BRUZZ editie 1944 (20-08-2025)

De liefde van White Night-CEO Cédric Nève voor nachtwinkels

Influencer Shauna Dewit ten strijde tegen catcallers

Actrice Amber Janssens in nieuwe column over dertig worden

CRIMEFIGHTER

De

compromisloze aanpak van procureur Julien Moinil

Zie jij jezelf aan het hoofd van een dynamisch mediabedrijf?

Ben je gebeten door mensen, media en Brussel?

BRUZZ is op zoek naar een

Algemeen Directeur (M/V/X)

Lees zeker verder op BRUZZ.be/jobs

in the mood

Taalcursussen

Cours de langue

Language courses

Nederlands, français, English, Deutsch, português, italiano, español, русский,Ελληνικά,

Schrijf je online in voor een dag-, avond- of zaterdagcursus, online of in de klas

Inscrivez-vous en ligne à un cours du jour, du soir ou du samedi, en ligne ou en classe

Enrol online for day, evening or Saturday, online and in class

Drugsoorlog De crimefighter in Julien Moinil

De Batman van Brussel. Acht maanden na zijn aanstelling doet Julien Moinil zijn bijnaam alle eer aan, hoewel die wat overdreven lijkt: de nieuwe procureur loopt vooralsnog niet rond in een modern zwart harnas met dure wapensnufjes. En in tegenstelling tot de fictieve crimefighter van Gotham City opereert Moinil in het hart van justitie, en niet in de marge of de schaduw ervan. Niettemin vertonen de twee wel dezelfde intensiteit qua overtuiging en ambitie. En zowel Bruce Wayne als Moinil werkt blijkbaar tot een kot in de nacht, zo blijkt uit een profiel verderop in het magazine.

Maar alle gekheid op een stokje: feitelijk gaat het om iets ernstigs. Met Moinil aan het roer waait een nieuwe wind door het parket van Brussel. Hij wil de drugsbendes opjagen die van bepaalde wijken revaliderende narcostaten maken; hij wil het wapengeweld op straat terugdringen, en hij wil iedereen verantwoordelijk voor drugshandel en criminele activiteiten achter slot en grendel. Om de omvang van die opdracht te schetsen: volgens zijn berekeningen zijn meer dan zeshonderd mensen actief in de georganiseerde misdaad in Brussel, met potentieel “duizenden arbeidskrachten,” aldus de procureur vorige week dinsdag op een persconferentie waar hij tekst en uitleg gaf over de golf aan schietincidenten tijdens de zomer.

onderscheid tussen Franstalig en Nederlandstalig. Moinil belichaamt die pragmatische aanpak, ook in zijn directe communicatie die niets of niemand spaart.

Wat hem ook helpt: de politiek volgt. Weliswaar schoorvoetend, strompelend, maar toch finaal in zijn richting. Links en rechts willen de straten opkuisen, en tonen zich bereid om extra financiering te vinden en om taboes te splijten die lange tijd een efficiënt veiligheidsapparaat in de weg stonden, zoals de eenmaking van de zes politiezones van Brussel.

Maar het belangrijkste van al: als trekker van het succesvolle Sky ECC-proces, een Europees onderzoek dat leidde tot de berechtiging van 124 drugscriminelen, brengt Moinil een nieuwe attitude binnen. Die van doordouwer, winnaar, van het alfamannetje dat zich niet laat imponeren, met alle persoonlijke risico’s van dien – Moinil krijgt sinds enkele maanden politiebescherming na bedreigingen uit het drugsmilieu. Het bewijst de zenuwachtigheid van de kartels.

“Moinil belichaamt een nieuwe attitude: dat van het alfamannetje dat zich niet laat imponeren”

In een normaal functionerend land, met een normaal functionerend justitieapparaat, zou een dergelijke ambitie niet mogen opvallen: de veiligheid van burgers garanderen door misdrijven op te sporen en te vervolgen, hoort tot de kernopdracht van het Openbaar Ministerie. Het is het minimum minimorum qua ambitie. Maar in België maakt de ijver van Moinil blijkbaar indruk.

Hoe komt dat?

Hij lijkt vooreerst niet gehinderd door communautaire besognes. Brussel kampt met een veiligheidsprobleem en dat overstijgt het

Of zijn aanpak zal renderen, moet nog blijken. Zoals hij zelf zegt, moet hij een achterstand van tien tot twintig jaar ‘laksisme’ wegwerken – een argument dat hij voorlopig nog legitiem kan inroepen. Maar op den duur verwacht de Brusselaar concreet en duurzaam resultaat, hoe complex ook het probleem. Het aantal drugs- en schietincidenten minderen gaat om meer dan alleen maar repressie en speurwerk: het behelst tegelijk een bredere maatschappelijke en sociaaleconomische aanpak, en dat overstijgt zijn bevoegdheden. Maar het begint en eindigt wel vaak op straat.

Toch heeft Moinil in korte tijd al iets klaargespeeld dat veel van zijn voorgangers niet gelukte: hij herstelde bij sommigen voor het eerst voorzichtig het geloof in justitie. Kan het dan toch, een gerechtsapparaat met de juiste prioriteiten? In die zin lijkt hij wél een beetje op Bruce Wayne: “It’s not who I am underneath, but what I do that defines me.”

Coördinator magazine. In het edito fileert de redactie de Brusselse actualiteit.

Lees meer Figuur van de week: een portret van Julien Moinil, p.10

Inhoud

Eetcafé De Meyboom van Anthony Lorenzo ligt verscholen in de Broekwijk, in een buurt die razendsnel verandert.

OPDECOVER

10Figuur van deweek JulienMoinil,de Batman van Brussel

ACTUALITEIT

03Vooraan Drugsoorlog:decrimefighter inJulienMoinil

06 Het gesprek CédricNève, CEO van WhiteNight:‘Ikbestrijdactief het negatieveimago van nachtwinkels’

11Cartoon DelphineFrantzen

14Studentenleven Typische koten makenplaatsvoorluxueuzeen duurderestudentenkamers

18Opinie ‘Stem het Nederlandstaligeen

FranstaligeonderwijsinBrusselmeer opelkaar af’

26Interview HoogleraarWim Vandenbussche over Nederlandsin meertaligecontexten

VERHALEN

22Straatintimidatie InfluencerShauna Dewitschriktopdringerigemannen af dooreensgoed te blaffen

ELKEWEEK

12Inbeeld

13In het nieuws

18 Stadsleven VillaKakelbont

COLOFON BRUZZ Flageyplein 18, 1050 Brussel, 02-650.10.65 ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bruzz.be),

21BeestigBrussel Tot 40eurovoor eenluxekamervoorhond of kat

28Hang-out Zoé

36 Column MuskenMars

37CityJobs DimitriPehlevanidis groeide zowat opinGarage International

45MeerBRUZZ

SELECT

39 SophieStraat leidt het protestop Boterhammenin het Park

43Kleinonderhoud CharlesVairet

45 Eat &Drink Chez Tom

46Inzichten Porcelainid

Gratis in Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Rest van België: 29 euro per jaar; IBAN: BE98 3631 6044 3393 van Vlaams Brusselse Media vzw, een abonnement binnen Europa kost 162 euro per jaar, buiten Europa 192 euro per jaar OPLAGE 50.000 exemplaren ADVERTEREN? Angela Mngongo 02-650.10.81 angela.mngongo@brusselmedia.be DISTRIBUTIE Ute Otten, 02-650.10.63, ute.otten@bruzz.be ALGEMENE DIRECTIE Dirk De Clippeleir ALGEMEEN HOOFDREDACTEUR Klaus Van Isacker COÖRDINATOR MAGAZINE Maarten Goethals ART DIRECTOR Heleen Rodiers VORMGEVING Ruth Plaizier EINDREDACTIE Karen De Becker, Kurt Snoekx WERKTEN MEE AAN DIT NUMMER Eva Christiaens, Kris Hendrickx, Bettina Hubo, Sophie Soukias, Tom Zonderman (redacteurs); Michaël Bellon, Charlotte Deprez, Andy Furniere, Amber Janssens, Tom Peeters, Niels Ruëll, Marjon Udo, Matisse Van der Haegen, Michel Verlinden (medewerkers) VERTALING Frédérique Beuzon, Aurélien Garcia, George Holmer, Laura Jones FOTOGRAFIE & ILLUSTRATIE Bart Dewaele, Kim Duchateau, Delphine Frantzen, Ivan Put, Sophie Soukias, Saskia Vanderstichele, Emiel Viellefont VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Dirk De Clippeleir, Flageyplein 18, 1050 Elsene.

BRUZZ is een uitgave van de Vlaams Brusselse Media vzw wordt gedrukt bij Printing Partners Paal-Beringen en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie

‘Nachtwinkel is echt een negatieve term geworden’

White Night-CEO Cédric Nève

De nachtwinkelsector is niet de makkelijkste. Er is het aspect veiligheid, en met soepelere openingsuren voor gewone winkels, nóg strengere regels voor tabaksverkoop en een kelderende alcoholconsumptie komen er nog uitdagingen bij.

Cédric Nève, CEO van White Night en uitbater van twintig zaken: “In onveilige buurten open ik geen winkels”

door Matisse Van der Haegen foto’s Saskia Vanderstichele

Zoek je van alles, maar vind je het niet? Ik ken een speciaalzaak op ieder gebied.” Bart Peeters wist het al: nachtwinkels zijn dé kurk waarop het uitgaansleven drijft en vormen de eeuwige redder in nood voor de stedelijke impulsaankoper.

Intussen zijn ze niet weg te slaan uit het Brusselse straatbeeld, maar dat betekent niet dat ze ook overal welgekomen zijn. Talloze verhalen van zwartwerk, btw-ontduiking en overlast maken dat veel gemeenten hun 24/7-havens liever kwijt dan rijk zijn. Hun vaak groezelige uiterlijk met kille tl-lampen, zoemende diepvriezen en forten van frisdrank, helpt niet.

“Sommige collega’s doen inderdaad n’importe quoi. ‘Nachtwinkel’ is echt een negatieve term geworden, maar ik vecht actief tegen dat imago,” vertelt Cédric Nève in een zeldzaam interview. Hij is CEO van de White Night-nachtwinkels die het met hun A-locaties in de stad, zwart-wit logo en blitse interieur duidelijk over een andere boeg gooien. Brussel telt ondertussen vijftien vestigingen, vooral in BrusselStad, Elsene en Ukkel. Hun slogan: “Your most convenient night shops in Brussels.”

Hoe is White Night begonnen?

CÉDRIC NÈVE: Mijn broer Jean-François is de oprichter. Hij opende in 1986 een videotheek

in de Baljuwstraat in Elsene, maar merkte dat klanten voortdurend vroegen naar alcohol, sigaretten en snacks.

In die tijd bestonden er weinig winkels die ‘s nachts open waren, maar er was duidelijk vraag naar en hij zag dat het concept elders goed werkte. In 1988 begon hij daarom op het Kasteleinsplein zijn eerste nightshop, toen was dat nog een mooi woord.

Zelf kwam ik er pas vijf jaar later bij. Ik was afgestudeerd in de economie en mijn vader wilde dat ik iets deed terwijl ik solliciteerde. “Geef hem wat te doen,” zei hij tegen mijn broer. Uiteindelijk ben ik blijven plakken en nam ik in 2001 de leiding over.

Uw broer zei ooit dat mensen op termijn al hun boodschappen bij White Night moeten kunnen doen. Is dat nog steeds het doel?

NÈVE: Nee, dat is een beetje pretentieus, al doen we ook lang niet enkel depannage meer. Ongeveer zeventig procent van de klanten zijn vaste bezoekers.

Heel wat mensen gaan niet graag naar supermarkten. Ze doen dat misschien één keer per week, maar springen wel iedere dag bij hún White Night binnen voor iets kleins.

Al die grote retailers zetten vandaag sterker in op de stad, met pakweg Shop & Go en Okay City. Ze hebben de mond vol over proximité voor de klant, maar White Night doet dat al vijftien jaar.

Brussel barst intussen van de nachtwinkels: sinds 2010 groeide hun aantal met 16 procent tot 1.450. Is het verzadigingspunt nog niet bereikt?

NÈVE: Dat hangt af van wijk tot wijk, ik zit vooral in op buurten met een zekere koopkracht. Er zullen altijd mensen zijn die klagen dat er eens iemand claxonneert in hun buurt, maar ik probeer wel steeds goed af te stemmen met de gemeenten om problemen te vermijden.

Dat is niet altijd makkelijk, want als je een pand vindt, moet het soms snel gaan. Als je dan bij het bestuur een afspraak krijgt binnen drie weken pas ... Toch heb ik ook al blije reacties gehad in gemeenten: “Jullie zullen de winkels die zich minder aan de regels houden, wegjagen,” klinkt het dan.

Zijn jullie dan zo anders?

NÈVE: Onze openingsuren stemmen we af op de wijken waar we zitten. Als het volk weg is, sluit de winkel, we gaan zeker niet zelf nog ambiance maken. Het einduur is meestal rond middernacht tot 1 uur, wat al eerder is dan vroeger, om de gemeenten te vriend te houden.

Verder wil ik niet dat mensen enkel naar White Night komen omdat we toevallig de enige zijn waar nog licht brandt. Ze moeten komen voor het onthaal, het contact en de sfeer. Dat is ook de reden waarom we twintig en nog geen tweehonderd winkels hebben: ik wil die charme niet verliezen.

White Night zet ook sterk in op lokale producten: sauzen van Swet en Ketjep, snoepjes van Yolloh, bieren uit talloze Brusselse brouwerijen en hippe frisdranken van Rish, Kult Kefir en Smile Kombucha.

NÈVE: Vooral die laatste doen het echt goed omdat de jeugd almaar minder alcohol

“Op een pakje sigaretten van 11 euro maak ik 55 cent winst”

drinkt. Voor ons is dat mooi meegenomen, want door alle belastingen verdienen we weinig aan alcohol.

Die kleine merken zijn soms een risico, maar ze lokken ook klanten. Mensen die vroeger helemaal naar een biowinkel moesten voor een kombucha van Rish, weten nu dat ze ook bij ons terechtkunnen.

Waar verdient u het meest aan, is dat tabak?

NÈVE: Absoluut niet, de accijnzen zijn zo hoog dat een verkoper er amper nog iets aan overhoudt. Misschien 5 procent, maar op een pakje sigaretten van 11 euro is dat dus 55 cent. Als er eentje gestolen wordt, moet je twintig pakjes verkopen om te recupereren.

Ook op alcohol en loterijticketjes zijn de marges dun, daarom diversifiëren wij sterk. Bij een gemiddelde nachtwinkel is de verkoop van tabak goed voor 70 procent van de omzet. Bij ons is dat een stuk lager, rond de 50 procent, alcohol is goed voor ongeveer 30 procent en de rest is voeding. Wij bieden ook sandwiches en kleine snacks aan: alles om de stadsklant die onderweg is, te helpen.

Wat is de impact van het nieuwe verbod om tabaksproducten uit te stallen?

NÈVE: Dat raakt ons niet echt, de forse stijging van de accijnzen vorig jaar vond ik erger. Bovendien werkt die strategie niet goed. In België daalde de verkoop met 25 procent en dan geeft de regering zichzelf schouderklopjes, maar tegelijk ging de verkoop in Luxemburg evenveel omhoog.

Een pakje kost in Luxemburg nog 6 euro tegenover bijna het dubbele in België. Wij hebben al klanten gehad die zeiden: “Sorry, ik koop hier niet meer, ik ga één keer per maand over de grens shoppen.”

Wat met het verbod op wegwerpvapes?

NÈVE: Ik begrijp zelfs niet dat ze dat ooit toelieten. Nu zijn alle jongeren van eender welke leeftijd eraan verslingerd.

In het begin verkochten we dat niet, maar na een tijdje waren we verplicht, anders gingen de klanten gewoon elders.

Natuurlijk respecteren wij – in tegenstelling tot veel anderen – wél de leeftijdsgrenzen en we letten er ook op dat onze leveranciers gerenommeerde bedrijven zijn. We proberen een voorloper te zijn met nieuwe producten, maar als het de gezondheid schaadt, zijn we de laatsten die iets in onze winkel leggen.

BIO

• Begonin1993bijWhiteNight, dat opgericht werd doorzijnbroer

• Sinds2001 CEO van de nachtwinkelketen

• Studeerdeeconomie

• Heeft met WhiteNighttwintig winkelsinbeheerinBrussel

Cédric Nève is CEO van nachtwinkelketen White Night: “Ongeveer zeventig procent van de klanten zijn vaste bezoekers.”

De nachtsector is niet altijd de makkelijkste in Brussel. Zet u hard in op beveiliging?

