Аввалин Инҷили кӯдакии Исои Масеҳ БОБИ 1 1 Воқеаҳои зеринро мо дар китоби Юсуфи саркоҳин ёфтем, ки баъзе Каёфо номида буданд. 2 Ӯ нақл мекунад, ки Исо ҳатто ҳангоми дар гаҳвора буданаш сухан ронда, ба модараш гуфт: 3 Эй Марям, ман Исои Писари Худо ҳастам, он каломеро, ки ту мувофиқи он фаришта Ҷабраил ба ту баён кардаӣ ва падарам маро барои наҷоти ҷаҳон фиристодааст. 4 Дар сесаду нӯҳуми ҳукмронии Искандар Август фармон баровард, ки ҳамаи одамон бояд дар кишвари худ андоз ситонанд. 5 Юсуф бархоста, бо ҳамсараш Марьям ба Ерусалим рафт, ва сипас ба Байт-Лаҳм омад, то ки ӯ ва аҳли байташ дар шаҳри падарони худ андозбандӣ шаванд. 6 Ва ҳангоме ки ба ғор расиданд, Марям ба Юсуф иқрор кард, ки вақти таваллудаш фаро расидааст ва ба шаҳр рафта натавонист ва гуфт: «Биёед, ба ин ғор биравем». 7 Дар он вақт офтоб хеле наздик буд, ки ғуруб кунад. 8 Аммо Юсуф шитобон рафт, то ба вай дояе биёрад; Ва чун пиразани иброниеро, ки аз Ерусалим буд, дид, ба вай гуфт: «Дуо кун, эй зани нек, ин ҷо биё ва ба он ғор даро, ва дар он ҷо занеро хоҳӣ дид, ки барои зоидан омода аст». 9 Пас аз ғуруби офтоб, вақте ки пиразан ва Юсуф бо ӯ ба ғор расиданд ва ҳарду ба он даромаданд. 10 Ва инак, ҳамааш аз чароғҳо пур буд, бузургтар аз нури чароғҳо ва шамъҳо ва бузургтар аз нури худи офтоб. 11 Пас аз он тифли навзодро печонда, синаи модараш СентМарямро мемакид. 12 Чун ҳарду ин нурро диданд, дар ҳайрат монданд; пиразан аз Марям пурсид: Ту модари ин кӯдак ҳастӣ? 13 Сент Марям ҷавоб дод: Вай буд. 14 Ба он пиразан гуфт: «Ту аз дигар занон ба куллӣ фарқ ҳастӣ». 15 Марям дар ҷавоб гуфт: «Чунон ки кӯдак ба писари ман монанд нест, ончунон зане ҳам мисли модараш нест». 16 Пиразан ҷавоб дод ва гуфт: «Эй хонум, ман ба ин ҷо омадаам, то мукофоти ҷовидона ба даст орам. 17 Он гоҳ хонуми мо, Марям, ба вай гуфт: «Дастҳои худро бар тифл гузор; ки вакте ки вай ин корро кард, сихат шуд. 18 Ва ҳангоме ки вай берун мерафт, гуфт: «Баъд аз ин дар тамоми айёми умрам, ман ба ин кӯдак хизмат мекунам ва хизматгори ин навзод хоҳам буд». 19 Пас аз он, вақте ки чӯпонон омада, оташ афрӯхтанд ва бағоят шодӣ мекарданд, лашкари осмонӣ ба онҳо зоҳир шуда, Худои Олиро ҳамду сано хонд ва саҷда мекард. 20 Ва ҳангоме ки чӯпонон ба ҳамон кор машғул буданд, он вақт ғор ба маъбади пурҷалол менамуд, зеро ҳам забони фариштагон ва ҳам одамон барои саҷда кардан ва ҳамду сано хондан ба сабаби таваллуди Масеҳи Худованд муттаҳид мешуданд. 21 Аммо пиразани ибрӣ ҳамаи ин мӯъҷизаҳои равшанро дида, Худоро ҳамду сано хонд ва гуфт: «Туро шукр мегӯям, эй Худо, эй Худои Исроил, зеро ки чашмони ман таваллуди Наҷотдиҳандаи ҷаҳонро дидаам». БОБИ 2 1 Ва ҳангоме ки вақти хатнааш фаро расид, яъне рӯзи ҳаштум, ки дар он шариат ба кӯдак амр фармуд, ки хатна шавад, ӯро дар ғор хатна карданд.
