MARCELLO STANZIONE
Walczący z PIEK ŁEM
Ksiądz Dolindo, Siostra Faustyna i inni mistycy
WALCZĄCY Z PIEKŁEM
Marcello Stanzione
WALCZĄCY Z PIEKŁEM
KSIĄDZ DOLINDO, SIOSTRA FAUSTYNA
I INNI MISTYCY
Wydawnictwo AA Kraków
tytuł oryginału: Don Dolindo Ruotolo, Santa Faustina Kowalska.
Le tentazioni, il Diavolo e l’Inferno
tłumaczenie: Katarzyna Górecka
redakcja i korekta: Wydawnictwo AA
skład i łamanie: Wydawnictwo AA
projekt okładki: Magdalena Spyrka
© 2024 Piero Gribaudi Editore srl, Via C. Baroni, 190 – 20142 Milano
Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo AA, Kraków 2025
All rights resersved.
ISBN 978-83-8340-113-3
Wydawnictwo AA s.c.
31-574 Kraków, ul. Ciepłownicza 29
tel.: 12 345 42 00, 695 994 193
e-mail: klub@religijna.pl www.religijna.pl
Przedmowa
SZATAŃSKIE ZAGROŻENIA I WIZJA PIEKŁA
Każdy katolik wierzy, że po śmierci czeka nas podwójny Sąd: pierwszy – Sąd Szczegółowy, który uświadomi duszy jej stan w obecności Pana. Ten Sąd wprowadza każdą duszę w nadprzyrodzoną wieczność piekła lub raju, albo w tymczasowy stan czyśćca, w oczekiwaniu na niebo. Przy końcu czasów odbędzie się Sąd Ostateczny, który wprowadzi cały Kościół do nieba.
Niestety, wydaje się, że te prawdy naszej chrześcijańskiej wiary obecnie bywają często przemilczane. Pobłażliwość jest dziś nową ideologiczną wizją pewnego rodzaju rozwodnionego katolicyzmu, który wierzy w ideę, że wszyscy ludzie, w tym najgorsi grzesznicy, zostaną ostatecznie uznani za dobrych, Boże miłosierdzie zbawi wszystkich, a piekło, jeśli istnieje, jest puste.
Wydaje się rzeczą słuszną, że chcemy podkreślać jedynie nieskończoną Miłość Bożą i Miłosierdzie, pomijając Sprawiedliwość. Z drugiej strony zatraciliśmy poczucie grzechu, a nasze słabości rzekomo nie są niczym więcej niż realizacją psychologicznych kompleksów. Wielu jest ludzi, którzy myślą w podobny sposób, jednak teologia chrześcijańska tak o tym nie mówi. Należałoby zatem pomedytować nad tym momentem, który Kościół określił jako „dzień nieszczęścia, klęski i gniewu”.
Piekło jest rzeczywistością wątpliwości i podziałów, władze umysłowe nie wymkną się tym sprzecznościom, nigdy nie
zapanuje tam pokój. Tymczasem „nasz Bóg jest Bogiem pokoju!”, jak mówi Biblia. Tam, gdzie nie ma Boga, nie może być pokoju.
Mówi się, że piękno duszy prześwieca przez jej ciało. Zjawisko promiennej świetlistości, którego przykładem było wielu
świętych, jak choćby Ojciec Pio, dobrze pokazuje, jak prawdziwe jest to stwierdzenie. Bóg, Nieskończona Dobroć, który mieszka w duszach świętych i przemienia je Światłem Chwały, oświeca również ich ciała i zmysły i przeobraża je swoim wpływem. Ciała świętych pozostaną na zawsze nieskazitelne, wolne od cierpienia, wypełnione najczystszymi rozkoszami, uduchowione, „anielskie” dzięki głębokiemu zakorzenieniu w Bożym pokoju. „W niebie będziecie jak Aniołowie…” – powiedział Pan.
Bóg nie zamieszkuje w duszy potępionej, został z niej wygnany, wypędzony aktem woli przez grzech. Łatwo zrozumieć, że potępiona dusza jest niewypowiedzianie ociężała, zupełnie przeciwna pięknu duszy świętych, a jej moce – inteligencja, wola, wyobraźnia, pamięć – są również straszliwie zubożone.
Nieobecny Bóg nie oświeca już ciała i zmysłów ludzi potępionych. Teraz tylko zło i grzech odbijają się w tych potępionych ciałach. Egzorcyści często widzieli tę ociężałość wymalowaną na twarzach opętanych, gdy próbowali wyrwać ich ze szponów diabła.