NÈVE: In de jaren 1990 hadden we veel last van overvallen, maar dat is nu beter omdat er geen cash meer is. We zijn ook vrij snel geweest met installeren van camera’s en ‘s avonds moet je aanbellen om binnen te kunnen.

Als er een zekere onveiligheid heerst in een bepaalde buurt, dan zullen we er geen winkel openen. Met iedere avond schoten zoals in Anderlecht is het gewoon te lastig om personeel te vinden. We hebben al een White Night moeten sluiten aan het

Sint-Gillisvoorplein door te veel intimidatie door bendes. Ze kwamen om de haverklap met zijn tienen binnen en vielen iedereen lastig. Op den duur wilde niemand er meer werken.

Hoe is het ondernemersklimaat de voorbije jaren veranderd?

NÈVE: Het is complexer geworden om nachtwinkels uit te baten. De sector is natuurlijk niet de makkelijkste, maar als wij in een gemeente beginnen over nachtleven en de verkoop van alcohol of tabak, gaan vaak alle alarmbellen af.

De administratie om aan alle regels voor veiligheid en preventie te voldoen, is te gek voor woorden. De tijd die ik hier achter het bureau overhoud om echt naar de verkoop te kijken, is misschien nog 25 procent.

De moeilijkste plek om iets gedaan te krijgen, is veruit in Brussel-Stad. Ik wil er niet te veel over uitweiden, maar om een voorbeeld te geven: aan het Berlaymontgebouw hadden we een pand gekocht, maar er zat nog geen nagel in de muur of er stond al een controleur met een pv.

De Belgische regering versoepelt nu de openingsuren van reguliere winkels en schrapt de verplichte sluitingsdag. Maakt u zich zorgen om concurrentie?

NÈVE: Niet echt. In Brussel waren al veel zelfstandige winkels later open. Wat de supermarkten betreft zou ik zeggen: “Bienvenue au club.” Zij zullen nu ook geconfronteerd worden met de moeilijkheden van de late openingsuren die wij al jaren kennen.

Waar we wel even bang voor waren, was de opkomst van de flitsbezorgers zoals Gorillas. Zij beloofden dezelfde prijzen als Colruyt, maar met bijna gratis levering binnen het uur aan huis. Dat was natuurlijk te gek voor woorden en het model bleek niet haalbaar.

‘NIGHTSHOP EST DEVENU UN TERME NÉGATIF’

FR/ Tenirunmagasindenuit n’a riend’évidentdenosjours :horairesdescommercesdejourplussouples, règlessur le tabacplusstrictes et consommationd’alcoolenbaisse.BRUZZarencontréCédricNève,PDGde WhiteNight et exploitantd’unevingtainedemagasins.«Certainscollègues font n’importequoi.Nightshop est devenuuntermenégatif,maisje m’efforce decombattre cette image.»

THE NIGHT SHOP HAS BECOME A BAD THING

EN/ Theworld of nightshopsis not theeasiest.On top of that,therulesregardingopeninghours for regularshops have becomemoreflexible,whilethose for thesale of tobacco have becomestricterandalcohol consumptionisdown.CédricNève, CEO of WhiteNightandoperator of twentybusinesses:“These days, night shops have anegativeconnotation,butIamdoing my best to fightagainstthatimage.”

Julien Moinil De Batman van Brussel

Een doorduwer, compromisloos, onstuimig, intelligent. Aan etiketten geen gebrek voor de man die sinds oktober procureur des konings is in Brussel. Wie is Julien Moinil?

Drie keer meer arrestaties in drugszaken, een vlammend discours richting politiek en politieacties waarbij tot achthonderd agenten worden gemobiliseerd: het is moeilijk om niét te merken dat er een nieuwe Brusselse procureur is. Julien Moinil communiceert dan ook open en direct, vorige week nog naar aanleiding van de groei van het aantal schietpartijen deze zomer: “Waar blijft die Brusselse regering?” “Het federale niveau moet meer doen in de strijd tegen drugs.” “Vijftien jaar laks beleid los je niet op in een handomdraai.” Moinil zegt het allemaal ongeveer letterlijk.

Wie is de wervelwind die aan het hoofd van het Brusselse gerecht is gekomen? Moinil begon zijn carrière als advocaat bij de balie van Brussel, maar wist toen al dat hij aan de zijde van het openbaar ministerie wou staan. “Toen ik zelf nog procureur was en hij advocaat viel hij al op door zijn gedrevenheid en inzicht,” herinnert procureur-generaal Frédéric Van Leeuw zich. “Tijdens een zaak zocht hij me op en vertelde me: ‘Ooit wil ik doen wat u doet.’ En zie.”

Toen Van Leeuw later federaal procureur werd, haalde

hij Moinil weg bij het Bergense parket. “Julien is een heel goede jurist, iemand die niet alleen de kern van een dossier doorgrondt, maar er ook zo diep induikt, dat hij nieuwe linken legt, die een dossier helemaal hertekenen.”

Voor criminelen werd Moinil op die manier een gesel. “Hij ging volop achter het geld van misdadigers aan, zelfs als dat bijvoorbeeld bij hun partner zat. Dat is niet evident, maar dankzij zijn werkkracht lukte dat wel.”

Met diezelfde ijver werd Moinil ook een van de trekkers in het Sky ECC-proces – dat vooral om de georganiseerde drugscriminaliteit draait – aan Franstalige zijde. Onder impuls van aanklager Moinil werd vorig jaar voor 750 jaar gevangenisstraf uitgesproken. Het leverde “Batman”, zoals hij binnen het gerecht weleens genoemd wordt, een prijs op zijn hoofd op en politiebescherming. Die is vandaag nog altijd actueel.

Lof van iedereen

“Die maximalistische aanpak vraagt veel capaciteit van het systeem,” geeft Van Leeuw toe. “Hij bijt zich vast, maar dat is ook wat Brussel nodig heeft vandaag. Voor het eerst in lange tijd hebben we dankzij hem ook

een volledig ingevuld kader voor het parket. Zijn energie werkt aanstekelijk: er zijn nog meer kandidaten om bij hem te komen werken.”

Een belronde van BRUZZ bij het gerecht, de politie, het gemeentebestuur van Sint-Gillis en de nationale drugscommissaris levert eensluidend lof op voor de compromisloze aanpak van Moinil. “Hij heeft het parket wakker geschud,” merkt Jean Spinette (PS), burgemeester van Sint-Gillis. “Aan alles merk je ook zijn engagement: ik krijg antwoord op mijn mails en wel snel, en hij volgt de zaken die ik aankaart op.” Die houding vraagt energie. Een mail krijgen van Moinil om 3 uur ‘s nachts is niet ongebruikelijk, klinkt het elders.

Spinette, die enkele dagen vakantie neemt, vergelijkt Moinil met de kettingzaag die

hij daarnet nog hanteerde: “Om die machine goed te laten draaien, moet de ketting opgespannen staan, en dat doét Moinil. Eindelijk heeft Brussel een piloot aan boord van de strijd tegen de misdaad. In die zin is de komst van de nieuwe procureur bijna een politiehervorming op zich. In het verleden hebben we vaak magistraten gehad die zich té bewust waren van de moeilijkheden in het systeem, waardoor ze aan autocensuur deden. Op die manier dreigt er op den duur helemaal niets meer te gebeuren. Moinils adagio is: ‘Als iedereen zijn job doet, zal het beter gaan en ik doe alvast die van mij.’”

De burgemeester apprecieert ook dat Moinil meer achter de drugsklanten wil aangaan, een praktijk waar de linkerzijde het

jaar gevangenisstraf werd uitgesproken in het Sky ECC-proces, onder impuls van aanklager Julien Moinil

jaar laks beleid, zo beschreef Julien Moinil vorige week de aanpak van de georganiseerde misdaad in Brussel

traditioneel moeilijk mee heeft. “Als drugshandel het wijkleven verziekt, moét je ook tegen de vraag handelen.”

Politieke wrevel

Ook nationaal drugscommissaris

Ine Van Wymersch, die Julien Moinil nog kent als collega toen ze zelf bij het jeugdparket werkte, is maar wat blij met de komst van Moinil. “Zijn soms onstuimige alles-of-nietsaanpak deed het systeem weleens op zijn grondvesten daveren, hij heeft het zichzelf niet altijd gemakkelijk gemaakt. Maar precies die energie en dat charisma geven de handhavingszijde van de aanpak van de georganiseerde criminaliteit nu de boost die nodig is.”

Van Wymersch is ook verheugd dat Moinil vorige week voor actie op het vlak van volksgezondheid ijvert. “Ook als nationale drugscoördinator pleit ik voor een multidisciplinaire aanpak.”

Is het dan allemaal rozengeur en maneschijn? Niet helemaal. Met zijn confronterende stijl dreigt Moinil vooral wrevel te veroorzaken bij de politiek, wordt weleens gevreesd. Premier Bart De Wever (N-VA) wuifde de kritiek van de procureur zo al eens ten onrechte weg als die van een magistraat met PSsignatuur. “Anderzijds levert omzichtig formuleren ook geen concrete steun op,” merkt procureur-generaal Van Leeuw op.

Zijn focus op de grootste probleemgebieden van Brussel – vaak in de armste gemeenten – kan hem op den duur ook spanningen opleveren met burgemeesters en politiezones in de rijkere gemeenten, vreest een politiebron. “Als er naar hun gevoel te veel politiemiddelen naar een bepaald territorium gaan, zullen die zich beginnen te roeren. Maar vandaag is Moinil vooral een zegen voor de aanpak van het drugsgeweld.”

KRIS HENDRICKX

Cafébaas Jacky overleden

Op 90-jarige leeftijd is cafébaas Jacky Paquet overleden. Meer dan 30 jaar lang baatte hij een café uit in Aumale, Anderlecht, hoewel hij fervent supporter was van Union. Jacky werd geboren in 1934 in de Marollen. Zijn café blijft voorlopig dicht.

© PHOTONEWS

Kaarsjesprocessie in Jette

Een duizendtal gelovigen kwam afgelopen donderdagavond in Jette samen voor de kaarsjesprocessie. De religieuze optocht eindigde aan de Lourdesgrot, het centrum van de driedaagse viering van de Tenhemelopneming van Maria. De Jetse versie van de Lourdesgrot bestaat 110 jaar.

© KEVIN VAN DEN PANHUYZEN

Zwangere Guy knijpt zijn puisten uit

Met een geblondeerde coupe, een afgetraind lichaam en een ‘I love Gaza’-shirt toog Zwangere Guy afgelopen weekend naar Pukkelpop. De Brusselse rapkeizer kondigde er zijn nieuwe show in Vorst Nationaal aan, deed de tranen stromen met het nieuws dat zijn vader getroffen is door de kloteziekte genaamd kanker en slingerde een fuck you naar alle incapabele politici, die van het nog altijd regeringsloze Brussel op kop. Met een even intense als ontroerende set liet hij de wei verpletterd achter.

© BRAM DE JAEGHER

In het nieuws

17/8 | Op de Itterbeekselaan in Anderlecht vond zondagavond een schietpartij plaats. Daarbij kwam een man om het leven: de uitbater van een café in de straat. De dader kon worden ingerekend. De schietpartij zou geen verband houden met de drugshandel, maar het gevolg zijn van een geschil tussen de uitbater en zijn huurder. Die laatste schoot meerdere keren op de café-uitbater.

17/8 | Minister Van Achter lanceert Totaalplan Nederlands voor Brussel. Vlaams minister van Brussel Cieltje Van Achter (N-VA) lanceert haar Totaalplan Nederlands voor Brussel waarmee ze de positie van het Nederlands wil versterken in de hoofdstad. Ze mikt daarbij onder meer op de taalkennis bij kinderen en jongeren. De ambitie is om het hele Vlaamse netwerk in Brussel nauwer samen te laten werken rond de versterking van het Nederlands. Het plan voorziet onder meer in extra middelen voor meer oefenkansen voor Brusselaars die Nederlands willen leren. In samenwerking met sectorfederaties en -fondsen, onder meer de horeca en retail, komen er campagnes om het Nederlands zichtbaarder en hoorbaarder te maken.

16/8 | Vrijdagavond leidde de vondst van een oude granaat door een magneetvisser tot een groots politieoptreden rond de vijvers van Elsene. De omgeving van de Biarritzsquare werd afgesloten. Ontmijningsdienst DOVO verwijderde de granaat en bracht die naar een beveiligd terrein,

waar later een gecontroleerde ontploffing zal plaatsvinden.

14/8 | Zes seksschops in Brussel-Stad werden verzegeld nadat de illegale verkoop werd vastgesteld van poppers en geneesmiddelen zoals Viagra. Bij de actie stelde de politie meerdere overtredingen vast en werd bijna 30.000 euro contant geld in beslag genomen. Vijf van de seksshops waren eind juli al gecontroleerd. Na de actie volgden huiszoekingen, waarbij zes mensen werden opgepakt en evenveel zaken op bevel van de rechter gesloten.

14/8 | Les Engagés-voorzitter Yvan Verougstraete neemt als ‘facilitator’ het heft in handen om de Brusselse formatie uit het slop te halen. Via een nieuwe gespreksronde mikt de Brusselaar op een meerderheid die op basis van inhoud onderhandelingen kan opstarten. Als dat lukt, neemt een formateur de fakkel over. Zijn opdracht krijgt steun van Groen, Vooruit en CD&V. “Een solide regering met een dubbele meerderheid is het doel,” zegt hij. “Maar ik wil alle opties onderzoeken.

13/8 | Dit jaar hebben al 59 cruiseschepen halt gehouden aan de Brussels Cruise Terminal, goed voor bijna 12.000 passagiers. Sinds 2018 heeft de Haven van Brussel een volwaardige passagiersterminal met een kade van 240 meter lang op de linkeroever van het kanaal. Met 59 cruiseschepen dit jaar gaat om een stijging van twaalf procent ten opzichte van vorig jaar.

Opinie

‘Stem

het Nederlandstalige en Franstalige onderwijs in Brussel meer op elkaar af’

In het licht van 1 september pleit jurist Rafiek Madani voor een Brussels College voor Onderwijscoördinatie, waar Vlaanderen en de Franstalige gemeenschap op operationeel niveau samenwerken. “De huidige versnippering is niet houdbaar.”

Rafiek Madani

• Jurist en juridisch consulent

• Lid met raadgevende stem van de Vaste Nationale Cultuurpactcommissie

• Woont in Sint-PietersWoluwe

Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest is wellicht de enige regio in Europa waar kinderen uit dezelfde straat onder twee gescheiden onderwijsregimes kunnen opgroeien. Aan de ene kant geldt de regelgeving van de Vlaamse Gemeenschap, aan de andere kant die van de Franse Gemeenschap. Eén gewest, maar twee onderwijswerelden. Wat bedoeld is als rijkdom van diversiteit, leidt in de praktijk tot rechtsonzekerheid, structurele ongelijkheid en een toenemende administratieve belasting voor leerlingen, ouders en scholen.

Dat Brussel geen eigen onderwijspolitiek mag voeren, is het gevolg van de opeenvolgende staatshervormingen. De gemeenschappen kregen de bevoegdheid over onderwijs, maar het gewest waar beide gemeenschappen naast elkaar bestaan, werd op dat vlak buitenspel gezet. Die institutionele constructie mag historisch verklaarbaar zijn, ze is vandaag problematisch. Inschrijvingsproce-

Stadsleven Villa Kakelbont door Eva Christiaens

Sommige huizen spreken tot ieders verbeelding. In een statige laan om mijn hoek staat er zo een. Een karaktergevel met blauwe ramen, dakkapel en erker op maat van Pippi Langkous. Ook mijn buren kennen het. We speculeerden al over hoe het er zou uitzien. Plots kwam daar het bordje te koop. Op het groene pad naar de voordeur een makelaar.

dures, eindtermen, inspecties en zelfs tuchtregels verschillen fundamenteel naargelang het netwerk of de gemeenschap. Twee leerlingen die vijf haltes van elkaar wonen, krijgen elk een ander reglement, een andere zorgstructuur, een ander leertraject. En als het fout loopt? Dan begint het juridische kluwen: bij welk net dien je een klacht in, hoe verloopt het beroep, en in welke taal krijg je antwoord? Zelfs voor juristen is het soms een doolhof.

Neem het voorbeeld van de inschrijvingen. In het Nederlandstalige

“Brussel hoeft niet te kiezen tussen Vlaanderen of Wallonië. Het moet kiezen voor zijn kinderen”

Opendeurdag! Ook mijn buurvrouw loopt voorbij. Laten we even gluren, zeggen we. Het is tenslotte vakantie.

