто како
пред малку.
„Нѐ бараат.“
„Кој?“
„Типовите од центарот.“
„Охо, ептен се опасни годинава.“
„Стварно?“
„Пожарот, е, па, тие го предизвикаа.“
„Глупости, тоа беа главучите.“
„А зошто ве бараат?“
„Кануто. Го украдовме.“
„Стварно, значи такви работи правите вие?“
Се смееја некое време, на безбедно, надувани и задоволни. Жегата попушти, а ноздрите им ги исполнуваше нешто пријатно, некаков мирис
смреки. Зајдисонцето
му. А бидејќи седеше до Антони, го допираше коленото на Антони со своето колено. Толку е мека девојката, не може да те остави рамнодушен. Се викаше Стефани Шосоа. Антони имаше четиринаесет
и беше лето. Време е да започне сѐ.
Откако го скрија кануто, момчињата се вратија на велосипедите дома низ шумата Пети-Фужре. Како и обично, Антони се забавуваше возејќи слалом на испрекинатата линија среде патот. На братучедот му е морничава оваа негова манија.
имал предност.
дали ќе се судри со комбето. Но, кога стануваше збор за татко му, воопшто не му беше дојдено до шеги.
„Нема шанси да забележи, што ни може“, рече братучедот.
„Не, преголем ризик“, одврати Антони. „Ај да одиме со точак.“
„Седум саат е веќе, нема шанси да стигнеме.“
„Не можам, стварно. Ќе ме прекрши ако му го земам
моторот. Немаш поим каков е.“
Всушност, братучед му точно
ништо да не се случило. Сепак, нешто стоеше меѓу нив што
ше задоволство за семејниот живот.
„И девојка ти ќе биде таму“, настојуваше братучедот. „Мора да одиме.“
„Кој ќе биде таму?“
„Знаеш на кого мислам.“
„Да...“
Стеф беше како една од оние песни што ќе му се заглавеше во главата и ќе
Животот на Антони му излезе од колосек. Ништо не се случи, сепак ништо не беше како
тони
средината
Малтерот се лупеше од фасадата. Двајцата ги фрлија своите велосипеди врз камењата пред куќата и влегоа внатре. Во дневната соба, мајката го гледаше квизот „Фор Боајар“.
Имаше навика да го пушта телевизорот на најгласно. Водителот Круз Кастило, со тој волумен на гласот, неочекувано откриваше некоја пророчка страна. Кога ги слушна
како трчаат по скалите, мајката викна:
„Собујте ги патиките пред да се качите горе!“
Се разбира, бидејќи првиот кат беше покриен со теписон. Кога стигна до горе, Антони фрли поглед
Карин, сестрата на братучедот. Низ полуотворената врата
виде тело што
години и беше секогаш
та најдобра
што штотуку
шеснаесет. Озборуваа, лежеа мрзливо наоколу и си замислуваа трагични
љубовни приказни. Налето се сончаа топлес
на семејството Леонард. Одвреме-навреме ќе наминеше
татко ѝ на Ванеса. Девојчињата се смееја, иако на Ванеса ѝ
беше малку вознемирувачко тоа. Но, не ни претпоставуваа
дека Антони што живее во населбата понекогаш ги ѕирка
низ живата ограда. Двете беа вистински змии, а Антони
беше внимателен. Знаеше инаку што го очекува.
еден краток период живееше еден невротичен питон. Во ќошевите на собата имаше нечисти чорапи, списанија за мотори, празни лименки и една бејзбол-палка. Братучедот свитка џоинт со две ризли.
„Да ти ебам...“
„Да...“
„Што ќе правиме?“
„Поим немам.“
Некое време лежеа така наоколу, пушеа наизменично, размислуваа додека вентилаторот го бркаше чадот. Се погледнаа, испотени, неспокојни.
„Баш сега кога конечно имаме комбинација...“
„Да, ама татко ми ќе ме убие ако го земам моторот.“
„Помисли на девојката.“
„А, бе, ти викам, не може.“
Антони беше разочаран. Братучед му беше вешт.
„Што може толку лошо да ти се случи? Не, стварно, колкави се шансите да забележи? Сеедно му е за моторот.“
Тука делумно беше во право. Татко му
нешто што порано му се чинело како слобода. Но, тоа не го менуваше фактот дека моторот беше под знак за забрана, напротив. Антони механички ја донесе раката до десниот очен капак. Му влезе чад во окото.
„Што сакаш ти?“, го праша братучедот.
„Како мислиш?“
„Никогаш не си бил со некоја девојка.“
„Е, како не. Сум бил.“
„Не ми
песни
Антони сакаше да
ја скрши
Наместо тоа, само му го украде ранецот и му го фрли во реката Ен. Ја преболе, курвата.