Św. Paweł w Pierwszym Liście do Koryntian (1 Kor 15,42) powiedział, że ciała świętych, zasiane w zepsuciu, powstaną niezniszczalne. Ciała potępionych również zmartwychwstaną, ale na wieczne cierpienie – a przecież miały być na wieczność świątyniami Ducha Świętego!
Dusze te będą przez wieczność płonęły w wiecznym ogniu. Czym jest ten ogień? Nikt tego nie wie. Anna Katarzyna Emmerich, Maria z Agredy czy trzej pastuszkowie z Fatimy doświadczyli
tego ognia – może jednak były to wizje tylko symboliczne, choć bardzo realne. Wieczny ogień Gehenny, o którym mówi Jezus, to nic innego jak publiczne wysypisko śmieci i cmentarzysko w Jerozolimie, do którego wyrzucano zwłoki martwych zwierząt, samobójców i skazanych na śmierć. Ponieważ nie mieli oni prawa do pochówku, byli w ten sposób wykluczani ze społeczności. Dokładnie to samo dzieje się w piekle, gdzie dusze płoną tęsknotą, wstydem i nienawiścią.
Według św. Tomasza i wielu innych teologów, ogień piekielny sprawia, że dusze cierpią w sposób łańcuchowy i zniewolone są ich moce i możliwości. Dusze te, podobnie jak demony, były przeznaczone do Bożego bezmiaru i bezmiaru świata wiecznego, a zamiast tego tra ły w ciemność i zdane są tylko na siebie…
Wielu jest takich, którzy kwestionują potępienie i istnienie piekła. W kolejnych rozdziałach będziemy pochylać się nad Pismem Świętym, Tradycją i myślami teologów. Musimy jednak pamiętać, że każda przedstawiona tu myśl ma nas prowadzić do uznania choćby najmniejszego grzechu za coś wielce niebezpiecznego. Każda słabość, która nie jest korygowana, nałóg, któremu oddajemy się bez zastanowienia, może stać się poważnym grzechem. Grzech, w który często popadamy, może przyczynić się do zepsucia obrazu Boga w nas i do osłabienia naszej woli i miłości, jaką powinniśmy mieć dla Niego, a Boga kocha się nie tylko umysłem, lecz przede wszystkim sercem. Czy jesteśmy w pełni świadomi, że stan grzechu, dobrowolnie zaakceptowany, może doprowadzić nas pod koniec naszego życia do takiego braku miłości do Boga, że wybierzemy raczej nasz grzech niż Światło Boga?
Zrozumiałe jest zatem niebezpieczeństwo, na jakie narażony jest cały Kościół, a w szczególności każdy z nas, w czasach, gdy
w imię psychoanalizy kwestionuje się samo pojęcie grzechu…
Realizacja człowieka, jego całkowite spełnienie, o którym tak wiele się dziś mówi, może być osiągnięte jedynie zgodnie z wolą Bożą i pod Jego spojrzeniem. Szatanowi udało się nas całkowicie oślepić. Potrzeba dziś odwagi, by poruszyć temat istnienia diabła i piekła. Anna Katarzyna Emmerich powiedziała, że szatan zostanie uwolniony na ziemi pięćdziesiąt lub sześćdziesiąt lat przed rokiem 2000. Armia Maryi – Armia Niewiasty, której zostało wyznaczone zadanie, aby zmiażdżyć głowę diabła – i Jej Niepokalane Serce, które zatriumfuje na końcu czasów, jak Maryja powiedziała w Fatimie, zaprasza nas do re eksji, by ustrzec nas samych przed błędem i przestrzec każdego człowieka.
Modlitwa egzorcyzmu papieża Leona XIII, skierowana do św. Michała Archanioła, która była odmawiana po każdej Mszy, powinna towarzyszyć nam każdego dnia. Dzięki tej modlitwie szatan zostanie wypędzony, a piekło pokonane. Jest nadzieja. W poniższej publikacji ks. Marcello Stanzione przedstawia katolicką naukę na temat szatana i piekła – taką do której odnosili się mistycy, w szczególności ks. Dolindo Ruotolo, czczony nie tylko w Neapolu, ale także w innych częściach Włoch i poza ich granicami, zwłaszcza w Polsce.
Annamaria Mara a
CZYM SĄ POKUSY
WEDŁUG KSIĘDZA DOLINDO RUOTOLO
Czy możemy całkowicie uwolnić się od pokus?