Verbeelding is een vluchtig goed. In het huis ligt een verkleurd, zalmroze linoleum dat ik herken uit de oude woning van mijn grootouders. Kabels

onderwijs bestaat een centraal digitaal systeem dat werkt op basis van objectieve en transparante criteria: afstand tot de school, broers of zussen, indicatorleerlingen, sociale mix. In het Franstalige onderwijs daarentegen bestaat geen gewestbrede aanpak. Scholen hanteren uiteenlopende inschrijvingsregels, vaak per net of zelfs per school. In bepaalde gevallen moeten ouders zich fysiek aanmelden op een specifiek moment, zonder uniforme voorrangsregels of duidelijke communicatie. Wat als een kind uitgeloot wordt in het ene systeem en zich te laat aanmeldt in het andere? Dan valt het tussen de plooien van twee logica’s. Het recht op onderwijs verandert in een bureaucratische evenwichtsoefening.

steken gevaarlijk uit de muur. De statigheid van buiten is zoek. Iemand is hier eenzaam verouderd, zonder sanitair en toch vol vocht. Eén bezoeker heeft een map bij zich en rekent luidop. Hij wil het huis opdelen in flats. “Zeg dat niet aan de gemeente,” roept hij ons na, beducht voor klikspanen.

Het bestuur wil karakterhuizen koesteren. Voor sommige Brusselaars is verbeelding maar een rekensom.

In Stadsleven vertellen redacteurs en lezers in maximaal 1000 tekens een verrassende anekdote over Brussel. Insturen kan via redactie@bruzz.be

“Kinderen moeten kunnen opgroeien in een onderwijslandschap dat hen niet verdeelt op basis van beleidsstructuren,” zegt jurist Rafiek Madani.

Ook inhoudelijk zijn de verschillen voelbaar. De leerplicht is federaal geregeld, maar de leerinhouden, pedagogische doelen en eindtermen worden door elke gemeenschap afzonderlijk vastgelegd. Leerkrachten die van het ene net naar het andere overstappen, worden geconfronteerd met nieuwe evaluatiecriteria, andere inspectienormen en wisselende administratieve verplichtingen. Dat vergt aanpassing, extra opleiding en vaak veel frustratie. Voor leerlingen die de overstap maken tussen het Nederlandstalige en het Franstalige onderwijs – bijvoorbeeld van een Nederlandstalige lagere school naar een Franstalige secundaire school – geldt formeel wel een erkenning van het diploma of getuigschrift, maar in de praktijk botsen zij vaak

op inhoudelijke verschillen: taalniveau, leerstofvolume of terminologie. Extra begeleiding is dan nodig, maar die is lang niet altijd beschikbaar of structureel ingebouwd.

Brusselse realiteit

Onderwijs is nochtans meer dan een beleidsmaterie. Het is een fundamentele hefboom voor burgerschap, sociale emancipatie en toekomstperspectief. Zeker in een meertalige, diverse en stedelijke context als Brussel, waar ongelijkheid zich scherp manifesteert. Daar is geen nood aan ideologische dogma’s of communautaire reflexen, maar aan een coherent, rechtvaardig en werkbaar kader voor alle kinderen in het gewest.

Laaouej kent me niet. Wie kan beslissen wie een Brusselaar is en wie niet?”

Daarom stel ik voor om een Brussels College voor Onderwijscoordinatie op te richten. Geen nieuwe staatsstructuur, geen herziening van de Grondwet, maar een gedelegeerde bevoegdheidsstructuur waarin beide gemeenschappen op operationeel niveau samenwerken. Een model dat geïnspireerd is op bestaande instellingen zoals de MIVB of de Brusselse brandweerzone. Het College zou bevoegd kunnen worden om inspecties op elkaar af te stemmen, taalondersteuning gecoördineerd te organiseren, en minimumnormen vast te leggen voor pedagogische ondersteuning en administratieve toegang, met respect voor de autonomie van beide gemeenschappen, maar ten dienste van de Brusselse realiteit.

Brussel is immers geen grensgebied tussen twee systemen, maar een volwaardig gewest met eigen noden en verantwoordelijkheden. De huidige versnippering is niet houdbaar. Ouders, leerlingen en leerkrachten vragen geen communautaire loyaliteit, maar duidelijke regels, eerlijke procedures en betrouwbare ondersteuning. Dat is geen institutionele revolutie, maar een kwestie van goed bestuur.

Wie dit voorstel beschouwt als een bedreiging voor de eigen identiteit, mist misschien het essentiële punt: het gaat niet om bevoegdheden verdedigen, maar om kinderen begeleiden. En die verdienen meer dan juridische

limbo’s of administratieve toevalligheid. Ze verdienen structuur, duidelijkheid en gelijke kansen.

Zwijgende slachtoffers

Zolang het onderwijsbeleid in Brussel gegijzeld blijft in een logica van parallelle werelden, blijft de leerling het zwijgende slachtoffer. We weten dat al lang. De echte vraag is: wanneer doen we er iets aan?

Ook de leerkrachten worden in dit systeem vaak vergeten. Zij zijn de onzichtbare pilaren die elke dag laveren tussen regelgeving, evaluatiekaders en een almaar groeiende papierberg. Zij verliezen kostbare tijd aan structuurverschillen die er in één stad niet zouden mogen zijn. Velen haken af. En dat is begrijpelijk.

Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest moet zichzelf ernstig nemen als hoofdstad van dit land en van Europa. Kinderen moeten er kunnen opgroeien in een onderwijslandschap dat hen niet verdeelt op basis van beleidsstructuren, maar verbindt op basis van recht en redelijkheid. Dat is geen radicale breuk. Dat is bestuurlijke volwassenheid. En juridisch perfect haalbaar.

Brussel hoeft niet te kiezen tussen Vlaanderen of Wallonië. Het moet kiezen voor zijn kinderen.

Reageren of zelf een opiniestuk insturen? Mail naar redactie@bruzz.be

Vlaams minister van Brussel CIELTJE VAN ACHTER (N-VA) wil maar wat graag dat haar partij in de Brusselse regering zit.

Le Soir, 17 augustus 2025

‘Veel studenten willen gewoon een kot met bed, bureau en lavabo’

Studentenhuisvesting

De bouw van studentenresidentie BXLKot in Anderlecht zet de discussie op scherp: typische koten maken plaats voor luxueuze studentenkamers, die een pak duurder zijn. “Door het grote tekort raken die verhuurd, maar ze lossen het betaalbaarheidsprobleem niet op,” zegt Bob Meerts van de Vlaamse Vereniging van Studenten.

door Charlotte Deprez

Langs het kanaal in Anderlecht is de werf van de studentenresidentie BXLKot begonnen. Het project van Fjord RED telt 30 studentenkamers en 81 studio’s, aangevuld met dakterrassen, fitness, studie- en ontspanningsruimtes. “Het is een nieuwe investeringsopportuniteit in studentenvastgoed in de grootste studentenstad van België,” zo prijst het bedrijf het project aan in de brochure, die verwijst naar het structurele kotentekort in Brussel.

Hoe groot de vraag naar koten in Brussel is, valt door gebrek aan data moeilijk te zeggen. Al zijn er wel schattingen. Volgens het Kotkompas, een jaarlijkse analyse van vastgoedadviseur Stadim en studentenvastgoedbeheerder Diggit Studentlife, zijn er in heel België tegen 2030 70.000 extra koten nodig. Brussel heeft daar een groot aandeel

in, want met 125.000 studenten vormt het de grootste studentenstad van het land. De vraag is of grote vastgoedprojecten van projectontwikkelaars, zoals die in Anderlecht, de oplossing voor het tekort bieden. “De opschaling van koten is zeker een antwoord op de grote vraag, want met alleen de traditionele kotmadam zal het niet lukken,” zegt de Brusselse bouwmeester Kristiaan Borret. “Alleen zijn aan die manier van werken een aantal risico’s verbonden.”

In de eerste plaats speelt de locatie een belangrijke rol. Op de juiste plek kan een project waarde creëren voor de buurt, maar verkeerd ingeplant kan het net druk zetten op de woonmarkt of overlast veroorzaken. “In het verleden zijn veel koten neergezet in woonwijken, wat prijzen opdreef en gezinnen verdrong. Dat leidt tot gentrificatie,” zegt Borret.

In kantoor- of industriebuurten ligt dat risico veel lager, of brengt het zelfs voordelen met zich mee. “Dan kunnen studentenprojecten net een wijk nieuw leven inblazen. Ze brengen passage en maken winkels en horeca rendabel,” zegt Borret.

Volgens Borret is BXLKot een voorbeeld van die aanpak. Het project ligt langs het kanaal in Anderlecht, in een deel van de stad dat vroeger vooral door industrie werd gedomineerd, maar nu via het Kanaalplan wordt herontwikkeld. “Studenten zijn het ideale publiek om wijken waar mensen nu nog minder graag wonen, terug te winnen voor de stad,” aldus Borret.

Nood aan betaalbare kamers

Een tweede risico is de betaalbaarheid die in het gedrang komt. De huurprijzen liggen hoger bij nieuwbouw. De huisvesting moet

daarom aan de nieuwste normen voldoen en kwaliteitsvoller zijn. “Bovendien zijn zulke koten een investeringsproduct, waarbij rendabiliteit centraal staat,” zegt Borret. “Veel ontwikkelaars en investeerders richten hun pijlen om die reden op luxueuze koten en studio’s, waar een hogere huurprijs voor te vragen valt.”

De studentenresidentie Marivaux in de Sint-Pietersstraat in de stad Brussel is daar een voorbeeld van. Daar betaalt een student tussen 687 en 1.114 euro per maand, nog verhoogd met 125 euro vaste kosten. De kamers hebben een eigen kitchenette, douche en toilet, en studenten hebben er onder meer toegang tot een fitness en andere gemeenschappelijke faciliteiten.

Dat is vaak overbodige luxe, reageert Bob Meerts van de Vlaamse Vereniging van Studenten (VVS). “Veel studenten willen gewoon een basiskamer met een bed, bureau en lavabo. Sanitair delen vinden ze niet erg, zolang het daardoor betaalbaar blijft,” zegt Meerts. “Het bijkomende aanbod bestaat vooral uit die luxeresidenties. Door het grote tekort raken die toch verhuurd, maar ze lossen het betaalbaarheidsprobleem niet op.”

Volgens Meerts speelt het Brusselse regelgevende kader daar een rol in. “Er is geen wettelijke definitie van wat een studentenkot is. Daardoor vallen koten automatisch onder de regels voor gewone wooneenheden. Die moeten minstens 22 vierkante meter groot zijn en mogen overal gebouwd worden. Kleine kamers met gedeelde keuken of badkamer mag je niet overal zetten, tenzij een gemeente een uitzondering geeft. Voor investeerders is een studio bijgevolg de veiligste en winstgevendste optie, en dat duwt het aanbod naar dat dure segment.”

© BXL KOT - FJORD

Het stedenbouwkundige plan Good Living nam wel een definitie op. Individuele studentenwoningen moeten minstens 24 vierkante meter zijn, en collectieve 12. Good Living werd echter nog altijd niet goedgekeurd, waardoor de bestaande regels voorlopig nog gelden.

“Studenten zijn het ideale publiek om wijken waar mensen minder graag wonen, terug te winnen voor de stad”

Kristiaan Borret Bouwmeester

De betaalbaarheid van studentenhuisvesting in Brussel is al langer een probleem. Volgens het Kotkompas ligt de gemiddelde huurprijs voor een studentenkamer in Brussel inmiddels op 680 euro per maand, inclusief kosten. Voor een studio loopt dat op tot 780 euro. Voor een eenvoudige kamer zonder eigen sanitair telt een student gemiddeld 575 euro neer. Ter vergelijking: in Vlaanderen betalen een student gemiddeld 575 euro per maand. Voor een studio is dat 675 euro en voor een standaardkamer 480 euro.

Prijs is obstakel

Dat de hoge huurprijzen een struikelblok vormen voor veel Brusselse jongeren, blijkt uit een bevraging van perspective. brussels. Zes op de tien studenten gaven aan moeilijk een woning te vinden, met de prijs als grootste obstakel. Een op de vier studenten vond de prijs-kwaliteitverhouding problematisch.

Studentenvereniging VVS pleit er daarom voor dat de Brusselse regering harde quota oplegt: 80 procent van de nieuwe kamers zouden basiskamers moeten zijn. Sommige gemeenten experimenteren al met dergelijke regels, zo legt Elsene minstens 15 procent betaalbare koten op. VVS wil die maatregel gewestbreed invoeren, zodat ontwikkelaars niet kunnen kiezen voor de gemeente met de soepelste regels.

Al geven investeerders daarbij als kritiek dat het moeilijk is om betaalbaarheid na te streven én tegelijk aan alle kwaliteits- en comforteisen te voldoen, zoals een minimumoppervlakte of een maximumaantal bewoners per keuken en badkamer.

Bouwmeester Borret begrijpt die spanning, maar is van oordeel dat de overheden daar duidelijk in moeten zijn. “Als ontwikkelaars vooraf weten dat er een bepaald quotum is voor basiskamers, passen ze hun bod voor een gebouw of de grond aan. De verkoper van die grond maakt minder winst, maar na jaren van stijgende vastgoedprijzen, heb ik daar geen medelijden mee.”

Normen verlagen om goedkoper te bouwen, dat ziet Borret niet zitten. “Dat kan huurprijzen misschien tijdelijk drukken, maar in een markt met schaarste zullen

575 euro

kost een klassiek kot zonder eigen sanitair in Brussel gemiddeld, kosten inclusief. In Vlaanderen is dat 480 euro

780 euro

kost een studentenstudio met eigen sanitair in Brussel gemiddeld, kosten inclusief. In Vlaanderen is dat 675 euro

De huurprijs van de nieuwe studentenverblijven van BXLKot is nog niet bekend, maar zal hoger liggen dan het gemiddelde.

Het studentencomplex in Anderlecht zal naar verwachting pas in 2027 klaar zijn. “De huurprijzen in Brussel stijgen gemiddeld met ongeveer vijf procent per jaar. Tegen dan zullen ze dus vermoedelijk hoger liggen, terwijl het aantal studenten blijft toenemen en het aanbod nauwelijks groeit. Dat is het klassieke spel van vraag en aanbod,” zegt Van Audenhove. Volgens hem kan ook het energieneutrale ontwerp van het gebouw het rendement opkrikken, omdat de kosten voor elektriciteit, gas en water lager uitvallen.

Een tweede optie is om zelf een kot te verhuren. Dat geeft de eigenaar alle vrijheid, maar vraagt ook tijd en opvolging: huurders zoeken, contracten opstellen, herstellingen regelen. “Dan moet je de lokale regelgeving echt goed kennen,” waarschuwt journalist en vastgoedexpert Patrick Luysterman. “De huurcontracten zijn bovendien korter en studenten wisselen vaker, waardoor gebouwen sneller slijten dan reguliere woningen.”

investeerders de marge vroeg of laat weer gebruiken om de prijzen op te trekken tot wat de markt aankan. Op lange termijn stijgen de prijzen dan weer. Investeerders waarschuwen altijd dat er niets meer gebouwd wordt, maar uiteindelijk komen ze terug. Het is een kwestie van voet bij stuk houden.”

Geen risicoloze investering

Dat investeerders Brussel ondanks de discussies over normen en betaalbaarheid aantrekkelijk blijven vinden, blijkt uit de meest recente Patrizia Student City Index. Die ranglijst, opgesteld door de Duitse investeringsmaatschappij Patrizia, plaatst de hoofdstad op de zevende plaats van 180 Europese steden voor investeringen in speciaal gebouwde studentenhuisvesting. Alleen Londen, Parijs, Berlijn, Wenen, Madrid en Kopenhagen scoren hoger.

Dat betekent niet dat investeren in koten automatisch een goudmijn is. Voor particuliere beleggers zijn er twee pistes. Een eerste manier is instappen in projecten zoals BXLKot. De belegger koopt dan een of meerdere units rechtstreeks in volle eigendom, via een notariële akte. De kamers maken deel uit van een groter complex, maar de eigenaar bezit juridisch een individuele unit. Het beheer en de verhuur worden

centraal georganiseerd door een professionele beheerder, waardoor de investeerder zelf geen huurders hoeft te zoeken of administratieve opvolging moet doen.

De huurinkomsten worden driemaandelijks uitgekeerd, na aftrek van beheers- en eventuele onderhoudskosten. Hoe hoog het rendement uiteindelijk zal zijn, hangt van verschillende factoren af. “De gemiddelde huurprijs voor een kot ligt op 680 euro,” zegt vastgoedadviseur Senne Van Audenhove van Fjord RED. “Omdat BXLKot een nieuw gebouw is met extra faciliteiten zoals een cinema, leesruimte, bibliotheek en ruime dakterrassen, zullen onze prijzen iets boven dat gemiddelde liggen.”