2 Ва пиразани ибрӣ пӯсти суннатро гирифт (дигарон мегӯянд, ки ресмони нофро гирифтааст) ва дар қуттии алебастр аз равғани кӯҳнаи хуша нигоҳ дошт. 3 Ва писаре дошт, ки доруфурӯш буд, ва ба ӯ гуфт: «Эҳтиёт шав, ин қуттии равғани равғани атрафшонро нафурӯш, гарчанде ки барои он ба ту сесад динор дода шавад». 4 Ин аст он қуттии гачре, ки Марями гунаҳкор харида, равғани атрафшонро аз он бар сар ва пойҳои Худованди мо Исои Масеҳ рехта, бо мӯйҳои сари худ хушконид. 5 Пас аз даҳ рӯз вайро ба Ерусалим оварданд, ва дар рӯзи чиҳилуми таваллудаш ӯро дар маъбад ба ҳузури Худованд тақдим намуда, мувофиқи талаби шариати Мусо барои ӯ ҳадияҳои муносиб пешкаш карданд. писаре, ки батнро мекушояд, барои Худо муқаддас хонда мешавад. 6 Дар он вақт Шимъӯни пир дид, ки ӯ ҳамчун сутуни нур медурахшад, вақте ки модараш Марями бокира ӯро дар оғӯш мебурд ва аз дидани он аз ҳама лаззат бурд. 7 Ва фариштагон дар гирди ӯ истода, ӯро мепарастиданд, чунон ки посбонони подшоҳ дар гирди ӯ истода буданд. 8 Он гоҳ Шимъӯн ба Марями муқаддас наздик шуда, дастҳояшро сӯи вай дароз карда, ба Масеҳи Худованд гуфт: «Акнун, эй Худованди ман, бандаи Ту, мувофиқи каломи Ту, ба саломатӣ хоҳад рафт; 9 Зеро чашмони ман марҳамати Туро дидаам, ки онро барои наҷоти ҳамаи халқҳо омода кардаӣ; нур барои тамоми мардум, ва ҷалоли қавми Ту Исроил. 10 Ҳаннои набӣ низ ҳузур дошт ва наздик шуда, Худоро ҳамду сано хонд ва хушбахтии Марямро ҷашн гирифт. БОБИ 3 1 Ва ҳангоме ки Исои Худованд дар Байт-Лаҳм, шаҳри Яҳудо, дар замони подшоҳ Ҳиродус таваллуд ёфт; доноён аз шарқ ба Ерусалим, мувофиқи пешгӯии Зорадашт омада, бо худ ҳадяҳо: тилло, ладан ва мур оварданд ва ба Ӯ саҷда карданд ва ҳадяҳои худро ба ӯ тақдим карданд. 2 Он гоҳ хонум Марям яке аз ҷомаи худро, ки тифл дар он печонда буд, гирифт ва онро ба онҳо дод, ба ҷои баракате, ки аз ӯ ҳамчун тӯҳфаи олӣ гирифтаанд. 3 Дар айни замон фариштае ба сурати он ситора бар онҳо зоҳир шуд, ки пеш аз ин дар сафарашон роҳнамоӣ мекард; ки то даме ки ба ватани худ баргаштанд, аз паи он буданд. 4 Пас аз бозгашт подшоҳон ва амирҳояшон назди онҳо омада, пурсиданд: «Чӣ дидаанд ва чӣ кор кардаанд? Онҳо чӣ гуна сафар ва бозгашт доштанд? Дар роҳ онҳо кадом ширкат доштанд? 5 Аммо онҳо ҷомаеро, ки Марям ба онҳо дода буд, бароварданд, ки барои он зиёфат мекарданд. 6 Ва аз рӯи одати кишвари худ оташе афрӯхта, ба он саҷда карданд. 7 Ва ҷомаро дар он андохта, оташ онро гирифта, нигоҳ дошт. 8 Ва ҳангоме ки сӯхтор хомӯш карда шуд, матои парпечро бе осеб бароварданд, чунон ки гӯӣ оташ ба он нарасидааст. 9 Он гоҳ онҳо ба бӯсидани он шурӯъ карданд ва ба сару чашмонашон гузошта, гуфтанд: «Ин ҳақиқати бешубҳа аст ва дар ҳақиқат тааҷҷубовар аст, ки оташ онро сӯзонда, онро фурӯ бурда натавонист». 10 Он гоҳ онҳо онро гирифта, бо эҳтиром дар байни ганҷҳои худ гузоштанд. БОБИ 4 1 Ҳиродус чун дид, ки хирадмандон таъхир карда, назди Ӯ барнагарданд, коҳинон ва хирадмандонро ҷеғ зада, гуфт: «Ба ман бигӯед, ки Масеҳ бояд дар куҷо таваллуд шавад? 2 Ва ҳангоме ки онҳо ҷавоб доданд, дар Байт-Лаҳм, шаҳри Яҳудо, ӯ дар фикри марги Исои Масеҳи Худованд шуд. 3 Аммо фариштаи Худованд дар хобаш ба Юсуф зоҳир шуда, гуфт: «Бархез ва кӯдак ва модари ӯро бигир ва баробари бонг задани хурӯс ба Миср бирав». Вай бархоста, рафт.