„Океј...“
Братучедот повлече уште еднаш, го изгаси џоинтот и
вклучи мега драјв. Со тоа се реши сѐ. На Антони му се
плачеше.
„Ма, у пичку...“
Скокна од креветот, истрча од собата и надолу по скалите. При помислата на уште
„Соник“, додека некаде на друго
братучетка му и Ванеса како се
полни со пива. Закочи. Му стоеја на патот. Застана.
со
„Каде одиш?“
„Ти се брза?“
„Еј, гледај ме кога ти зборувам.“
Ванеса му ја подигна брадата. Имаше иста фризура како
братучетка му, долга коса, еден прамен прицврстен назад со шнола. Носеа маички без прерамки, кратки шорцеви, апостолки и мирисаа на кокосово масло. На глуждот на Ванеса светкаше златна белезија. Антони забележа дека братучетка му не носеше градник. 95 де.
„Дома.“
„Не сакаш да пиеш?“
„Што гледаш така?“
„Не гледам.“
Антони чувствуваше како поцрвенува. Го наведна погледот.
„Каков манијак. Сакаш ли да видиш дали имам траги од бикинито?“
И Ванеса му ги покажа белите делови на кожата на својот колк. Антони се повлече наназад за да си го ослобо-
ди велосипедот.
„Морам да одам.“
„Ајде, прибери се. Не биди педер.“
Братучетка му го пиеше веќе првото
во смеа. Ама му дојде напомош. „Океј е, остави го намира.“
Се напи уште една голтка пиво од шишето, брадата ѝ светкаше бидејќи ѝ беше влажна. Антони
устата како да е тажна.
„Антони...“
Ја исправи раката кон
врвовите
збунет. Потоа таа почна да се смее.
„Гитла, да те нема!“
А тој исчезна колку што
побрзо. Некое време сѐ уште ги чувствуваше нивните погледи на грбот и сврти во улицата „Клеман
механичките
соба,
си ја дозволуваа.
Родителите на Антони цел живот ја имаа
пеаја во тоа. Остана само уште
„Кога
Мажи ѝ
слично како на село, или баш
Антони го погледна часовникот.
„Каде беше?“
Антони
му.
„Утрово наминав кај Шмит“, рече татко му.
„Завршив сѐ пред да излезам...“
„Така е. Ама си ги заборавил ракавиците. Дојди да седнеш.“
Возрасните седеа на камперски столчиња околу една пластична маса. Пиеја пиво „пикон“, сите освен Евелин, која пиеше порто.
„Баш мирисаш“, забележа Елен, мајка му на Антони.
„Се капевме.“
„Мислев дека ти е гадно. Сигурно ќе се исфрлиш. Па таму ја испуштаат и водата од канализацијата.“
Татко му прокоментира дека Антони сигурно
умре од тоа.
„Земи си столче“, рече мајка му.
Со намера да се пошегува, таткото Грандманж удри со
дланката
му се затегаше кожата во една секунда и потсетуваше на прилично убава, мат кожа од животно.
„Утре е сабота.“
„Остави го, распуст е.“
Соседот се вмеша. Татко му воздивна. Тој и Лик Грандманж на времето работеле заедно во складиштето на Рексел, откако ги затворија големите печки. Припаѓаа на несреќниците што доброволно отидоа и се преквалификуваа, преку образовен план, за возачи на виљушкари. Тогаш тоа им изгледаше како добра прилика: цел ден да се седи зад воланот, речиси како да си играш. Но, потоа Патрик Казати
влезе во неволја. Истиот ден и од истата причина ги изгуби и возачката дозвола и работата. Возачката ја доби назад по шестмесечна борба со администрацијата и завршен курс при Синиот крст. Но, работни места
многу
во долината, и така, на крај, самиот си создаде работно место. Купи камион „инвеко“ со приколка, косилка за трева, алат, комбинезон на кој беше навезано неговото име. Сега, тој завршуваше секаков вид работа, најчесто на црно. Во
добрите месеци носеше по 4 000 или 5 000 франкови
да
коси трева и да чисти базени. Поддршката беше особено
добредојдена на мамурни денови. Токму тоа утро, Антони ги режеше грмушките кај доктор Шмит.
Татко му си зеде пиво од чантата ладилник на земјата, го отвори и му го даде на Антони.
„Цело време е излезен.“
„Тоа е нормално на негови години“, рече соседот мудречки.
Стомакот му ѕиркаше од маичката, бледа маса, прилично одбивна. Стана и му го понуди своето место.
„Дојди, седни, раскажи ни нешто.“
„Пак се извишил, нели?“, рече Евелин.
Сега и Елен Казати се обидуваше да го убеди да седне. Најнакрај, ова тука не е хотел. Колку повеќе време минуваше, толку повеќе пропушташе од забавата.