Volgens Luysterman is investeren in studentenvastgoed nog altijd interessanter dan geld op een spaarrekening laten staan, maar dan wel met realistische verwachtingen. “Sommige kamers of studio’s kosten vandaag evenveel als een klein appartement. Vergelijk de aankoopprijs altijd met wat je realistisch kunt verhuren.”

In België kan de indexering verhuurders beschermen tegen inflatie, omdat huurprijzen jaarlijks kunnen meestijgen. Toch waarschuwt Luysterman dat een verzwakte koopkracht bij studenten en hun ouders kan leiden tot een verschuiving naar goedkopere alternatieven of langer thuis blijven wonen. Wie inzet op te hoge huurprijzen, riskeert bovendien leegstand. “Niemand weet helemaal zeker hoe de markt zal evolueren. Als een eigenaar bij de start van het academiejaar zijn kot niet verhuurd krijgt, kan het tot het volgende academiejaar duren voor er weer inkomsten binnenkomen. Dat verlies haal je nooit meer in.”

‘BEAUCOUP D’ÉTUDIANTS CHERCHENT UN KOT BASIQUE’

FR/ À Bruxelles, fini les « kotmadams » et logeuses : les kots traditionnels laissent place à des chambres étudiantes luxueuses et plus chères. « Elles trouvent preneurs malgré la pénurie, mais cela ne règle pas la viabilité financière », dit Bob Meerts (Association flamande des étudiants). « Beaucoup veulent juste une chambre basique avec lit, bureau et lavabo, et acceptent de partager les sanitaires si le loyer reste modéré. »

‘MANY STUDENTS JUST WANT A BED, A DESK, AND A SINK’

EN/ The days of the landlady are long gone. And older student rooms are making way for more luxurious, more expensive student accommodation. “The severe shortage means that they will get filled, but this does not solve the issue of affordability,” says Bob Meerts of the Flemish Union of Students (VVS). “Many students just want a bed, a desk, and a sink. They don’t mind sharing a bathroom, as long as it keeps the rent down.”

Boekonswervelendenthousiasmeopjouwevenementvia https://www.majoretteketet.be ofmailnaar majoretteketet@gmail.com

Majoretteketet

Majoretteketet

Dierenpension Tot 40 euro voor een luxekamer voor hond of kat

Zelf een dierenpension voor katten of honden openen? In Ukkel zitten de baasjes die willen betalen voor luxekamers en suites.

door Andy Furniere

Zoals ieder jaar rekenden veel Brusselaars deze zomer op familie en vrienden om voor hun huisdier te zorgen terwijl zij op vakantie gingen. Daarnaast zijn er online verschillende platformen waar een baasje tegen betaling een honden- of kattenoppas kan inschakelen.

Een andere oplossing is om je viervoeter voor de duur van je afwezigheid in een dierenpension te plaatsen. In Brussel heb je de keuze tussen tien zulke ‘hotels’, zes voor katten en vier voor honden, die erkend zijn door de minister van Dierenwelzijn. Een vergunning daarvoor regelen verloopt via het departement dierenwelzijn van Leefmilieu Brussel. Voor dezelfde dienstverlening voor andere dieren, konijnen of vogels bijvoorbeeld, is op dit moment geen vergunning nodig.

“Om een vergunning te krijgen, moeten dierenpensions voldoen aan strenge voorwaarden rond natuurlijke verlichting, het zicht op buiten, de grootte van verblijfsruimtes, temperatuur, ventilatie, rust- en speelmogelijkheden,” zegt Eline Van Hooland, inspecteur bij het departement dierenwelzijn, dat onlangs voor Leefmilieu Brussel de regels nog eens scherp stelde online. “Katten moeten kunnen klimmen op plekken op verschillende hoogtes en honden moeten iets krijgen om op te kauwen.”

Personeelsleden van een pension moeten eenmaal per jaar een opleiding rond dierenwelzijn volgen. Ze leren bijvoorbeeld dat je niet mag roken, geen wierook mag verbranden of geen luchtverfrissers mag gebruiken die de dieren kunnen irriteren.

Bij pensions met meer dan vijftig dieren moet er verplicht in aparte isolatie- en verzorgingsruimtes worden voorzien, waar bijvoorbeeld zieke honden of katten apart verzorgd kunnen worden. “In Brussel bestaan er op dit moment geen dergelijke grootschalige dierenhotels,” zegt Van Hooland. “Het kleinste hotel vangt maximaal vijf dieren op, het grootste vijfentwintig.”

Het kleinste pension is Doggy’s days and co. in Sint-Gillis. De grootste zijn Hôtel Hailie en Cat’s Boutique Hôtel Uccle, allebei in Ukkel.

Eigenschappen

• Een dierenpension biedt dieren betaald onderdak en verzorging tijdens een tijdelijke afwezigheid van eigenaars

• Om honden en katten te herbergen, is een vergunning nodig, die maximaal tien jaar geldig is

• Op dit moment zijn er in het Brussels gewest tien erkende dierenpensions

Er liggen nog drie andere dierenpensions in Ukkel, wat maakt dat de gemeente de helft van alle katten- en hondenhotels in Brussel herbergt.

Van Hooland heeft geen pasklare verklaring voor dat overwicht, maar gelooft dat het profiel van Ukkel als rijkere gemeente een rol speelt. “Om een dierenpension te kunnen betalen, moet je over een zeker budget beschikken.” In Hôtel Hailie betaal je 22 euro per nacht voor de meest eenvoudige ‘hotelkamer’ voor katten en 30 euro voor de luxekamer. In Cat’s Boutique Hôtel Uccle liggen de prijzen tussen 22 en 40 euro per kamer of suite als het gaat over de duurdere verblijven.

De dierenpensions buiten Ukkel en Sint-Gillis liggen verspreid over Elsene, Vorst, Watermaal-Bosvoorde en Anderlecht. Het pension in Anderlecht, Royal Félin, is de meest recente toevoeging in Brussel – het opende dit jaar de deuren. Het hondenpension van het Blauwe Kruis van België in Vorst kreeg daarentegen al een vergunning in 2017 en is het enige dierenhotel gelinkt aan een dierenasiel. “Maar de twee verblijven zijn gescheiden van elkaar,” benadrukt Van Hooland.

Wat opvalt, is dat er momenteel geen enkel erkend dierenpension beschikbaar is in het noorden van Brussel. Een gat in de markt dus voor wie van zijn dierenliefde zijn beroep wil maken in bijvoorbeeld Schaarbeek, Laken of Jette.

Reeks nalezen?

Lees de hele reeks op BRUZZ.be/beestigbrussel

‘Eens goed blaffen helpt echt’

Influencer Shauna Dewit schrikt opdringerige mannen af

De Brusselse influencer Shauna Dewit verzamelde deze zomer miljoenen views met haar sketches over opdringerige mannen. “Ik lach ze krankzinnig toe, zodat ze me niet meer aantrekkelijk vinden,” zegt ze, al raadt de politie vooral aangiftes aan. Negen op de tien vrouwen kregen immers al te maken met straatintimidatie, maar slecht zes procent van hen doet aangifte.

door Eva Christiaens

Ben jij je kat kwijt of spreek je vlot bullshit?” Het duurt niet lang voor de man die Shauna Dewit aan het Muntplein nafluit zelf de benen neemt. De 26-jarige influencer jaagt hem weg met een luide lach die zo uit een spookhuis kan komen. De scène staat sinds vorige maand op TikTok en is daar al anderhalf miljoen keer bekeken en tienduizend keer gedeeld.

“Ik heb dat filmpje in scène gezet met een vriend die ik ken, maar ik heb het wel zelf meegemaakt op een ander moment,” vertelt Dewit, momenteel zowat het grootste Brusselse TikTok-fenomeen. Even de gek uithangen om opdringerige types weg te jagen? “Dat werkt écht. Als mannen me lastigvallen op straat, lach ik eens krankzinnig of trek ik een gek gezicht zodat ze me niet meer aantrekkelijk vinden. Ik hoor nu van mijn volgers dat ze hetzelfde proberen – en dat het werkt,” zegt ze.

Het klinkt als een weerbaarheidstip voor jonge vrouwen in de stad, zelfverdediging met humor. Niet iedereen durft het, zal Dewit straks zeggen, en soms loopt het verkeerd af. Maar het thema ligt haar na aan het hart. “Op mijn dertiende ben ik aangevallen in een park in Halle, waar ik opgroeide,” vertelt ze. Dewit is nu dubbel zo oud, succesvol influencer en lid van Forbes’ 30 Under 30-lijst voor jonge ondernemers uit ons land. Toch is de schrik niet weg. “Het valt moeilijk te bewijzen of die man toen seksuele intenties had, maar de rechtszaak heeft wel drie jaar aangesleept terwijl ik een jonge tiener was. I act tough, maar ik schijt soms nog altijd in mijn broek op straat,” vertelt ze.

Zoals afgelopen winter, toen ze werd omsingeld door een groep mannen aan de Kunstberg. “Ze riepen me na en trokken zelfs aan mijn arm. Mijn gekke bekken werkten niet. Gelukkig ben ik toen geholpen door een groep jongens, die me naar de bushalte

hebben gebracht,” zegt Dewit. “Natuurlijk ben ik bang dat zoiets opnieuw kan gebeuren.”

Continu giswerk

Helaas geven de cijfers haar gelijk. In 2024 noteerde de centrale politiezone Brussel Hoofdstad Elsene nog 284 klachten over straatintimidatie, één om de twee dagen. Dat zijn er zowat evenveel als het jaar voordien. Dit jaar staat de teller na dik zeven maanden op 142 aangiftes. Het gaat telkens om vrouwen die beledigingen, bedreigingen of seksistische opmerkingen kregen in het publieke leven. “De aantallen bleven de voorbije vijf jaar stabiel,” zegt politiewoordvoerder Robin De Becker. In de zone Brussel-Noord is wel sprake van een kleine toename: van 91 meldingen in 2021 naar al 121 vorig jaar. “Dat verklaren we door onze sensibiliserings- en preventie-inspanningen,” zegt woordvoerster Katlien Breugelmans, want ze moedigen slachtoffers aan om een klacht in te dienen.

De cijfers blijven zeker een onderschatting, want volgens equal.brussels zou liefst 86 procent van de vrouwen in Brussel al seksuele intimidatie hebben meegemaakt.

Die enquête is nu vijf jaar oud. Rond diezelfde tijd leerde onderzoek van Plan International België dat negen op de tien jonge vrouwen in ons land al eens werden nagefloten, achtervolgd of ongewenst aangeraakt op straat. Slechts zes procent van hen meldt zo’n voorval aan de politie. Liefst de helft van alle meisjes zegt daarentegen zélf haar gedrag aan te passen: ze kiezen voor een andere route naar huis, mijden bepaalde wijken, wandelen niet meer alleen op straat of maken andere kledingkeuzes.

“Veel slachtoffers zijn vooral uitgeput,” zegt onderzoeker Danielle Fernandes van de VUB. Ze bestudeert straatintimidatie in Brussel en sprak hierover met tientallen vrouwen, non-binaire en transpersonen

Straatintimidatie

van 18 tot 40 jaar. “Een vrouw die op straat wordt aangesproken, maakt vaak meteen een inschatting over de veiligheid van dat gesprek. Heeft de man goede bedoelingen? Blijft ze lachen?” geeft Fernandes als voorbeeld. “Vrouwen beschreven dat als continu giswerk. Ze voelen zich opzijgeduwd in de publieke ruimte. Soms fysiek door agressie of door zich klein te maken, maar vooral mentaal door al dat rekenwerk.” Nog volgens equal.brussels zou een derde van de slachtoffers blijvende gevolgen dragen van straatintimidatie.

Gedaan met uitkijken of rekenen, zegt Shauna Dewit dan. “Kom buiten hoe je wil. Als mannen zich als een beest willen gedragen, is dat hun probleem. Act like the beast they are.” Daarom jaagt ze hen weg met geblaf of bezetenheid. “Vriendinnen zijn soms beschaamd om met me op straat te lopen,” lacht ze.

De politie plaatst daar toch een kanttekening bij. “Er bestaat geen eenzijdige reactie als je slachtoffer wordt van straatintimidatie,” zegt Robin De Becker. “Het belangrijkste blijft om jezelf niet in gevaar te brengen. Probeer bijvoorbeeld te schuilen in een handelszaak of klamp getuigen aan.” De politie vraagt alle slachtoffers om intimidatie zo snel mogelijk te melden bij de politie of bij het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen (IGVM).

Wie straatintimidatie ondervindt in de eigen wijk, kan de wijkagent inlichten. En in de zone Brussel-Noord kwamen er bij de handelaars in de Brabantstraat een reeks ‘safe places’ voor wie snel wil vluchten. “Ik wil zelf ook een bewustmakingsactie voeren, maar ik weet niet hoe,” zegt Shauna Dewit. “Ik wacht tot een politieke partij me ervoor contacteert.”

Meer zorg en empathie

Alleen, zo’n bewustmakingsactie zou lang niet nieuw zijn. Om de zoveel jaar trekt in Brussel wel een nieuwe vrouw of beweging aan de alarmbel over straatintimidatie. Documentairemaakster Sofie Peeters zette het thema met haar eindwerk Femme de la rue in 2012 al op de radar, toen nog met de nadruk op de Anneessenswijk. In 2019 begonnen drie Brusselse vrouwen her en der in de stad ‘Laisse les filles tranquilles’ te afficheren. Twee jaar na hun grootschalige plakronde kwam er Balance Ton Bar, een Instagrampagina tegen intimidatie en seksueel geweld in het Brusselse nachtleven. De getuigenissen gingen over clubs en bars, maar ook hun omgeving in de stad. Nog vorige week zijn twee mannen

“Vriendinnen zijn soms beschaamd om met me op straat te lopen”

Shauna Dewit Influencer

aangehouden voor zeven verkrachtingen in het Ter Kamerenbos.

Is er dan niets veranderd na al die tijd? De federale seksismewet, die het licht zag in de nasleep van Femme de la rue, blijft nog vaak dode letter. Weinig vrouwen doen aangifte en volgens een evaluatie van het IGVM kent zelfs minder dan de helft van de politiemensen de wet. Woordvoerder De Becker van de politiezone Brussel Hoofdstad Elsene benadrukt dat het voltallige personeel wél opgeleid is en voortdurend aangespoord wordt om “geen enkel feit te normaliseren”. “Ik denk dat het gesprek pas écht op gang is gekomen sinds Balance Ton Bar. Veel acties staan nog in hun kinderschoenen,” zegt onderzoekster Danielle Fernandes daarover.

Zij wil voor evoluties niet zozeer naar de criminaliteitscijfers kijken, maar naar empathie en zorg in de stad. “Ik vind herstelwerk belangrijker dan straffen. Er is weinig onderzoek naar straatintimidatie, maar we weten dat boetes in het algemeen tot een zwart-witaanpak kunnen leiden.”

Mensen die iets doen dat niet strikt illegaal is, komen er dan mee weg, zegt ze. “Terwijl een slachtoffer wel degelijk pijn kan ondervinden van opmerkingen en zeker als

het vaak gebeurt. Door middel van gesprek, liefst op jonge leeftijd, kunnen we potentiële daders laten inzien welke impact hun gedrag heeft.”

Fernandes bedacht samen met de vzw ZijKant een gezelschapsspel waarin jongeren hun ervaringen kunnen delen. “Zo horen jongens hoe meisjes de stad beleven,” vertelt ze. Zelf gebruikt ze het tijdens lessen seksuele opvoeding op lagere scholen; en het spel is te leen in Brusselse bibliotheken.

Ze geeft toe dat haar verder onderzoek wat filosofisch wordt. Echt goede praktijken uit Londen of Amerikaanse steden, waar het gesprek over straatintimidatie al langer gaande is, kent ze niet. “Vraag het me over vijf jaar nog eens. Ik merk in elk geval dat het gesprek opschiet en zo meer middelen oplevert voor campagnes en onderzoek. Dat loont ook, alleen trager.”

Wat maakt seksuele intimidatie dan zo’n hardnekkig iets? Zelfs Shauna Dewit kreeg onder haar video commentaar te lezen van mannen die suggereerden dat ze maar andere kleding moest dragen. “Veel vormen van geweld en intimidatie zijn gedreven door macht. Ook bij straatintimidatie zijn daders vaak mensen die zich machteloos voelen in de stad of uitgesloten door de gemeenschap,” zegt Fernandes. “Het is natuurlijk niet de bedoeling dat we die mannen allemaal aan meer macht helpen. We kunnen hen wel helpen herdefiniëren wat macht is.” Dat is iets anders dan controle of dwang uitoefenen, vindt ze. “Macht gaat om zich thuis voelen in een gemeenschap. Consent is voor mij geen simpele ja of neen, maar een intentie om zorg te dragen voor de ander.”