„Nigdy nie uwolnimy się całkowicie od naszej nędznej natury i od pokus diabła. Czym tak właściwie jest pokusa, czym jest ten wewnętrzny niepokój, który pozostaje, jeśli nie świadectwem naszej nędzy? Kiedy diabeł kusi, wyznaję ci, że… pocieszam się, myśląc o unicestwieniu, jakiego doznaje moja pycha przed Bogiem.
O, demonie – powiedziałem dziś rano do kusiciela – tylko sam Bóg niech będzie uwielbiony! Kusisz mnie? Sprawiasz tylko, że przypominam sobie, jaki jestem nędzny! Kiedy stoję u stóp Pana i modlę się, wydaje mi się, że jestem lepszy niż jestem, ale kiedy przychodzisz i kusisz mnie, uświadamiasz mi, że wciąż jestem nieczysty, pyszny, gniewny, nieszczęśliwy!
Och, gdybym mógł cię błogosławić, błogosławiłbym cię, biedny diable, ponieważ ty także służysz mi na chwałę Bożą! Pokusa, która przyszła do mnie podczas Mszy świętej, sprawiła, że poczułem tak głęboko moją nicość, iż prawie byłem wdzięczny szatanowi, że mi ją dał. Myślę, że jest to najlepszy sposób na przezwyciężenie pokus – wykorzystanie ich do poznania siebie i uniżenia się przed Bogiem”.
Czym jest pokusa?
„Pokusa jest ostrzeżeniem, jest jak termometr, który pokazuje nam, jak bardzo jesteśmy ludzcy, nędzni i dalecy od doskonałości, do której musimy dążyć. Powinna być dla nas okazją do zaufania Bogu!”
Dolindo Ruotolo (1882-1970)
Sługa Boży, ksiądz diecezjalny i tercjarz franciszkański pochodzący z Neapolu
CO TO JEST PIEKŁO?
Piekło jest dokładnym przeciwieństwem raju, stanem wiecznej kary, na jaką skazany jest ten, kto staje przed Bożym Trybunałem (na Sądzie Szczegółowym) w postawie poważnego nieposłuszeństwa wobec Jego przykazań oraz głębokiej wrogości i niewdzięczności względem Jego nieskończonego miłosierdzia.
W piekle wszystkie cechy właściwe osobie, zniekształcone przez grzech w czasie ziemskiego życia, ulegają dalszemu wypaczeniu, głębszemu zranieniu, poważniejszej dezintegracji i są powodem gorzkiej rozpaczy. Wnętrze człowieka staje się zamknięte na innych i wobec samego Boga, wolna wola staje się bardziej zawziętym wyborem zła. Współistnienie przybiera jeszcze bardziej drastyczną formę rywalizacji, wrogości, nienawiści, zemsty, arogancji. Autotranscendencja, zamiast w nieskończonej doskonałości istoty Bożej, realizuje się w nieskończonej perwersji Nicości.
Jak widzimy, w człowieku skazanym na piekło powtarzają się te tragiczne przemiany cech osobowości, jakie Pismo Święte przypisuje demonom. Istotnie, podczas gdy dobrzy, którzy wstępują do nieba, są witani w królestwie Boga i aniołów, przewrotni, którzy są strąceni do piekła, tra ają do królestwa szatana i demonów.
Temat piekła zajmuje ważne miejsce w nauczaniu Jezusa, a najlepsi egzegeci zgadzają się, że są to autentyczne fragmenty historycznego przepowiadania Jezusa. W Kazaniu na Górze Jezus oświadcza: „Kto by rzekł swemu bratu: «Bezbożniku», podlega karze piekła ognistego”, a nieco później: „Jeśli prawa twoja ręka jest ci powodem do grzechu, odetnij ją i odrzuć od siebie. Lepiej bowiem jest dla ciebie, gdy zginie jeden z twoich członków niż żeby całe twoje ciało miało iść do piekła”.
Oprócz tych, którzy krzywdzą swoich braci, Jezus uważa za godnych piekła obłudników (Mt 11,23; 24,51; Łk 10,15), odstępców (Mt 20,28), tych, którzy próbują służyć dwóm panom (Łk 5,29-30). Ponadto, liczne przypowieści ewangeliczne nawiązują do wiecznego potępienia: chwasty zostaną wrzucone w ogień (Mt 13,40-42); przy połowie ryb złe zostaną odrzucone (Mt 13,47-50); ten, kto nie przywdzieje szaty weselnej na uczcie, zostanie wrzucony w ciemność (Mt 22,1-14); głupie panny pozostaną przed drzwiami (Mt 25,1-13); podstępny sługa zostanie wyrzucony z domu pana.
