Tractorgirl Manon Ossevoort
“Het verhaal is klaar”
Door: Marian Henderson | Foto’s: www.thetractorgirl.com
Manon Ossevoort, theatermaakster, hebben we al twee keer aan het woord gelaten. Zij bedacht het project van het meisje dat naar de Zuidpool gaat en de dromen meeneemt van de mensen die zij onderweg tegenkomt. Manon ging op reis door Europa en Afrika, strandde op Kaap de Goede Hoop, maar bleef naarstig naar een sponsor zoeken, zodat ze de laatste etappe van haar inspirerende reis kon waarmaken.
“Ik vond een sponsor op dezelfde dag dat ik mijn nieuwe vriend ontmoette.” Dat was echt je lucky day. Ja, ik was zo ontzettend blij dat ik eindelijk de kans kreeg voor het ultieme einde. En mijn vriend vond het ook belangrijk dat ik ging. Na zoveel jaar is het verhaal eindelijk klaar. Wil je iets vertellen over de omstandigheden van de laatste etappe? Ik ben half november gestart, met zeven mensen; een gids, cameramensen en techneuten. De tractor waarop ik reed en twee volgauto's. We dachten er acht weken over te doen, maar uiteindelijk werd het een maand. Ik was net voor Kerstmis thuis, dat was een cadeautje. Hoe kwam dat? De Webasto viel uit, het apparaat dat motor en brandstof op temperatuur houdt. Daarom besloten we om zoveel mogelijk door te rijden, zodat de
76
motor niet kon afkoelen. We hebben dagen van 17 uur gemaakt. Doordat het 24 uur per dag licht was, verloor ik elk besef van tijd. Hierdoor kon ik mezelf goed voor de gek houden. Als ik na een paar uur rijden moe werd, zei ik: kijk nou (naar buiten, de zon) het is nog maar 11 uur, even een benenstrek-pauze en dan gaan we weer verder. En dan uren en uren later: 'Neeh, je hoeft nog niet moe te zijn, hoor Manon, kijk maar, het is nog maar 1 uur 's middags.' En gek genoeg werkte dat heel goed (dat hou je niet eeuwig vol, maar ik wist ook dat deze expeditie niet eeuwig duurde). Hoe ging dat slapen? In tentjes, in de sneeuw. Soms dacht ik wel: overleef ik dat wel? Als je naar buiten ging, moest je je wel goed aankleden. We hebben -57 graden gemeten. Kun je je op die kou kleden? Ja, ik droeg zes lagen en ook meer-
dere handschoenen over elkaar. De cabine van de tractor was een heel aangename plek. En doordat hij geen vering heeft en je steeds moet slalommen, bleef je wel warm. Maar als je het metaal van de tractor aan zou raken, dan zat je meteen vast. Hoe was het eerste deel van het traject? We hadden een veilige route gekozen, met het moeilijkste aan het begin, een berg op. Het was er heel mooi. Zwarte bergen, bruinrode bergen. We gingen tot ongeveer 3400 meter, maar omdat de lucht daar ijler is, voelde het aan als 7000 meter. We kregen hoofdpijn en werden duizelig. En overal zie je rotspunten in de sneeuw, dat zijn de toppen van hele hoge bergen. En later? Toen kwam er een heel vlak stuk, rondom je was het alleen maar wit, als een bevroren oceaan. Ik dacht dat het heel heftig, ruig, kil en mannelijk zou zijn, maar in werkelijkheid voelde het aan als Moeder Aarde. We hadden regelmatig radiocontact en hoorden dat om ons heen gigantische stormen waren, maar wij reden in een soort luchtbel; ijskoud, maar windstil.