“Ik vind dat we daar als omstanders allemaal nog een verschil kunnen maken,” besluit Shauna Dewit, die zelf onlangs tussenbeide kwam toen een meisje werd lastiggevallen op de metro. “Er zijn wellicht te weinig middelen voor, maar het zou goed zijn als meer politiemensen ’s nachts stand-by zijn, zodat vrouwen hen kunnen aanspreken op straat.”

‘ABOYER, ÇA MARCHE AUSSI’

FR/ L’influenceuse bruxelloise Shauna Dewit a récolté des millions de vues cet été avec ses sketchs sur les hommes importuns. « Je souris de façon excessive pour ne plus paraître séduisante. Leur aboyer dessus marche aussi », dit-elle, même si la police recommande plutôt de porter plainte. Car si neuf femmes sur dix subissent du harcèlement de rue, seules 6 % déposent plainte.

‘A GOOD BARK REALLY HELPS’

EN/ Brussels influencer Shauna Dewit racked up millions of views this summer with her sketches about pushy men. “I laugh at them like someone crazy, that puts them right off. Barking at them helps too,” she says. The police, however, points out how important it is to report incidents. Nine out of ten women have experienced harassment on the street, but only six percent of them report it.

De BRUZZKet schoolkalender

BRUZZKet, het jongerenplatform van BRUZZ, maakt opnieuw een kalender met leuke weetjes en Brusseltips voor ketten van het 4e, 5e en 6e leerjaar.

Vraag de kalender 2025-2026 aan via de QR-code. Wij leveren hem begin september gratis op jouw school.

‘Nederlands bokst in Brussel met succes boven zijn gewicht’

Het Colloquium

Neerlandicum, de hoogmis voor neerlandici wereldwijd, vindt na zestig jaar weer plaats in Brussel. “Ik wilde laten zien dat het Nederlands nog steeds belangrijk is in Brussel,” zegt hoogleraar Wim Vandenbussche (VUB).

Meer dan 350 neerlandici schreven zich in voor het colloquium, dat maandag begint. Allemaal mensen die op academisch niveau met het Nederlands bezig zijn, universiteitsdocenten, onderzoekers, vertalers. Onder hen Vlamingen en Nederlanders net als heel veel buitenlanders uit Frankrijk, Duitsland, Italië en Centraal-Europa, maar ook bijvoorbeeld uit de VS en Canada. Een week lang zullen ze inzichten delen over de Nederlandse taal- en letterkunde, vertaalpraktijk en didactiek.

Het driejaarlijkse congres, een initiatief van de Internationale Vereniging voor Neerlandistiek (IVN), vindt afwisselend plaats aan een Nederlandse en Vlaamse universiteit, maar het was van 1964 geleden dat het in Brussel werd gehouden.

Toen Wim Vandenbussche in 2022 IVN-voorzitter werd, nam hij zich voor om de 22ste editie in Brussel te organiseren, samen met de VUB. “Ik vond het symbolisch belangrijk,” zegt hij. Lang hoefde hij niet na te denken over het thema: Nederlands in meertalige contexten. “Dat thema raakt een gevoelige snaar bij leden uit het buitenland. Of het nu in Canada, China of Tsjechië is, ze onderwijzen een taal die buiten hun universiteit nauwelijks aanwezig is.”

“Ook voor de VUB is dit thema belangrijk omdat wij dagelijks lesgeven in een meertalige context. Een kwart van onze studenten is internationaal. Een op de twee studenten

groeit op in een meertalig gezin. Als instelling kiezen wij ervoor om én het Nederlands te verdedigen én de internationalisering te omarmen. Mijn boodschap is dat dat perfect kan samengaan.”

De deelnemers zullen de meertaligheid aan den lijve voelen. Ze krijgen geen taalbad in een stad waar het Nederlands dominant is.

WIM VANDENBUSSCHE: Ze zullen inderdaad ervaren dat het Nederlands in Brussel geen meerderheidstaal is, maar pas de derde, na het Frans en het Engels. En dat er nog ruim honderd andere talen gesproken worden. Maar ze zullen ook merken dat je met Nederlands een heel eind komt in Brussel. Je hoeft geen meerderheidspositie te hebben om toch belangrijk te zijn. Op het vlak van onderwijs en cultuur bokst het Nederlands in Brussel ver boven zijn gewicht, met succes. Ook is er de economische macht. Wie Nederlands kent, liefst samen met andere talen, heeft duidelijk meer kans op een betere job.

Verandert het Nederlands in Brussel door de aanwezigheid van al die andere talen?

VANDENBUSSCHE: Contact met andere talen heeft invloed. Bepaalde woorden worden overgenomen. Typisch voor Brussel is het codewisselen: schakelen tussen Nederlands, Frans en andere talen. In de tram hoor je: “Zut, demain j’ai toets van wiskunde.” Dat is normaal en absoluut niet schadelijk. Het hoort bij de evolutie van een taal.

Bent u even mild voor verkeerde lidwoorden of ander foutief taalgebruik?

VANDENBUSSCHE: Dat hangt van de context af. In een informele context val ik daar niet over. In een formele is het belangrijk dat de taalnormen gerespecteerd worden. Op school moeten de leerkrachten die fouten blijven verbeteren.

Universitaire taalstudies hebben het moeilijk. Hoe populair is de neerlandistiek in de Lage Landen?

VANDENBUSSCHE: Het is een punt van bezorgdheid. In Vlaanderen en Nederland staan alle taalopleidingen, ook die van het Nederlands, onder druk, in Nederland nog meer dan in ons land. Zes jaar geleden schafte de Vrije Universiteit Amsterdam de opleiding Nederlands af. Het marktdenken had het overgenomen. In heel Nederland studeren er nu 620 bachelor- en masterstudenten Nederlands, in Vlaanderen enkele honderden. Samen iets meer dan duizend. Het verschil met Nederland is dat de overheid daar nauwelijks initiatieven neemt om die evolutie tegen te gaan. Bij ons is er, via de financiële steun aan het Vlaams Talenplatform, wél hulp vanuit de overheid. De historische gevoeligheid en aandacht voor het Nederlands zijn hier dan ook groter.

Waarom zijn talenstudies minder in trek?

VANDENBUSSCHE: In Vlaanderen spelen de beeldvorming en het watervalsysteem in het middelbaar een rol. Richtingen als wiskunde en wetenschappen worden gezien als prestigieuzer en als een betere voorbereiding op het hoger onderwijs. Als het daar niet lukt, zakken leerlingen vaak af naar een talenrichting. Het zou helpen als de overheid een campagne voor talen zou voeren, net zoals gebeurd is voor de STEM-richtingen.

Ziet u die dalende trend ook aan de VUB?

VANDENBUSSCHE: Nee, wij hebben weer meer studenten die kiezen voor het Nederlands sinds wij in 2022 onze taalopleidingen hervormden en een meertalige bachelor- en masteropleiding taal- en letterkunde invoerden. Afgelopen academiejaar waren het er een kleine 130, van wie 25 in de masteropleidingen.

Internationaal blijft de neerlandistiek een succesverhaal. Hoe verklaart u dat?

“De UCL heeft besloten om de opleiding

Nederlands te schrappen op haar Brusselse campus. Bijzonder jammer”

VANDENBUSSCHE: In het buitenland zijn er 16.000 studenten Nederlands, een pak meer dan in Vlaanderen en Nederland samen. Ze studeren aan tweehonderd universiteiten in veertig landen. Vooral een land als Italië doet het goed, net als de landen van Centraal-Europa: in Hongarije en Polen puilen de aula’s uit. Studenten kiezen Nederlands soms uit persoonlijke voorliefde voor de taal, maar vaak ook uit economische overwegingen. Zo zoeken veel Italiaanse havens neerlandici voor hun export- en importactiviteiten. Op sommige plekken gaat het dan weer minder goed. Neerlandistiek in Oslo is eind vorig jaar opgeheven. Dichter bij huis heeft de UCL beslist om de opleiding te schrappen op haar Brusselse campus Saint-Louis. Bijzonder jammer dat een opleiding Nederlands in Brussel ermee stopt.

Is de opleiding Nederlands aan een buitenlandse universiteit, neem Kazachstan, van hetzelfde niveau als die aan de VUB of de KU Leuven?

VANDENBUSSCHE: Niet alle buitenlandse universiteiten bieden de volledige bachelor en master aan. Soms is het alleen een keuzevak of een minor. Waar dat wel zo is, is de opleiding zeker vergelijkbaar met de onze, soms wel met andere accenten. Ik kom weleens in een klas in Boedapest en sta altijd paf van het hoge niveau Nederlands. Die studenten zouden na hun afstuderen hier perfect Nederlands kunnen geven en zo ook een deel van het lerarentekort kunnen oplossen. Onlangs heeft iemand die Nederlands had gestudeerd in Polen bij ons een doctoraat afgelegd. Haar Nederlands was een stuk beter dan dat van veel ministers van Onderwijs in Vlaanderen.

Op het colloquium zal het – hoe kan het anders – ook gaan over de invloed van kunstmatige intelligentie op uw vak. Is het een vriend of vijand?

VANDENBUSSCHE: AI heeft nu al een flinke impact op het werk van vertalers en op het taalonderwijs. Het idee dat AI de vijand is die je moet bevechten, vind ik echter een verkeerde houding. Waarom niet een tekst door een vertaalmachine halen en vervolgens kijken hoe je er een heel goede menselijke tekst van kan maken? En bij de lessen schrijfvaardigheid: waarom zou je niet vertrekken van een tekst gegenereerd met AI en daar verder op werken? AI is een hulpmiddel dat je maar beter in je voordeel kan aanwenden. BETTINA HUBO

Het colloquium vindt plaats van 25 tot en met 29 augustus. Meer info: colloquium.ivn.nu

BIO

Naam: Zoé

Leeftijd: 15 jaar

Woont samen met: moeder, vader en zus

Funfact: ging deze zomer naar een concert van Billie Eilish in Schotland

The hang-out

‘Ik heb geleerd dat alles kan in het leven’

Elke week toont een straffe Ket zijn favoriete plek in Brussel. Deze keer neemt Zoé (15) BRUZZ mee naar Japans restaurant Anata. “Hier word ik niet als tiener gezien.”

door Marjon Udo foto Saskia Vanderstichele

Waarom stelde je voor om hier af te spreken?

Ik kwam voor de eerste keer in Anata in 2023 met mijn vader, net nadat ik van school veranderd was. Het was een moeilijke periode, ik werd gepest. Deze plek staat voor mij voor leuke momenten. Nu kom ik hier met mijn vriendinnen. We worden niet als tieners gezien, maar als gewone klanten.

Wat bedoel je daarmee?

In andere restaurants bedienen ze ons minder snel. Dat voelen we aan. We willen dat ze ons normaal aanspreken. We hebben minder impact dan oudere mensen die er misschien iets over zeggen op sociale media.

Wil je meer vertellen over het pesten?

Ik zat op een zeer elitaire school, het was iedereen voor zichzelf. Eerst zeiden ze plagend als we onze punten kregen: “Ik heb minder dan Zoé.” Daarna forceerden ze mij om hun huiswerk te maken. Emotionele chantage, want als ik dat niet deed, kreeg ik te horen: “Ik ga jouw leven verpesten.”

Het was mentaal zwaar. Na het tweede jaar dacht ik dat die jongen een andere richting zou doen, maar hij bleef. Ik had geen vriendinnen meer. Tijdens de middag zat ik alleen. De school deed er niks aan, hoewel de situatie meerdere keren uitgelegd was.

Met wie kon je erover praten?

Met de schoolpsycholoog. Ik was altijd verdrietig en haalde minder goede punten. Als je slechte punten hebt op zo’n school kijken de leerkrachten niet meer naar je om. Het was niet dat ik school niet leuk vond, ik studeerde graag economie. Ik had er al met mijn moeder over gesproken. Ze zag dat het niet beter ging. Mijn ouders waren niet boos dat ik van school wou veranderen, wel dat de school niks deed.

Wat was het keerpunt?

Tijdens een weekendje weg merkte ik dat het veel beter met me ging zonder mijn medeleerlingen. Ik kon nog blij zijn, maar wist dat dat niet op die school kon.

En toen?

Mijn moeder stelde voor om van school te veranderen. Ik wilde al naar de tekenschool sinds het eerste middelbaar. Het ging snel. We hadden op maandag een afspraak met de directrice en vanaf woensdag was ik daar.

Hoe gaat het op je nieuwe school?

Het is er tof. We zijn vrij om te praten. De leerkrachten zijn onze mentoren. Het is jammer dat ik geen economie meer doe, maar ik teken heel graag. Ik heb hier geleerd dat alles kan. Ik wou bewijzen dat ik het waard was, dat ik van tekenen hou en dat ik dat wou leren. Ik wou dat laten zien aan mezelf, mijn leerkrachten en mijn ouders.

Heb je een plek in Brussel waar je graag zit te tekenen?

Ik teken niet vaak buiten, behalve als het voor school is. In het Van Goghmuseum in Amsterdam moesten we een werk natekenen. Mensen kwamen kijken, het was wat ongemakkelijk, maar ze zeiden: “Good job!”

Zou je later graag een artistieke of creatieve job willen doen?

Ik wil op filmsets werken om decors te maken. Ik heb meerdere keren de studio’s van Harry Potter in Londen bezocht. Dat is elke keer indrukwekkend.

Wil jij ook je favoriete plek tonen? Dat zou heel leuk zijn. Stuur een mailtje naar ket@bruzz.be en een journalist neemt contact met je op.

Muziek

Ik luister graag naar muziek en dan teken ik de artiest. Tyler, the Creator is de laatste die ik maakte (zie foto hierboven). Ik hou van wie hij is als persoon, hij is heel open-minded. Zijn kleding inspireert en ook zijn teksten. Sommige liedjes klinken zomers met good vibes en andere zijn meer krachtig.

Favoriete kunstenaar

Claude Monet en Rob Gonsalves, hij maakt magisch realistisch werk. Ik zou graag het huis van Claude Monet bezoeken en ik heb veel van zijn werk gezien in Parijs.

Film

Vorig jaar heb ik met mijn vader The Virgin Suicides van Sofia Coppola gezien. Daarna hebben we erover gepraat. Er is een link tussen de vijf zussen die het leven beu waren en de bomen waar geen interesse in was en die ook doodgingen. Ik had het eerst niet gemerkt.

Bouwwoede in een vergeten wijk

Volksbuurt verandert in sneltempo

Tussen Nieuwstraat en Koningsstraat ligt een vergeten centrumwijk die razendsnel verandert. Kantoorkolossen verpoppen er tot woningen, een luxehotel of een universiteitscampus. En aan het Rijksadministratief Centrum groeit het litteken van de Noord-Zuidtunnel straks dicht. Toch blijven er pijnpunten. “Nieuwe bewoners zijn amper betrokken bij de wijk. Noem ze gerust fantoombewoners.”

“Honderden krotwoningen gaan [door de Noord-Zuidverbinding] verdwijnen; aan duizenden werkloozen, die nu in bandeloosheid en misplaatsten wrok leven, zullen arbeid en brood verschaft worden.”

Louis Paul Boon, Vergeten straat, 1946

Noem het gerust een verborgen parel. Eetcafé De Meyboom ligt verscholen in de Broekwijk, tegenover het Stripmuseum en aan de voet van een trap die naar een andere wereld voert: de eindeloos brede Pachecolaan en de betonnen muur van het Rijksadministratief Centrum (RAC). Binnen is de tijd blijven stilstaan: het houten interieur, de uitstekende spaghettirecepten, de vaste klanten en hun grappen, allemaal lijken ze uit een ander tijdperk te stammen. “Of je ons iets mag vragen? Als je onze spaghetti’s betaalt (bulderlach).”

De klanten in kwestie blijken een groep gepensioneerden die ooit collega’s waren de drukkerij van de Nationale Bank. In het café komen sommigen al veertig jaar. Hun voormalige werklocatie – aan de overkant van de straat – is maar een van de panden die hier straks een nieuwe bestemming krijgen. Er komen woningen en kantoren, en

vooral luxehotel- en wellnessketen The Mix zal er zijn intrek nemen. De drilboren van de werf zijn hoorbaar tot in het café. “Dat gebouw is een echt fort, dat ook heel zware machines moest dragen,” weet klant Roger. “De aannemer die daar openingen in wil maken, risque de perdre sa culotte (dreigt er zijn broek aan te scheuren, red.).”

