Klasse Magazine
Reportage
“Klimaat moet een positief verhaal worden” Tekst Femke Van de Pontseele Beeld Kevin Faingnaert
Sinds hij op Antarctica met eigen ogen de glet sjers zag wegsmelten, liet het klimaatprobleem leraar Koen Meirlaen niet meer los. “Ik wil juiste kennis bij de burger krijgen, en ze inspireren tot actie.” Beginnen deed hij alvast bij zijn eigen leerlingen en collega’s. Maar hij breekt ook uit zijn school. Koen Meirlaen: “Leerlingen vragen me soms tijdens de les: ‘Meneer, stap jij dan nooit meer in een vliegtuig?’ Toch wel. Niemand is honderd procent consequent, ook een leraar aardrijkskunde die zich inzet voor het klimaat niet. Leerlingen verbieden om te vliegen, daarmee bereik je niets. Maar je moet wel over de sector praten, anders gebeurt er niets. Ik wijs ze op de systeemfouten in de luchtvaart: is het fair dat je voor dertig euro heen en terug naar Barcelona vliegt? En ik bespreek een waaier aan verleidelijke alternatieven, zoals een treinreis naar de prachtige watervallen in Kroatië in plaats van die vliegreis naar Thailand.” “Met het vingertje zwaaien of onrealistische eisen stellen, doet leerlingen afhaken. Overlaad ze niet met alle zonden van Israël. Gids ze door de materie met betrouwbare informatie en serveer ze andere keuzes. Dan motiveer je leerlingen om die te maken. Het is cruciaal dat zij de conclusies zelf trekken.”
40
VERBOUWEREERDE PINGUÏNS “Klimaat is veel meer dan wat klassieke lessen aardrijkskunde waard. Met projecten kan je leerlingen informeren én engageren. Leerlingen willen iets veranderen, en anderen meenemen. Dat ontdekte ik lang vóór de klimaatmarsen met duizenden tieners Brussel overspoelden.” “In 2010 al overtuigde ik drie klassen van vijf secundair om deel te nemen aan de schoolwedstrijd van The International Polar Foundation. Eén klas won en mocht het AHA-project lanceren: tijdens het eerste trimester vroegen ze Aandacht voor de klimaatopwarming, ze ontleedden het klimaatprobleem Holistisch, en legden linken met voeding, mobiliteit en energie. Tijdens het derde trimester lanceerden ze hun Actie: een bedenkerswedstrijd voor scholen van Maasmechelen tot Oostende. Als leraar mocht ik drie maanden op Poolstage naar de Prinses Elisabethbasis op Antarctica. Daar zag ik samen met de pinguïns hoe de klimaatopwarming hun gletsjers wegvreet.” “Een verblijf op de zero-emissie-basis zat er voor mijn leerlingen helaas niet in. Wel workshops in Brussel: ze bouwden de smeltende poolkap na in een groot aquarium. En werden weggeblazen door de getuigenis van Jean-Jacques Derwael, een krasse zeventiger die in de jaren zestig al naar Antarctica trok. Die buitenschoolse projecten lanceerden hen om hun engagement verder uit te dragen. Met de slogan ‘Draag zorg voor onze aarde. We kregen ze niet van onze ouders, maar in bruikleen van onze kinderen’, pakten ze hun vrienden en hun ouders in.”
