Papagaio G - Luísa Villalta / Maribel Longueira

Luísa Villalta Maribel Longueira

P a p agai o

Subía o verán as escadas entre as pernas abertas da Cidade.

O trolebús asmático agatuñaba a encosta de Panadeiras até trousar algún vello solteiro, putañeiro sen tasa, fronte á Farmacia, no Campo da Leña.

O ceu, marco azul para o perdón, ascendía baixo palio, como un ditador santificado nos seus crimes, o empedrado da rúa do Hospital desde o mar Orzán, orixe da escuma ou seme vital, cara ao carmín proibido do sexo das señoritas, sempre a flor de labio –boca, lingua, gorxa, o máis adentro posíbel–.

O Papagaio mudo, caído entre as flores das meias verdades tinxía de cores charramangueiras os dous lados do simulacro. Os anos cincuenta de calquer século: unha porta verde na cronoloxía repintada, unha vez tras outra, da esperanza.

Para todas as portas valía unha única chave, pesada como a vida. Por iso sempre estaban abertas as portas na aldea porque había normas morais que, unha vez pechadas, ninguén era quen de abrir máis. Para todas as linguas o silencio era tamén unha porta lenta cacarañada de verme, tan antiga como a malición familiar sobre a caste das mulleres que nunca han de ser casadas. Apesar do silencio, abondaba mirar como miran as fechaduras vixiantes aos ollos de todos nós para saber que o muíño non moe para atrás nen devolve o grau á mazaroca. Por suxeitar a deshonra, pai e a nai xa nunca non me falaron máis. Eu nunca souben quen dos dous botou a chave que pechou tras de min a porta do mundo e me obrigou a saír sen encontrar a saída.

Palabra que debería ser final e non comezo. Porque o destino quizá exista pero non está destinado a ser unha pronunciación precoz nen ten direito a ferir a inocencia anterior á inocencia mesma.

Puta: palabra aínda, sen muller dentro sen home furando a palabra para conseguir a muller que fica sempre agachada na sombra inaccesíbel do tambor aturdida polas oclusivas dun destino envolvente e violador talvez, ou talvez seducido pola imposibilidade dun amor material-maternal, un amor oclusivo que se peche ao diñeiro mais destino ao fin, sen destino portanto. A puta nunca excede o papel teatral da palabra. Aínda morrendo en escena, no bar, no escusado, a puta é sempre irmá da que quizá sobreviva na rexión temporal da despedida e a intención, nese lapso que sobrevoa as cabezas dos falsos amantes, a que leva as contas, as débedas, os abortos, os papilomas, a única que teme e garda o lume contra a frixidez, a irmá inverno que florece a destempo, a irmá máis pobre que a pobreza pero non puta aínda, aínda núbil e instintivamente lasciva, unha lembranza do sexo aberto do amañecer, a cona fértil de probabilidades, o clítorix sorpresivo ou unha idea indefinida da felicidade. Pero puta non, xa e aínda non. Porque puta é tan só un estourido final que acaba axiña un rebentón do destino, o orgasmo alleo, obrigado ou finxido, de meia, unha hora repetida e multiplicada por cincuenta ouros falsos, un chute por mamada, un tambor sen nada máis que pel e óso, unha alma que se estira dolorosamente para facer son e esperta brutalmente no meio da anestesia da vida.