“Toen mijn ouders de zaak in 1981 overnamen, zag je hier vooral werkmannen van de drukkerijen in de buurt,” vertelt cafébaas – en ex-Unionspeler – Anthony Lorenzo van achter zijn toog. “Het was een levendige volksbuurt, de bas-fonds van

“Levendige woonwijken zijn vernietigd. Wat in de plaats kwam, was een uppercut voor de stad”

Kristiaan Borret Bouwmeester

Brussel. Daarna volgde een moeilijke periode waarin de drukkerijen dichtgingen en de wijk leegliep, toen was er veel vandalisme, en krakers. Sinds de jaren 2000 gaat het langzaam beter, maar het bleef wel een onwerkelijk rustige plek in de stad. Na 17 uur was het hier echt ‘la campagne’. Je zag geen kat, terwijl de Nieuwstraat vlakbij is.”

Trein der transformatie

De voorbije jaren zag Lorenzo de wijk langzaam heropleven. Zo kwamen er honderden woningen en studentenkoten bij, vaak in voormalige kantoorgebouwen. Diagonaal tegenover het café is de Koninklijke Munt (de muntslagerij, niet de opera) net omgevormd tot een plek voor kantoren, coliving en handel.

De transformatietrein in de wijk blijft vandaag verder denderen. Zo komen er in de Zandstraat nog eens tweehonderd studentenkoten bij. De politiezone Brussel Hoofdstad Elsene krijgt dan weer haar langverwachte hoofdkwartier in het De Lignegebouw, tussen Rijksadministratief Centrum en kathedraal (het pand waarop enkele reuzegrote politiemensen u al enkele jaren aanstaren en betere dienstverlening beloven). Aan de Kleine Ring wil de KU Leuven een nieuwe campus inrichten in de voormalige Passage 44. De vergunning dateert al van 2022, maar op de start van de werken blijft het wachten.

Of neem de Nationale Bank. Daar krijgt het lange hoofdgebouw langs de De Berlaimontlaan een grondige renovatie, die moet toestaan om er al het personeel van de instelling in onder te brengen. Krimpen in tijden van telewerk, het is een trend die ook elders in de stad te zien is. Meteen komt het gebouw van de Bank aan de overzijde van de straat (aan de centrumzijde) vrij, een troosteloze stenen muur van honderden meters lang.

“Daar zullen we als Gewest aandringen op functievermenging, met onder meer woningen en winkels,” legt bouwmeester Kristiaan Borret uit, “net zoals we dat overal in de buurt doen.” Voor de bouwmeester is het een van de grote uitdagingen in deze wijk: de hele kale as van de Pacheco-/De Berlaimontlaan teruggeven aan de stad, er opnieuw een menselijke schaal in brengen. “De stad is hier dubbel verminkt. Bij de aanleg van de Noord-Zuidverbinding zijn niet enkel levendige woonwijken vernietigd. Ook wat in de plaats kwam, was een uppercut voor de stad: monofunctionele kantoorblokken buiten proportie, die nog eens afgescheiden waren van de rest van de stad.” Het is

een visie die ook staatssecretaris voor Stedenbouw Ans Persoons (Vooruit. brussels) deelt.

Bloot bovenlijf

In het huizenblok onder De Meyboom gonst het van de bedrijvigheid. Voor de deur van Claire’s Café loopt dan ook de voorbereiding voor de Meyboomplanting. “De beste dag van het jaar”, glundert uitbaatster Claire De Marche. Haar café is een vaste waarde voor een hele rist Brusselse folkloreverenigingen die er regelmatig hun dorst lessen. Claire wijst naar de talloze groepsfoto’s aan de muur: “De Buumplanters, de Poepedragers, de Gardevils, de Moestasjen, de fanfare van de Meyboom … En hier mijn broer Willy, die al tien jaar Madame Chapeau is.”

Naast de folklorefoto’s van grijzende mannen prijken ook beelden van uitgelaten studentes of jongens in bloot bovenlijf. “Sinds corona en met de werken voor de deur (ook hier wordt een groot kantoorgebouw onder handen genomen, red.) zijn we een groot deel van de oude klanten kwijtgeraakt, ook door telewerk,” legt De Marche uit. “Gelukkig kwamen de studenten in de

“De nieuwe bewoners? Die zie ik zelden, die woningen lijken me vooral voor rijke mensen”

Claire De Marche

Uitbaatster Claire’s Café

plaats. Die komen zelfs uit Leuven tot hier omdat ik een gratis zaaltje heb. De nieuwe bewoners? Die zie ik zelden, die woningen lijken me vooral voor rijke mensen.”

De opmerking van Claire doet een belletje rinkelen bij Octavia Kint, die een doctoraatsscriptie in de agogiek schreef over de wijken rond het RAC. “Veel oude bewoners merken op dat de nieuwe bewoners amper betrok-

ken zijn bij de wijk. Ze rijden met hun auto de parkeergarage in en wonen bij wijze van spreken twee dagen per week in Brussel omdat ze als eurocraat nog een andere thuisbasis hebben. Noem ze gerust fantoombewoners.”

Terug naar Claire. Een van ‘haar’ studenten is Joren, die vandaag even bijspringt voor de voorbereiding van de Meyboomviering. De student geschiedenis woont in een recent en groot studentencomplex 50 meter verder. Claire’s Café is als een tweede thuis voor hem. “Hier zijn altijd wel mensen die je kent, waardoor je een dorpssfeer krijgt. Zot is dat, zo op een steenworp van de Nieuwstraat.” En Claire, die noemen de studenten gewoon Mamie (oma). “Zo staat zo ook in mijn telefoon.”

Modernistische ufo

Er mag dan veel bewegen in de Broekwijk, de ingrepen die het stadsbeeld zullen hertekenen liggen enkele meters hoger. De site van het voormalige Rijksadministratief Centrum is vandaag nog altijd een modernistische ufo in de Vijfhoek, een moeilijk te bereiken eiland ook. De voorbije jaren

verrezen er aan de rand al een school (het atheneum Brussel) en een woongebouw (Belair), maar op de grotere ingreep is het nog wachten.

Onder de noemer RAC4 willen Immobel en Triple Living er een basisschool, een crèche, ruim vierhonderd appartementen en acht winkels bouwen. Die functiemix moet een nieuwe dynamiek brengen in een wijk die ‘s avonds zo dood als een pier is. De opvallendste ingreep is toch wel de monumentale trap – een idee van landschapsarchitect Bas Smets – die de Congreskolom met de Broekwijk moet verbinden, een connectie waardoor voetgangers vrijwel direct richting Café De Meyboom worden geleid, in het verlengde van de trap. “Dat is de andere grote uitdaging,” zegt bouwmeester Borret. “De boven- en de benedenstad verbinden via een as die hopelijk ook echte bewoners zal hebben. Ik bedoel dan mensen die betrokken zijn bij hun buurt en er meer dan enkele dagen per week zijn of langer dan enkele maanden.”

De plannen voor het project zitten nu al drie jaar in de koelkast, nadat InterEnvironnement Bruxelles (IEB) naar de Raad van State was getrokken tegen het bijzonder bestemmingsplan (BBP) voor de site. Met name de hoge bouwdichtheid was een doorn in het oog, met een woontoren van negentien verdiepingen die het perspectief vanaf de Congreskolom verstoort. “Een plan op maat van de promotoren en tegen het algemeen belang,” oordeelden de stadsvereniging en het lokale wijkcomité. Ook de bouwmeester vindt de Pechèretoren te veel van het goede.

Vandaag zit er echter beweging in het dossier. De Stad Brussel trekt het BBP voor de locatie in, zodat de promotoren opnieuw een bouwaanvraag kunnen indienen, normaal nog dit jaar. Wellicht zal dat project sterk lijken op het vorige, maar dan zonder de gewraakte toren, verneemt BRUZZ.

Veel lawaai, weinig groen

Wie vandaag al op de RAC-site woont, zit met andere zorgen. “We hebben woningen van 500.000 tot 600.000 euro gekocht, maar krijgen er niet de levenskwaliteit bij die je mag verwachten,” verzucht een bewoner, die liever anoniem blijft. “Burgemeester Close houdt jammer genoeg van feestjes. Dus kregen we fuiven in het toekomstige politiehoofdkwartier, dj’s op de esplanade van het RAC …” Het is een klacht die ook het wijkcomité Onze-Lieve-Vrouw ter Sneeuw

“De honderden bomen die er stonden, heeft Immobel omgehakt. Een stad heeft toch groen nodig?

Mark De Meyer Buurtbewoner

echoot. “Voor de Stad lijken de geluidsnormen niet te gelden,” zegt buurtbewoner Mark De Meyer.

Nog iets dat de bewoners dwarszit: ze snakken naar meer groen. “Alles is beton en de honderden bomen die er stonden heeft Immobel omgehakt,” legt De Meyer uit. “Een stad heeft toch groen nodig?” In de Broekwijk onder het RAC klinkt een gelijkaardig geluid. “Onze wijk bestaat vooral uit stenen straatcanyons in slechte toestand, het is hier Vijfhoekgrijsheid troef,” vindt bewoner Tom Kenis. “Waar zijn de bomen? Dit lijkt wel een vergeten wijk.”

Het kabinet van schepen van Mobiliteit en Stedenbouw Anaïs Maes (Vooruit. brussels) laat alvast weten dat verschillende vergroeningsprojecten in de pijplijn zitten. En dan is er nog de sociale kwestie. De nieuwe bouwprojecten mikken vooral op de vermogende stadsbewoner en -gebruiker. Een tweekamerappartement huren boven foodmarket Wolf? Reken op 1.650 euro huur plus kosten. En met het intrekken van het BBP verdwijnt ook de verplichting om in betaalbare woningen te voorzien op de site van het RAC, waar ooit een volkswijk sneuvelde voor een treintunnel en kantoorgebouwen als burchten.

“Die verdringing beperkte zich trouwens niet tot het RAC,” vertelt historicus Roel Jacobs. “Kijk naar de Broekwijk. Veel van de folkloreverenigingen van het centrum hebben nu hun lokalen in Schaarbeek of Evere, omdat hun leden naar daar zijn moeten verhuizen.” Een ander deel van de armere bewoners vertrok dan weer naar de Marollen,” voegt stadsgids Tim Jansens toe. “Daar werden de bas-fondisten maar scheef bekeken.” De Broekwijk stond dan ook bekend om haar prostitutie.

Gentrificatie of niet, café-uitbaatster Claire laat het niet aan haar hart komen. “In oktober organiseren mijn broer en ik hier een mossel- en steakkermis. U komt toch ook?”

DE QUARTIER POPULAIRE À QUARTIER OUBLIÉ

FR/ Entre la rue Neuve et la rue Royale, un quartier central oublié se métamorphose. Les immeubles de bureaux deviennent logements, hôtel de luxe ou même campus universitaire, et à la Cité administrative de l’État, la cicatrice de la jonction Nord-Midi se referme peu à peu. Mais des points sensibles subsistent. « Les nouveaux habitants ne s’impliquent pas dans le quartier. Ce sont, pour ainsi dire, des habitants fantômes. »

FROM LIVELY NEIGHBOURHOOD TO FORGOTTEN URBAN DISTRICT

EN/ A forgotten part of the city centre between Nieuwstraat/Rue Neuve and Koningsstraat/Rue Royale is changing rapidly. Office buildings are being converted into homes, a hotel, and even a university campus. The scar left by the North-South tunnel at the Rijksadministratief Centrum/Cité Administrative de l’État will soon disappear. But some issues remain. “New residents don’t integrate into the area, they are phantom residents.”

27SEPTEMBER2025

MUSEUMSOIREE

INHETHUISVANDEVANAFEUROPESEGESCHIEDENIS 15u DEELNAMEISGRATIS

BIJZONDEREGIDSEN*NEMENJEMEEOPEEN VERRASSENDEREISDOORDEEUROPESEGESCHIEDENIS

INSCHRIJVENVIAMUSEUMSOIREE.KORTWEG.BRUSSELS

*LUCAPPERMONT, ROBHEIRBAUT,KURTDESWERT, EVASMETS,INGEVRANCKEN, KOERTDEBEUF,PEGGYSTEVENS, KRISTIANVANDERWAEREN, HENDRIKVOS, MAGALYRODRIGUEZGARCIA

Amber Janssens is een Brusselse actrice. In haar tweewekelijkse column voor BRUZZ reflecteert ze over wat een bijna-dertiger allemaal hoort te weten om niet door de mand te vallen.

Musk en Mars

Vergezeld van negroni’s, klamme knieholtes en augurken zit ik op een niet nader genoemd zonovergoten terras. Licht wankel. Niet door l’heure de l’apero, maar omdat geen enkele caféstoel in Brussel waterpas staat. Dappere zielen proberen bierviltjes of gescheurde pakjes Lucky Strike onder de poten te parkeren, maar echte Brusselaars omarmen de kasseien voor de schoonheid die ze zijn. De scheve terrassen ook.

Toen het gesprek aan onze labiele tafel plots ging over Musk zijn missie naar Mars, voelde ik mij nog net iets meer wankelen. Over waarom hij zijn oog (en ego) net op Mars heeft laten vallen, dat ook Venus een optie was geweest mocht het er niet zo lijken op een Finse opgietsessie en dat Pluto niet eens meetelt. Niks zo intimiderend als mensen die vol schwung ratelen over een onderwerp, en het gevoel hebben dat je als enige niet van de planeet bent. De enige vluchtroute op dat moment is met veel animo meeknikken, de laatste drie augurken inhaleren en mij onder tafel stiekem storten op de notities in mijn gsm. Note to self: planeten opzoeken. En misschien ook een video over Heimlich. Want die augurk net iets te snel doorgeslikt.

Een klein stukje context. Ik heb net mijn laatste lente als twintiger achter de rug. Na deze wervelwind van een zomer, duik ik de herfst in. En daarmee duid ik inderdaad zowel op het seizoen, als op mijn mogelijke gemoedstoestand. Want dan is ze daar. De letter B zonder rugleuning. Lucky number three. Geen paniek, dit worden geen columns over sparren met de tijd of een verlies aan collageen en kater-resistentie. Integendeel. Mijn laatste zonnige seizoenen als twintiger hebben – behalve mijn hooikoorts – iets in bloei gezet. Een verlangen om toe te geven dat ik mij soms een verdoken volwassene voel. Ik kan perfect parallel parkeren, weet welke info de fiscus van mij nodig heeft en boek elk jaar braaf een tête-à-tête bij de tandarts. Maar af en toe raak ik verzeild in gesprekken die mij instant zouden kunnen ontmaskeren als infiltrant in dit grote-mensen-universum. Gesprekken over Musk en het melkwegstelsel bijvoorbeeld. Crypto. En hoezo weet iedereen wat poutrellen zijn?

Bij deze: het is Mercurius, Venus, Aarde, Mars, Jupiter, Saturnus, Uranus, Neptunus. Eventueel Pluto toevoegen, maar dat blijkt een discussiepunt. “Merde, Verkeerde Afslag, Maar Juiste Snacks. Uiteindelijk Ni Panikeren.” Voilà, met die ezelsbrug zit je alvast safe voor moest je in dezelfde penibele situatie belanden als ik. On sait jamais

Misschien probeer ik die oldskool ezelsbruggen hier de komende weken wel terug te brengen. Intussen heb ik ook achterhaald wat dat eigenlijk met lastdieren te maken heeft. Maar dat is voor ons tweede schriftelijke rendez-vous. Eerst nog mijn Heimlich gaan oefenen.

City jobs

‘Een mysterieus probleem oplossen geeft mij een kick’

Dimitri Pehlevanidis (47) groeide zowat op in Garage International, het bedrijfje dat zijn vader en oom uit de grond stampten in Sint-Gillis. Vandaag staat hij er zelf aan het hoofd. “Toen ik naar Brussel kwam, spraken alle kinderen Grieks op straat.”

door Kris Hendrickx foto Ivan Put

Midden in de Denemarkenstraat, achter een handgeschilderd en verbleekt naambord, ligt Garage International. Wie niet weet wat hij of zij zoekt, rijdt zo voorbij de ingang, die dwars door een woonhuis loopt. Een discretere garage? Die zal je in Brussel moeilijk vinden.

De smalle gang leidt naar een achtergebouw met plaats voor een vijftal auto’s, twee werknemers en ook een stagiair. “Deze garage en de straat waren mijn speelplaats al toen ik nog een kind was, we woonden hiernaast,” vertelt Dimitri Pehlevanidis in zijn minuscule kantoortje met uitzicht op de werkplaats. “Dat waren de jaren 1980, toen kinderen nog niet allemaal voor de Playstation hingen. Later, als tiener, ging er geen weekend of vakantie voorbij zonder dat ik mijn vader hielp. Die werkte tot 15 uur per

dag. Zo kreeg ik de microbe te pakken.”

