3 minute read
Column/ Ceci n’est pas Jette...
Het is mooi weer vandaag, heel mooi zelfs. Het lijkt wel alsof België aan de Middellandse Zee ligt en Brussel aan de kust. Dat is niet moeilijk voor te stellen met deze hitte. Ik kom mijn huis uit: Esseghemstraat 135. Ik wil dat even benadrukken: mijn huis! Want dit is geen museum, dit is mijn huis, verdorie! Mijn vrouw Georgette vindt het grappig, ze zegt dat ik dankbaar moet zijn, maar er zijn vandaag echt te veel toeristen. Ik ga wandelen en steek mijn pijp op, want ik mag thuis niet meer roken.
Kijk, de buren hebben nep-kraaien op de reling van het balkon gezet. Ze zien er echt uit. Kraaien zijn zo tragisch! Aan de gevel van het huis aan de overkant groeit een enorme blauweregen: dat is echte poëzie. Kraaien temidden van die grote paarse blauweregen zouden een mooi contrast vormen. Dat zou ik mooi vinden: tragische poëzie!
Goed, ik wandel nog even verder. De grote muurschildering onderaan de straat fascineert me: een figuur met een bolhoed, het gezicht verborgen achter een enorme vlinder. Is het een man? Een vrouw...? Of iets anders?
Goed gevonden, dit eerbetoon aan mijn creatieve genie. Er zijn ook de mozaïeken op de muur van de Jacques Brel-school. Een fascinerende man, trouwens, Brel. Hoe hij het tragische van het alledaagse door middel van burleske bezong, straf! Maar goed, ik dwaal af.
Ik sla rechtsaf, de Verzetstraat in, en zet me op het pleintje op het mozaïekbankje. Het heeft de vorm van een vis, half rood en half blauw. Een meisje amuseert zich met een elektronisch pistool dat zeepbellen schiet. Bizar... Opgeblazen wangen vlak voor ze blazen, da’s toch één van de plezierigste dingen om te zien?! Hebben ze ook een pistool uitgevonden om kaarsjes uit te blazen op een verjaardagstaart?
Bon, en route. Mijn wandeling gaat verder door de Amélie Gomandstraat. De enorme, massieve stronk van een gekapte boom staart me aan vanachter een hek. Een onvoltooid werk. Een perfecte sokkel voor een beeldhouwwerk... een sculptuur van Georgette, bijvoorbeeld. Ik heb al tal van ideeën - surrealistische, natuurlijk. Neem contact met me op en ik leg het je uit! Als je zin hebt, kunnen we afspreken in Taverne Ter Linden, voor een kopje koffie of een partijtje schaken. Ik spreek geen Nederlands, maar hier is iedereen meertalig. Enige minpuntje: ik kan er mijn pijp niet roken.
Au plaisir, René Magritte
Deze tekst werd geschreven door Alberto Bagnara. Alberto is geboren in Italië, en studeerde kunstgeschiedenis. In 2007 verhuisde hun naar Brussel, waar hun werkt als kunsttherapeut in de psychiatrie en als gids in het Magritte Museum. In het kader van 100% Free Space kreeg Alberto deze zomer een kunstenaarsresidentie in Essegem, om te schrijven aan een eerste boek.