W mowie eschatologicznej Jezus zapowiada, że na Sądzie Ostatecznym Pan oddzieli dobrych od złych, a do tych ostatnich skieruje słowa: „Idźcie precz ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom! (…) I pójdą ci na mękę wieczną, sprawiedliwi zaś do życia wiecznego”.
Apostołowie i ich nauczanie są niczym echo nauczania Mistrza. Przesłanie, odnoszące się do piekła, ma niewątpliwie ważną funkcję pouczającą. Ma na celu zwrócenie uwagi słuchaczy na powagę wezwania do poddania się panowaniu Boga. Nie oznacza to jednak, jak twierdzą niektórzy „nowi teologowie”, że obraz piekła pozbawiony jest jakiegokolwiek obiektywnego odniesienia. Wręcz przeciwnie, jest dokładnie odwrotnie, jak zauważa
G. Greshake – albowiem mowa o piekle tylko wtedy bezwzględnie i skutecznie wzywa do odpowiedniej decyzji, gdy piekło stanowi dla człowieka przynajmniej realną możliwość. Jeżeli nią nie jest, staje się rodzajem straszaka dla dzieci – niczym grożenie babą-jagą. Powiedzenie zgodnie z prawdą – jak czyni wielu nowszych teologów – że mowa o piekle pragnie plastycznie przedstawić, iż człowiek może pogubić się w swej wolności i ostatecznie zmarnować swe życie, ma sens jedynie wtedy, kiedy piekło, to znaczy ostateczne rozminięcie się z celem życia, stanowi realną możliwość.
Istnienie piekła i jego wieczność zostały kilkakrotnie zdeniowane przez Magisterium Kościoła (w symbolu Quicumque i na Soborze Laterańskim IV – patrz H. Denzinger 40 i 429). Na temat natury „miejsca” i kar piekła teologia, niestety, często wygłaszała dziwaczne kazania, swój przyczynek miały też katechezy i religijność ludowa, ale też obrazy oferowane nam przez sztukę guratywną. Z drugiej strony to zrozumiałe, ponieważ jest to niewątpliwa prawda, a jednocześnie niezwykle niejasna i tajemnicza. Piekło polega na wiecznym pozbawieniu komunii z Bogiem, to znaczy z Osobami Trójcy Świętej, która jest najwyższym dobrem, do którego dusza intensywnie dąży. Wieczne pozbawienie się tej komunii nie może nie być przyczyną niewypowiedzianego cierpienia potępionej duszy i upadłego anioła.
Ksiądz Dolindo Ruotolo (1882-1970), neapolitański ksiądz, był niestrudzonym kaznodzieją, przewodnikiem duchowym i pisarzem, z pasją poświęcającym się zgłębianiu Pisma Świętego. Całe życie spędził w ubóstwie wśród najbiedniejszych mieszkańców Neapolu. Znał św. Ojca Pio i podobnie jak on posiadał dar proroctwa, charyzmat najwyższego posłuszeństwa Kościołowi i pokornej akceptacji Woli Bożej.
Na stronach tej książki ks. Marcello Stanzione – ekspert w dziedzinie angelologii, znany i ceniony również dzięki licznym książkom, audycjom radiowym i programom telewizyjnym – koncentruje się na temacie piekła, diabła i pokus, przede wszystkim w oparciu o doświadczenia mistyczne i dzieła duchowe księdza Dolindo. Nie brakuje tu również mistycznych wizji i świadectw nadprzyrodzonych doświadczeń wielu innych mistyków ostatniego stulecia, takich jak siostra Faustyna Kowalska, błogosławiona siostra Maria od Męki Pańskiej, siostra Consolata Betrone czy Dina Belanger.
Ks. Dolindo miał niezwykły charyzmat egzorcyzmowania, dlatego książka opisuje jego szczególne nabożeństwo do św. Michała Archanioła, tak ważne w posłudze egzorcysty, przytacza świadectwa jego duchowego syna, kapłana-egzorcysty, na temat posługi egzorcyzmów i zawiera zbiór modlitw księdza Dolindo, w tym szczególny Akt zawierzenia, Nowennę oraz Koronkę zawierzenia.
www.aa.com.pl
ISBN 978-83-8340-113-3
9788383401133
Cena 29,90 zł