De garagehouder glimlacht bij de vraag of zijn familienaam een bijzondere betekenis heeft. “Mijn grootvader is uit Turkije naar Griekenland gevlucht uit de Pontus, een gebied aan de Zwarte Zee waar de Grieken werden verdreven. Mijn overgrootvader was worstelaar. Vanaf een bepaalde graad kwam daar een titel bij en daar is de familienaam een verbastering van. Geworsteld heb ik nooit, maar ik heb wel thaiboksen en andere gevechtssporten beoefend.”

In 1981 kozen Dimitri’s ouders voor een ander land, België. Samen met de oom van Dimitri startten ze met Garage International in laag Sint-Gillis. Het is een wijk waar onder meer de Griekse restaurants van het Bethlehemplein nog herinneren aan de Griekse migratiegolf. “Ik

was drie toen het gezin verhuisde en mijn ouders hadden me gewaarschuwd dat hier vreemde talen werden gesproken. Toen ik aankwam, bleken alle kinderen op straat gewoon Grieks te spreken. Voor pakweg tien kleine Grieken had je één Spanjaard, een Marokkaan en een Zaïrees.”

Geen elektrische auto’s

In zijn dertigjarige carrière als garagist zag Dimitri zijn vak veranderen. “Vroeger waren het oor en het oog van de mecanicien veel belangrijker, vandaag neemt de informatica meer plaats in. De auto’s zijn ook beter geworden: krachtiger en toch zuiniger, met meer comfort en veiligheid. Alles is op die manier wel complexer geworden. Een onderhoud van één uur vroeger duurt nu al snel twee à drie uur.”

Aan volledig elektrische auto’s waagt Dimitri zich niet.

“Met een klant praten over het leven, wat over en weer grappen. Die momenten doen me echt glimlachen”

“Elektrische wagens hebben veel minder onderhoud nodig, in principe verlies je daar als garagist dus inkomen. Nu, als ik de onderhoudsfacturen zie van collega’s die wél e-auto’s doen, moet ik toch eens glimlachen. Ze vragen bijna evenveel als voor een auto met verbrandingsmotor, ik vraag me af hoe je dat uitlegt aan de klant.”

Garage International is een multimerkengarage, waar je evengoed terechtkan met een Golf, een Porsche of een Citroën 2pk’tje uit de jaren

1970. “Of het makkelijk overleven is voor een kleine speler? Eigenlijk wel, al stop ik er veel uren in. Ik open om 8 uur en vaak blijf ik nog tot 20 uur, na sluitingsuur. Dan doe ik waar ik van hou: nadenken over technische problemen, pannes vinden. Dat gaat makkelijker alleen. En het is een pak spannender dan de administratie waar ik overdag ook mee opgescheept zit.”

Sympathieke klanten

“Zeker wanneer een klant zegt dat hij al bij twee garages is

geweest, dat gaat het kriebelen. Als ik er dan in slaag om het probleem te vinden, geef ik mezelf een denkbeeldige medaille. Voor oldtimers doe ik soms een beroep op mijn vader, die nog dagelijks langskomt. Hij is zo’n beetje een wandelend en pratend boek vol kennis over vroeger.”

Behalve van die eurekamomenten geniet de garage-uitbater ook erg van het contact met de klanten. “Het lijkt wel alsof ik enkel sympathieke klanten heb. Een goeie dag is nooit een feest van de ochtend tot de avond, maar telt verschillende van die mooie momenten. Tien minuten met een klant praten over het leven, wat over en weer grappen. Die momenten doen me echt glimlachen.”

In City jobs toont BRUZZ de mens achter typische en minder typische stadsjobs

Fubuki

Vul de cijfers 1 tot en met 9 in het rooster in, zodat het resultaat van de sommen klopt met de cijfers rechts en onderaan de kolommen. Elk getal mag maar één keer voorkomen. Het niveau van de puzzel kan variëren per editie.

Rekenpuzzel

Woordzoeker

Zoek alle verborgen woorden in het raster van de speciale woordzoeker van BRUZZ. Streep de begrippen één voor één weg, dit kan in alle richtingen: horizontaal, verticaal, diagonaal, en van links naar rechts en andersom.

▢ Expert

▢ Influencer

▢ Onderwijs

▢ Schietincident

▢ Kogel

▢ Fietskoerier

▢ Pizza

▢ Nachtwinkel

▢ Nafluiten

▢ Kosmos

▢ Arrestatie

▢ Procureur

Vul de witte vakjes met positieve gehele getallen zodat elke rij een kloppende som vormt met het doelgetal rechts of onder. Reken van links naar rechts en van boven naar beneden, zonder voorrang van × of ÷ (bij delen moet de uitkomst altijd een geheel getal vormen). Oplossingen

Verborgen Brussel

De hoofdstad kent veel verborgen plekjes, onverwachte panorama-uitzichten, en onbekende maar daarom niet minder intrigerende panden en kantjes, ver weg van Manneke Pis, de Grote Markt en het Atomium. Zoals dit kerkje. Waar is deze foto getrokken?

Zelf een foto van een onverwacht stukje Brussel insturen? Mailen naar redactie@bruzz.be

Bethlehemkerk. Walcourtstraat 103, Anderlecht.

De puzzels in dit magazine zijn intern ontwikkeld of gegenereerd met gebruik van toegestane tools en artificiële intelligentie. Elke gelijkenis met bestaande puzzels is toevallig.

Uw gids door de culturele agenda 22 > 28/8

‘Dictators zijn grote mannenbaby’s’

Engagement tierde deze zomer welig op de Belgische festivalpodia. Met Sophie Straat steekt ook Boterhammen in het Park een gebalde vuist in de lucht. De Nederlandse zangeres komt er haar aankomende plaat Wie de fak is Sophie Straat voorstellen. “Het is toch net hartstikke normaal dat ik me uitspreek tegen de waanzin.”

door Tom Peeters

Muziek Sophie Straat protesteert

Omdat ze de gewoonte heeft haar interviews al wandelend te doen, passeren er flarden Amsterdam op het scherm, terwijl steeds duidelijker wordt wie de fak Sophie Straat nu eigenlijk is. Op haar identiteitskaart staat Sophie Schwartz, maar de dochter van een Amerikaanse vader en een Britse moeder klinkt oer-Hollands, ook al omdat ze geboren en getogen is in de Amsterdamse volkswijk De Pijp – waar haar moeder nog steeds woont. Zelf is ze intussen naar het centrum van de stad verhuisd.

De eerste plaat van de Nederlandse zangeres was gebaseerd op een smartlappenproject dat ze als student aan de kunstacademie op poten zette. Intussen is ze opgeschoven naar de muziek die ze zelf wil maken. “Ik ben helemaal niet van stijl veranderd,” klinkt het. “Ik had het er net nog over met mijn broer. ‘Al die journalisten denken dat ik een andere kant opga,’ zei ik, waarop hij reageerde: ‘Oh, dat vind ik helemaal niet. Dit is gewoon hartstikke wie jij bent.’ De mensen die mij kennen zien het niets eens als een ontwikkeling. Die zien gewoon mij.”

Werd er in een persbericht dat Straats nieuwe album voorafging dan niet gegoocheld met stijlen als UK garage, breakbeat, wave en bossanova, terwijl ze ooit toch als zangeres van het Nederlandse levenslied in het voorprogramma van André Hazes jr. geboekt werd? “Als gevolg van mijn afstudeerproject aan de kunstacademie, dus! Met die genres uit het persbericht ben ik vertrouwd van toen ik naar muziek begon te luisteren en veel naar drum-’n-bass- en junglefeestjes ging. Daar is het voor mij allemaal begonnen. Nu ga ik er opnieuw wat meer naartoe, maar eigenlijk is dat deel nooit uit mijn leven verdwenen.”

“Het nieuwe album gaat ook over meer dan Sophie Straat alleen. Het gaat over Nederland en hoe fucked up het hier is. Het is een truttig land, waar we met z’n allen doen alsof we beschaafd zijn en alsof we alles voor elkaar hebben. Tegelijk is dit een plek waar heel veel mensen niet mogen zijn,

Sophie Straat: “Wie de fak is Sophie Straat is existentieel en paradoxaal. Ik voel me hier in Nederland niet op mijn plek, maar toch keer ik er altijd terug. Ik zoek een soort van rust in wie ik ben, terwijl ik weet hoe onrustig ik kan zijn.”

waar mensen zonder papieren strafbaar zijn. Een land van regeltjes ook. Elk huis ziet er hier precies hetzelfde uit. Kortom, ik weet niet of ik er wel thuishoor of thuis wil zijn.

Daarom is Wie de fak is Sophie Straat tegelijk existentieel en paradoxaal. Ik voel me hier niet op mijn plek, maar toch keer ik er altijd terug. Ik tracht een soort van rust te vinden in wie ik ben als persoon op dit moment, terwijl ik weet hoe onrustig ik kan zijn.”

“Het is toch gestoord dat de politie demonstranten in elkaar slaat omdat die opstaan tegen genocide. Protesteren is het enige wat ons nog rest in deze machteloze tijden”

Dat komt ook omdat Sophie Straat niet alleen een persoon is, maar deel uitmaakt van een beweging die elke dag opstaat tegen onrecht. Op de vraag waar ze de moed vandaan haalt om zich zo scherp uit te spreken, reageert ze wat defensief. “Ik krijg die vraag wel vaker, maar begrijp nooit echt goed dat dat ergens vandaan moet komen. Empathie hebben voor je medemens vind ik een natuurlijke menselijke karaktereigenschap. Ik vraag me eerder af waar het vandaan komt als je dat niet hebt. Tuurlijk word ik kwaad als ik met onrecht geconfronteerd word. Het is oneerlijk, ik wil ertegen ingaan en begrijp niet waarom anderen dat niet zouden doen.”

Palestina

Misschien durven ze zich niet uit te spreken uit angst? “Ja, misschien. Maar je ertegen verzetten en overgaan tot actie is de enige manier die ons ergens zal brengen.” Dat deed ze dus toen ze begin mei beveiligers

Palestijnse vlaggen zag afnemen van het publiek op het Bevrijdingsfestival in Zwolle en vervolgens haar optreden stillegde. “Zeker op zo’n beladen dag waarop we onze bevrijding vieren, kan je anderen diezelfde vrijheid toch niet ontzeggen? Dan kan je een vlag als symbool voor vrijheid toch niet verbieden? Dat klopt niet. Het is net hartstikke normaal dat ik me uitspreek tegen de waanzin.”

Straat is ook de drijvende kracht achter Protestfest in de Amsterdamse concertzaal Paradiso, waarop ze samen met haar gasten woede ombuigt in protest. “We leven in een tijd waarin veiligheid zogezegd centraal staat, maar totaal verkeerd wordt ingezet. Het is toch gestoord dat demonstranten in elkaar geslagen worden door de politie omdat ze opstaan tegen genocide. Politieagenten dragen nu camera’s om hun hals om demonstranten te kunnen opsporen en daarna op te zoeken wat ze tien jaar geleden

“Mannen hebben allemaal hun portie zelfmedelijden meegekregen van de maatschappij. Als ze dan eens niet mee mogen doen, of als er iets niet meteen lukt, zitten ze daar extreem hard mee”

getweet hebben. Dat gaat niet meer over veiligheid, maar over het onveilig maken van het protesteren, terwijl dat het enige is wat ons rest in deze machteloze tijden van bezetting en oorlog. Als dat gevaarlijk en gecriminaliseerd wordt, wat moet je dan?”

“Met Protestfest probeer ik een veilige omgeving te creëren waar we met z’n allen ongefilterd ‘Fak Israël’ kunnen roepen zonder tegen de grond gemept te worden. Toch was het best ingewikkeld om me uit te spreken toen haast niemand anders dat deed. Je vangt sowieso de eerste klappen op. Maar veel mensen leven hier op hun eigen stipje, kennen alleen hun type mensen en blijven dus bang voor wat ze niet kennen.”

Sanda Dia

Straat spreekt zich niet alleen uit tegen genocide en voor vrijheid. Eerder stak ze op Pukkelpop de sympathisanten van Sanda Dia een hart onder de riem. “Ook in Nederland was zijn dood groot nieuws. We hebben hier zelf grote problemen met studenten die zich schaamteloos asociaal opstellen en voortdurend seksistische opmerkingen maken. Dat die jongens daarmee zijn weggekomen, omdat ze rijk zijn geboren, is verschrikkelijk. Het staat symbool voor de ongelijkheid, de onrechtvaardigheid en het racisme waar ik me zo van afkeer. Ze zijn onopgevoed, beschikken over privileges, maar als het dan eens tegenzit, zijn ze compleet ontdaan.”

Eigenlijk zijn het archetypes van die “kleine, grote, uitgerekte, jammerende

mannenbaby’s” die Straat in de gelijknamige track te kijk zet, beseft ze. “Toen ik ‘Mannenbaby’ schreef, had ik nochtans elke man in gedachten. Onder invloed van de maatschappij hebben ze allemaal hun portie zelfmedelijden meegekregen. Over het algemeen stellen ze zich groter, breder en sterker op, maar als ze dan een keertje niet mee mogen doen, of als er iets niet meteen lukt, dan zitten ze daar extreem hard mee, terwijl er eigenlijk niets aan de hand is.”

“Dictators zijn een nog meer uitvergrote versie van de mannenbaby. Het zijn mannen die eerst hun zin niet hebben gekregen en daarna extra hard terug willen pesten … In essentie gaat het over niet om kunnen met of praten over je gevoelens. Dat wordt zeker mannen niet aangeleerd. Dikwijls ontbreekt het hun aan woordenschat. Maar ook zelf vind ik het soms lastig. In die zin is de nieuwe plaat een oproep tot empathie. Durf toch eens kwetsbaar te zijn!”

Zelf lukt dat haar al beter dan vroeger, besluit Straat. “Het moest wel, heb ik aan den lijve ondervonden, door ouder te worden en door me een paar keer aan dezelfde steen te stoten en pijn te ervaren. Het grote voordeel van jezelf kwetsbaar opstellen is dat je je meteen beter kan inleven in de ander.”

Het album Wie de fak is Sophie Straat komt uit op 3/10, Sophie Straat speelt op 28/8 op Boterhammen in het Park, abconcerts.be

SOPHIE STRAAT RUE DANS LES BRANCARDS

FR/ Mais qui est Sophie Straat ? Dans son nouvel album Wie de fak is Sophie Straat, à paraître prochainement, la chanteuse néerlandaise – à l’affiche de Boterhammen in het Park – ne parle pas seulement d’ellemême : elle prend position contre une société de plus en plus individualiste et contre les hommes qui pleurnichent, les fameux « man babies ».

SOPHIE STRAAT PUTS UP A FIGHT

EN/ Who on earth is Sophie Straat?! On her forthcoming album Wie de fak is Sophie Straat, the Dutch artist – who will soon be a guest at Boterhammen in het Park – is not just singing about herself but also about our increasingly individualistic society and whining “man babies”.

Select Aanraders van de week

Pop & Jazz

Chou de Bruxelles

Stéphanie Blanchoud acteerde de voorbije jaren in films en series als Ennemi public, en leverde ook als theatermaker boeiend werk af. Maar de Brusselse met Zwitserse roots blijft ook muziek maken. Dit najaar brengt ze haar zesde album uit, en daaruit serveert ze nu een voorsmaakje. Voor haar mix van pop en chanson laat ze zich begeleiden door cellist Jean-François Assy en Marble Soundsboegbeeld Pieter Van Dessel op toetsen.

STÉPHANIE BLANCHOUD 27/8, Théâtre Le Public, theatrelepublic.be

¡Viva Mexico!

Je hoeft deze zomer niet naar Mexico te vliegen, De Markten haalt het LatijnsAmerikaanse land en zijn cultuur gewoon naar hier. Tijdens zijn WorldMusic Getaway toont het de documentaire El pájaro carpintero van filmmaker Celia Dessardo, gevolgd door een concert van Ramón Gutiérrez en zijn band Son de Madera. Gutiérrez is een van de vaandeldragers van de son jarocho, een traditioneel muziekgenre uit Veracruz, een regio die grenst aan de Golf van ... Mexico.

SON DE MADERA 28/8, De Markten, demarkten.be

Diplo achter de decks

Een decennium geleden zette Major Lazer festivals en concertzalen op hun kop met kleurrijke hits als ‘Get free’, ‘Lean on’ en ‘Bubble butt’, maar intussen is de storm rond de groep wat gaan liggen. Hun laatste album dateert van vijf jaar geleden en spilfiguur Diplo lanceerde een solocarrière. Met Major Lazer Soundsystem laat hij samen met Walshy Fire and Ape Drums de magie van weleer van achter de draaitafels herleven. (TZ)

MAJOR LAZER SOUNDSYSTEM 28/8, Grote Markt, thehangar.be

Expo

Vrouwenbeelden

Augustus loopt op zijn einde en daarmee ook een rist zomerexpo’s die de brug slaan tussen het voorbije en het nakende seizoen. Wie de rentree van de Brusselse kunstenscene niet wil afwachten, kan zo terecht bij Maruani Mercier voor een groepstentoonstelling rond de vrouw. Onder meer Alex Katz, David LaChapelle, Cornelius Annor, Louise Bourgeois en Esiri Erheriene-Essi leggen een mozaïek voorbij archetypes en verwachtingspatronen.

ECHOES OF HER > 30/8, Maruani Mercier, maruanimercier.com

Schoonheid en lijden

Voor Bozar dit najaar het werk van internationale grootheden als John Baldessari en Goya verwelkomt, heb je nog even de kans om het werk van een binnenlandse grootheid te zien. Berlinde De Bruyckere toont er met Khorós haar eerste grote Brusselse solotentoonstelling. Maak gebruik van de laatste zomerdagen om haar unheimliche, tactiele en resoluut poëtische oeuvre tussen lijden en schoonheid, vergankelijkheid en sensualiteit te ontdekken.

BERLINDE DE BRUYCKERE: KHORÓS > 31/8, Bozar, bozar.be

Papieren parels

Tijdens het BD Comic Strip Festival in september toont het Stripmuseum een voorproefje van de solo die Brusselaar Wauter Mannaert in oktober te beurt zal vallen. In afwachting van dat feest kan je er in de Gallery nog even terecht voor een kleine maar fijne expo over het stripboek als object. Van leporello’s over pop-upboeken en wonderstukken met uitsnijdingen, curator Greg Shaw verzamelde enkele parels van papier. (KS)

HET STRIPALBUM ALS OBJECT > 7/9, Stripmuseum, stripmuseum.be

Klein onderhoud

Charles Vairet

Directeur

Les Brigittines:

‘Ik heb altijd affiniteit gehad met het circus’

Sinds januari is de Fransman Charles Vairet artistiek en algemeen directeur bij het hedendaagse kunstencentrum voor beweging Les Brigittines. Na twintig jaar Parijs, vanwaaruit hij veelvuldig reisde in het zog van de artiesten en gezelschappen die hij begeleidde, is Vairet inmiddels goed geïnstalleerd in Vorst. Na een intense aanwervingsprocedure en een halfjaar dienst is hij helemaal klaar voor het nieuwe podiumseizoen. Het aanstaande Brigittines International Festival, waarmee zijn nieuwe thuis traditioneel als eerste het seizoen aftrapt, programmeerde hij nog samen met zijn afscheidnemende voorganger Patrick Bonté. Het nakende seizoen 2025-2026 draagt wel volledig zijn signatuur. “Dit programma heb ik nog moitié-moitié geprogrammeerd met Patrick – die bij ons zal blijven met zijn Cie Mossoux-Bonté, dat volgend jaar zijn veertigste verjaardag viert,” zegt Vairet. “De voorstellingen op het festival zijn dus zeer divers, maar allemaal de moeite. (Lacht) Zo deelt de Ivoriaanse choreografe Nadia Beugré, die ons in Filles-pétroles terugvoert naar haar jeugd in Abidjan, de affiche met Jean-Baptiste André, die dans en acrobatie combineert in Nonobstant, en Enrico Ticconi en Ginevra Panzetti, die in All’arme militaire bewegingstaal omzetten in dans.”

Het festival blijft ook in de toekomst tot het DNA van Les Brigittines behoren, al zal het vanaf 2026 ‘Festival d’été des Brigitinnes’ gaan heten. “Het feit dat we een van de weinige zomerfestivals in de podiumkunsten zijn, wil ik benadrukken,” vertelt Vairet. “Ook wil ik mensen in Les Brigittines krijgen die minder intensief met dans bezig zijn. Door in ons unieke kader met de mooie kapel ook creaties te brengen die niet strikt bij dans alleen blijven. Ik heb altijd veel affiniteit gehad met circus, creaties voor de openbare ruimte en muziek. Dat zal ook aan onze programmatie en coproducties af te lezen zijn.”

De festivalformule inspireert Vairet om het seizoen te structureren rond thematische blokken, die ook specifieke publieken kunnen aanspreken. “Er zullen het hele jaar door voorstellingen te zien zijn, maar in januari presenteren we ons eerste festival voor een jong publiek: kinderen van 2 tot 12. Tijdens ‘Brigittines en novembre’ zetten we sterk in op Belgische creaties, ondersteund door de Fédération Wallonie-Bruxelles. En in 2026 is er de eerste editie van ’On the edge’, met hybride formats én concerten in verschillende genres.”

Het Brigittines International Festival loopt nog tot en met 30/8, brigittines.be

Select Aanraders van de

Podium

Erfgoed in beweging

Circus in het stadhuis

Balanceren op de burgemeestersstoel, boven de grond rondzwieren in de trouwzaal … Aan het eind van de vakantie maakt het politieke circus in het Brusselse stadhuis nog even plaats voor echt circus. Vier personages, die in de huid kruipen van schepenen, raadsleden of diplomaten, leiden je door het gebouw en vergasten je op acrobatische scènes tijdens een 50 minuten durende show met humor en interessante inside-information.

ERFGOED IN BEWEGING 20 > 31/8, stadhuis van Brussel, feverup.com

Kabuki in het Jubelpark

Pavi’On is de nieuwe naam van het oude Paviljoen Vanaudenhove in het Brusselse Jubelpark, dat na renovatiewerken moet uitgroeien tot een sociaal-culturele plek, beheerd door de Brusselse buurthuizen. Vrijdag nodigt de Japanse ambassade er iedereen uit voor een demonstratie van Einojo Senju, een meester van het Japanse kabukitheater en de shamisenmuziek. Een feest voor het oog en het oor.

PAVI’ON SUMMER: KABUKI & SHAMISEN 22/8, Pavi’on (Jubelpark), lesmaisonsdequartier.brussels

Animatie in Vorst

De kunstenzomer van Park Poétik in Vorst en Sint-Gillis is in volle gang. Parken, straten en pleinen in de twee gemeentes worden nog een tijdje opgeluisterd met tal van activiteiten en performances. Op 22/8 vindt er een Mini Fiesta plaats in het Park van Vorst, op 28/8 wordt er gefeest op het Marie Jansonplein. Verwacht onder meer een ‘levende bibliotheek’ waar je geen boeken maar mensen kan ontlenen, geknutsel met cassettes, douchezangers en een poëtische speeltuin. (MB) PARK POÉTIK > 6/9, Sint-Gillis en Vorst, parkpoetik.be

Film

Sentimental value

Weerloze waarde

Een gevierde regisseur duikt weer op in het leven van zijn dochters. Hij wil dat Nora, een theateractrice, de hoofdrol speelt in een autobiografische film. Maar Nora wil niets met haar vader te maken hebben. Het in Cannes met de Grand Prix bekroonde Sentimental value is al even ontwapenend en gevoelig als Triers vorige film: The worst person in the world. Renate Reinsve speelt opnieuw de pannen van het dak.

SENTIMENTAL VALUE NO, dir.: Joachim Trier, act.: Elle Fanning, Renate Reinsve, Stellan Skarsgård

Hersenschimmen

Een ondernemende 80-jarige moet zich in het rusthuis aanpassen aan een leven tussen andere ouderen met dementie. Haar geheugen laat haar in de steek, maar dat maakt haar geen minder mooi mens. Harde of droevige momenten wisselen af met kleine wonderen, stigma’s gaan voor de bijl. Met haar empathische, in eenvoud uitblinkende film won de Amerikaanse Sarah Friedland de prijs voor het beste debuut op het Festival van Venetië.

FAMILIAR TOUCH US, dir.: Sarah Friedland, act.: Kathleen Chalfant, H. Jon Benjamin

Scheiden kan niet meer

Een verhuizing naar het platteland zet de relatie van een door iedereen benijd koppel onder grote druk. Ze zijn er wel erg op elkaar aangewezen. Na een val in een mysterieuze grot ervaren ze zelfs fysieke en psychische pijnen van zodra ze niet samen zijn. Het relatiedrama schuift steeds een beetje meer op richting bodyhorror. Niet zo diepzinnig als het lijkt, maar een handvol huiveringwekkende scènes blijft dagenlang hangen. (NR)

TOGETHER US, AU, dir.: Michael Shanks, act.: Alison Brie, Dave Franco, Damon Herriman

Chez Tom vinkt alle vakjes aan van de bistro des copains van onze dromen. Met haar zonovergoten terras en deelgerechten is deze plek perfect voor de zomer. Chez Tom is de verwezenlijking van een familiedroom op een pleintje in het lagere deel van Schaarbeek. Thomas Mertens (van Léopold Café) sloeg de handen in elkaar met zijn zus Virginie en schoonbroer Hagop Odemis om er de zaak te openen die hij altijd al voor ogen had: een bistro die 7/7 open is, van 9 tot 23.00 uur. Een zonnige en gastvrije plek waar je gegarandeerd tot rust komt. Met in de keuken Gilles Schoonejans, een autodidactische chef die instaat voor een lekker menu zonder franjes.

Het is onmogelijk om naast dit rustig gelegen hoekrestaurant te kijken. Dankzij het terras is het ook meteen duidelijk dat dit

Meer BRUZZ

TICKETS VOOR MINI-EUROPA

Er staat een miniversie van BRUZZ-reporter Saïd in Mini-Europa. BRUZZ geeft gratis tickets weg. Luister op vrijdag naar BRUZZ radio en win tickets

een ideaal zomeradresje is. Binnen vind je een helder en functioneel interieur, verdeeld over twee niveaus. Op de gevel verklapt het opschrift “Bistro des copains” wat je mag verwachten: hier kom je om te klinken, te snacken, van de zon te genieten en de apero te rekken. Is er volk? Ja, veel zelfs, maar de tafels komen snel vrij dankzij een publiek dat komt en gaat zonder reservering.

De handgeschreven menukaart op een leistenen bord zet de toon: hier krijg je huisgemaakte bereidingen voorgezet in de vorm van een reeks welgekozen gerechtjes om de hele avond naar believen te bestellen. De ster van de avond zijn de frietjes met bearnaisesaus (6 euro). Goudgeel, knapperig, gebakken in ossenwit en geserveerd met een verse, frisse en een tikje zure bearnaise. Een waar genot. Met vingers die nog vettig

Duik op de website van BRUZZ nog even in tal van zomerse verhalen.

Lees de reeks op www.BRUZZ.be/zomer

zijn van de ovengebakken camembert (12 euro) dippen we stukjes pitabrood in smeuïge hummus (5 euro). En ook de chicken tenders (9 euro) met een nostalgisch stemmende barbecuesaus zijn de moeite.

De wijnkaart is beperkt, maar de Gamay de Touraine Sonemot 2022 van het domein Tardieux-Gal (25 euro per fles) stelt niet teleur: de rode wijn drinkt aangenaam en heeft een welkome zilte toets. De eenvoudige cocktails (een moscow mule voor 11 euro, een basil smash voor 12 euro) zijn correct.

Het team van Chez Tom spreekt al over uitbreiding. Dat valt te begrijpen, al hopen we stiekem dat deze gezellige plek met een eenvoudige maar goede keuken en een warme ontvangst enig in haar soort blijft.

TEKST: MICHEL VERLINDEN FOTO: SASKIA VANDERSTICHELE

Onze BRUZZKet-mascotte Pinda bezoekt de hele zomer lang allerlei leuke plekken in Brussel. Volg haar avonturen op Instagram, TikTok en Youtube via @ bruzzket

Inzichten

Wat weet singer-songwriter Porcelain id van het leven?

‘Ik zou in de herfst weleens in een vuurtoren willen wonen’

Welke misvatting bestaat er over jou?

Dat ik niet verlegen zou zijn. Ik praat graag, maar ik zal niet snel zelf een gesprek beginnen.

In welk ander vak of beroep zou je ook top zijn?

Tankstationbediende in de woestijn.

Als je jezelf een andere naam kon geven, welke zou dat dan zijn?

Blue!

Welke fout maak je keer op keer tijdens het creatieve proces?

Ik heb steevast angst om te beginnen.

Wat heeft je werk of je publiek je geleerd over het leven of over jezelf?

Dat de kwetsbaarheid die ik heb omarmd nog zoveel dieper kan gaan. Vooral naast het podium.

Waarop trakteer je jezelf af en toe?

Het is lang geleden, maar ik trakteer mezelf graag op magazines, zoals i-D Magazine bijvoorbeeld.

Wat doe je anderen graag cadeau?

Wat ze het liefst willen, en graag met een handgeschreven briefje erbij. Daar moet ik weer eens mee beginnen.

Wat had jij pas op erg late leeftijd door dat iedereen allang wist?

Hoe je ‘aluminium’ uitspreekt. Welke kooktruc zouden wij ook moeten kennen?

Dat je, als je saus wilt maken en geen soep, niet te veel water mag toevoegen.

Kijk je vaak in de spiegel? Waarom?

Ja. Helaas vooral door onzekerheid, met ook een snuifje ijdelheid.

Waar kijk je naar uit in de nabije toekomst?

Settelen in mijn nieuwe appartement. Nieuwe muziek maken. Op vakantie gaan met mijn lief.

Waar zou je weleens naar willen verhuizen en om welke reden?

Ik zou eens een paar weken in een vuurtoren willen wonen tijdens de herfst. Er is iets

• De Antwerpse singersongwriter Hubert Tuyishime (die/hen/ hun) werd geboren in de Rwandese hoofdstad Kigali en groeide op in Heist-op-den-Berg

• Aan Sint-Lucas Antwerpen studeerde die illustratie

• Sinds 2020 is Porcelain id hun alter ego. Na de ep’s Mango en Reprise, en nadat die laureaat werd van Sound Track 2021-2022, maakte die in 2024 met producer Youniss Ahamad het diverse album Bibi:1 (Unday Records)

aan de zee in die periode wat mij heel erg aantrekt.

Wie is de bekendste persoon met wie je ooit sprak?

Onlangs sprak ik met Axelle Red. Een fantastische stijl heeft zij.

Bij welke historische gebeurtenis had je graag ingegrepen?

Relevanter voor mij is de mogelijkheid om in te grijpen bij wat er vandaag gebeurt. Zoals bijvoorbeeld bij de genocides in Palestina en in Soedan.

Welke wet zou je meteen invoeren?

Ik zou in het hele onderwijs een verplicht en uitgebreid curriculum invoeren over het koloniale verleden en heden van België.

Doe eens een toekomstvoorspelling.

De mogelijke vervolging van alle medeplichtigen aan de genocides in Palestina en Soedan.

Wat was er vroeger beter?

De toekomst ...

Voor welke breed gebezigde uitvinding ben jij bijzonder dankbaar?

Het autokinderstoeltje.

Welke minder bekende app raad je iedereen aan?

OneNote is een soort notitie-app, die ik al sinds 2013 gebruik om al mijn teksten te schrijven.

Waarom zou je met de loterij meespelen?

Om van mijn kleingeld af te raken.

Welke zin mag er op je doodsprentje komen te staan?

“Try, she said.”

Bestaat er een god?

Als ze bestaat, dan bestaat die in ons vermogen om te twijfelen.

MICHAËL BELLON

Op 24/8 staat Porcelain id samen met onder meer Emma Hessels, Las Baklavas, Tarab Machine en An Pierlé Duo op Plazey (22 > 24/8) in het Elisabethpark, plazey.be

Studentenkoten op de campus van VUB en ULB

NIEUW PROJECT

NIEUW PROJECT

Investeer in vastgoed gebouwd op kennis

Investeer in vastgoed gebouwd op kennis

✓ Toplocatie: op de site van VUB en ULB

✓ Toplocatie: op de site van VUB en ULB

✓ Groot tekort aan studentenkoten in Brussel

✓ Groot tekort aan studentenkoten in Brussel

✓ 100% zorgeloze investering met professionele verhuurpartner

✓ 100% zorgeloze investering met professionele verhuurpartner

✓ Kwalitatieve studentenkoten met groenzones en collectieve ruimtes

✓ Kwalitatieve studentenkoten met groenzones en collectieve ruimtes

uni.be 02 201 00 01

uni.be 02 201 00 01

klopt op het ritme van jullie projecten

Brussel heeft niet toevallig de vorm van een hart. Ze is een stad die meebeweegt op het ritme van de wereld, maar ook een plek waar bijna 200 verschillende nationaliteiten samenkomen. In het hart van ons land borrelen ideeën op die daarna uitgroeien tot projecten. Je hoeft maar door de straten te lopen om dat te voelen. Heb jij een idee dat je hart sneller doet slaan? KBC Brussels is er om je te ondersteunen en je dromen te helpen waarmaken.